I.
Het wordt uitbundig gevierd, de verjaardag van Jeroen Krabbé. Het is dan ook een mijlpaal; tachtig. Een paar jaar geleden kwam hij op het idee om zijn leven tot nu toe op te delen in acht schilderijen, voor elk decennium één. De werken worden tentoongesteld en ze vormden de basis voor een biografie over zijn leven: Krabbé. Een biografisch portret. Ik las hem deze week uit en pitchte Krabbé tijdens een signeersessie in Broese mijn alternatieve titel: Krabbé zoekt... zichzelf.
Nu vind ik dat we in Nederland best wat trotser mogen zijn op mensen als Jeroen Krabbé, die hier altijd veel kritiek krijgt. De man speelde in Soldaat van Oranje, werd een Bond-schurk in The Living Daylights, speelde tegenover Harrison Ford in The Fugitive, maakte Left Luggage als regisseur en bleef altijd een student van de kunsten. De laatste jaren gidst hij tv-kijkers op passievolle wijze door de levens van zijn grote voorbeelden: Vincent van Gogh, Pablo Picasso en Paul Gauguin. Op dit moment loopt de serie Krabbé zoekt... Matisse.
In het boek beschrijft biograaf Rosa Koelemeijer het leven van Krabbé op eenzelfde manier. Niet vanuit de ik-, maar vanuit de hij-vorm. "Het ging me om zijn herinneringen aan bepaalde gebeurtenissen in zijn leven, met alle tegenstrijdigheden, onvolledigheden en persoonlijke inkleuringen die daarbij horen", schrijft Koelemeijer in de verantwoording van het boek. "Dat de 'waarheid' in dit boek een rekkelijk begrip is spreekt daarom voor zichzelf."
In vogelvlucht lees je over de pieken en dalen in zijn leven, maar ook over luxueuze uitstapjes en de vele beroemdheden die hij kent - Krabbé is nu eenmaal een trotse man. Heel diep gaat het ook weer niet. Wat mij wel trof is de Joodse geschiedenis van Krabbé, die als een rode draad door het boek loopt. Tegelijk zet de biografie een monument op voor zijn moeder Greet, die een groot deel van haar familie had verloren door de Holocaust en daar nooit goed over wist te praten. Het werd een trauma dat ze overgaf aan haar zoon, die dat zijn hele leven onderzocht en probeerde te verwerken. Dat is wat Jeroen Krabbé drijft, in het schilderen en acteren kan hij het kwijt.
II.
Velen hebben een Twitterectomie uitgevoerd en zijn vertrokken naar Bluesky, schreef Nick Cave deze week in zijn Red Hand Files. Ook ik ben zo goed als overgestapt. Mijn X-account staat op slot en blijft in alleen-lezen-modus zolang ik mezelf wijsmaak dat ik er voor mijn werk soms moet zijn.
Sinds Elon Musk Twitter overnam zijn er vaker oplevingen geweest bij soortgelijke platforms, maar dit keer lijkt de (Nederlandse) exodus groter en kansrijker dan ooit. Er zijn goede redenen voor. Het journalistieke platform Villamedia (deze week vertrokken van X) vat de belangrijkste samen: "De kernwaarden van onafhankelijke journalistiek en democratische besluitvorming zijn volgens ons niet meer verenigbaar met de manier waarop X door zijn eigenaar wordt bestuurd, gebruikt en misbruikt."
Bluesky voelt vooralsnog tegelijk als een warm bad als helemaal anders. Techcolumnist Kevin Roose beschrijft het wel aardig: "Na een uur scrollen op Bluesky voelde ik iets wat ik lange tijd niet heb gevoeld op sociale media: bevrijding. Bevrijding van Elon Musk en zijn vervelende missie om van X een rechtse echokamer te maken waar je niet ontkomt aan hem en zijn vrienden. Maar ook vrij van Threads en zijn verstikkende algoritme, dat nieuws en discussies onderdrukt ten faveure van nietszeggende engagement bait. En vrij van mijn slechte gewoonte, aangescherpt door obsessief Twitter-gebruik, om mijn gedachten te verpakken voor een publiek van vreemden met meningen."
Een gouden vondst van Bluesky voor een snelle groei zijn zogeheten starter packs. Mensen kunnen lijsten maken met mensen, die anderen met een druk op de knop allemaal kunnen volgen. Zo heb je direct een levendige tijdlijn waarop veel gebeurt. Online barst het inmiddels van de gidsen om aan de slag te gaan met Twitter Maar Dan Leuk, bijvoorbeeld deze van NU.nl.
III.
The Substance is een van dé filmknallers van dit jaar, over de zoektocht naar eeuwige jeugd en de menselijke imperfectie om te streven naar perfectie. Tien jaar geleden maakte regisseur Coralie Fargeat al een korte film rondom hetzelfde idee met de naam Reality+.
In plaats van een spuit waarmee de gebruiker een nieuwe, jongere versie van zichzelf maakt, laat de hoofdpersoon van deze film een chip in zijn nek zetten. Daarmee kan hij een uiterlijk kiezen (een avatar zoals je die in games maakt) die hij vervolgens maximaal twaalf uur lang achter elkaar kan dragen, voordat hij weer in zijn oude zelf verandert tot de avatar weer is opgeladen voor een volgende sessie.
Ook in deze korte film wordt dat concept al overtuigend neergezet. Er zit een shot in dat direct aan The Substance doet denken, al is het einde heel anders en gaat Reality+ veel minder ver in de uitwerking. Het mooie is: hij staat legaal en gratis op YouTube.
PS.
Blogger Manuel Moreale heeft dan wel een Bluesky-account, hij is niet van plan er veel mee te doen. De meeste socialemediaplatforms doen volgens hem hun uiterste best om "elk van onze psychologische zwakheden uit te buiten om ons verslaafd te houden". Weinig tegenin te brengen. Hij beschrijft zijn liefde voor RSS-feeds en de knop 'alles markeren als gelezen'.
Laurens Verhagen dook voor de Volkskrant in de wondere wereld van virtuele haardvuren en zette de vijf beste op een rij. Met teksten als: "Een vuur zonder gekkigheid, de Opel onder de vuren". Blij dat de krant hier ruimte voor heeft vrijgemaakt.
Nieuws vanuit The Simpsons: Pamela Hayden stopt. Na 35 jaar en meer dan 700 afleveringen als stem van onder meer Milhouse, Rod en Todd gaat de 70-jarige stemactrice wat anders doen. De makers van The Simpsons gaan binnenkort op zoek naar een vervanger (en kiezen er dus niet voor om haar stem voortaan door AI te laten namaken, hoera!).
Fijne muziekreleases deze week. Om te beginnen met nieuws van André 3000, die doorgaat met zijn experimentele fluitmuziek en een nummer van ruim 26 heeft uitgebracht. De titel luidt: IV. Something Is Happening And I May Not Fully Understand But I’m Happy To Stand For The Understanding (Awakening). Prima!
Michael Kiwanuka is terug met weer een heerlijke plaat waarmee je warmpjes de winter in glijdt: Small Changes. Met productie van Dangermouse en Inflo (SAULT), trouwens.
Maar de grootste verrassing voor mij was het album We Can't Be Wrong van I Believe In My Mess, bestaande uit het Amsterdamse duo Geert de Groot en Frank van Praag. Allerlei muziekstijlen in de mix en dat komt er verdomd lekker uit.
Schrijver Rob van Essen stond in de Stevenskerk in Nijmegen met een literaire preek. Hij heeft de tekst nu als pdf-bestand online gezet, een atypische preek van 22 kantjes, die als doel heeft om de toehoorder/lezer niets bij te brengen. Terwijl hij toch wat punten aanstipt. De literatuur is dood, zegt Van Essen. "Hoe ik dat weet? Ik was op de begrafenis."
Je las mijn weblog van 18 tot en met 24 november 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
