Ik las in een onderzoek dat bijna een op de vijf Nederlanders wel eens deelneemt aan een online vergadering terwijl ze in de auto zitten. In de film Evil Does Not Exist (de nieuwe film van Drive My Car-regisseur Ryusuke Hamaguchi) gebeurt dat ook. De directeur van een glampingbedrijf belt in bij een videovergadering vanaf een parkeerplaats.
In de film wordt hiermee benadrukt de desinteresse van de directeur. Hij heeft geen zin om met zijn poten in de modder te staan. Een tweetal projectleiders wordt door hem aangestuurd om een dorpje te overtuigen van een glamping in hun natuurgebied. Het is een slecht plan dat laagje voor laagje als een ui wordt afgepeld door bewoners. Als de bijeenkomst later wordt nabesproken tijdens een online meeting, wuift de directeur de bezwaren weg. "Ga maar terug en regel het maar", zegt hij. "Ik moet door naar de volgende online meeting."
Kortom, het kapitalisme sijpelt een onafhankelijk dorpje binnen waar de bewoners nog genieten van de stilte en helemaal samenleven met de natuur. De glamping is bedoeld voor stadsmensen die even tot rust willen komen. Ja, de dorpelingen kunnen wat meer hinder gaan ondervinden, maar het zal vast weinig voorstellen. Toch?
De projectleiders gaan terug en raken gecharmeerd van het langzame bestaan. Beetje houthakken, wilde wasabi plukken, drinkwater uit de beek scheppen. Maar elke idylle kent zijn kwaad. Zelfs de kalme herten, die zo prachtig tussen de bomen grazen, kunnen de aanval kiezen als er op ze wordt gejaagd. Zoals elke bedreigde soort gevaarlijk kan worden.
Het allereerste verhaal van Superman (Action Comics #1 uit 1938, waarvan deze week een exemplaar voor 6 miljoen dollar werd geveild) besteedt slechts een pagina aan zijn ontstaansgeschiedenis en de uitleg van zijn bovenmenselijke krachten. Daarna val je direct in de eerste avonturen van Superman, waarmee schrijvers Jerome Siegel en Joe Shuster de basis leggen voor de superheldencomic.
Meer dan een paar gedateerde vignettes zijn het niet. Superman redt een vrouw van een onterechte doodstraf, we zien Supermans alter ego Clark Kent als journalist en Superman schudt een paar boeven uit een auto. Die laatste scène leverde het beroemde omslagbeeld op. "En zo beginnen de opzienbarende avonturen van het meest sensationele strippersonage aller tijden: Superman", besluiten de schrijvers dat eerste verhaal. Een wat zelfingenomen standpunt, waar met de kennis van nu weinig tegenin te brengen valt.
Superman is de krachtigste held. Hij heeft maar één zwakte: kryptonite. Dat maakt hem bijna onaantastbaar, maar niet saai. Nick Cave predikt deze week in zijn Red Hand Files over Jezus in het Nieuwe Testament. Maar ook een beetje over Superman. "De wonderen van Jezus voegen een vreemd en prachtig aspect toe aan de verhalen", schrijft Cave. "Toch waren het niet de vermeende bovennatuurlijke krachten van Jezus die me raakten, maar juist zijn menselijkheid - zijn kwetsbaarheid en breekbaarheid."
Deze combinatie van factoren werkt al duizenden jaren bij het opvoeren van helden. Je leest deze eigenschappen ook in Harry Potter en Spider-Man, om er maar een paar te noemen. De uitverkoren held die de wereld moet redden heeft ook altijd een menselijke kant met twijfels en problemen waarin elke lezer zichzelf herkent.
"Wat ons bindt, wat ons waardig maakt", besluit Cave in zijn gebed, "zijn de kleine daden van alledaagse vriendelijkheid en hoffelijkheid. Of de eenvoudige gevaren van waardering voor elkaar, waarmee we tegen de ander zeggen: ik geloof in jou."
PS.
Dertig jaar na de dood van Kurt Cobain schrijft Peter van der Ploeg een mooi persoonlijk essay over de Nirvana-zanger. "Ik zal nooit echt weten waarom mijn grote held het leven niet aan kon, terwijl het mijne juist zoveel beter werd door dat van hem."
Veel fijne nieuwe muziek deze week. Vampire Weekend en Khruangbin bijvoorbeeld. Niet op de streamingdiensten, maar hier wel gratis te luisteren en te downloaden: een nieuw (verrassings)album van Pharrell Williams.
Geniet er nog maar even van, dat muziek door mensen wordt gemaakt. Want met AI-tools zoals Suno kun je binnen een halfuur een album prompten. Ik schreef op NU.nl een artikel met de vraag of er muziek zit in AI. De mooiste quote komt van punk-smartlappenartiest Jan Modaal: "Als artiest wil ik de oorsprong van mijn werk zijn en authentiek blijven. Als je daarbij een algoritme in de mix gooit, kan dat verwateren. Het is een soort meeroken. Als je dat te veel doet, worden je longen vanzelf zwart."
Ik hou van mijn Fujifilm X100F. Hij is bijna zeven jaar oud en schiet nog steeds prachtfoto's. Ik heb dus geen nieuwe nodig, al kijkt elke nieuwe camera in deze serie me aan als een puppy in een asiel, klaar om meegenomen te worden. Gelukkig zijn ze doorgaans razendsnel uitverkocht, zodat ik niet in de verleiding kom. Mijn favoriete camerareviewer Becca Farsace bespreekt de nieuwste Fuji: de X100VI. En na het kijken van de video... wil ik een Ricoh GR IIIx.
Journalist Thomas Harding haalt herinneringen op aan gesprekken met de vorig jaar overleden Brigitte Höss. Ze was de dochter van Rudolf Höss, de kampcommandant van Auschwitz. Dit was het gezin dat naast het concentratiekamp woonde, zoals je ziet in The Zone of Interest. Harding voerde een pijnlijke conversatie met de vrouw die het tot hoogbejaarde leeftijd niet voor elkaar kreeg om haar geliefde vader als monster te zien. Opzienbarende foto ook, van lachende kinderen die 's zomers in het zwembad speelden, pal naast de muren waar een miljoen mensen de dood vonden. Dat beeld werd in de film niet overdreven.
Tien jaar geleden, toen apps nog raar waren, dook Yo! op. Met de app kon je alleen het woord 'Yo' naar vrienden kon sturen. Dat was het. Geen foto's, likes of reposts. Korte tijd was Yo! een grote hit. Het zorgde zelfs voor een hele hoop kopieën, waarvan mijn favoriet Bark was. Daarmee kon je naar mensen in de buurt een blaf-melding sturen. Die ontving iedereen die de app had, zelfs als je geen vrienden was. Op NiemanLab staat een fijn stuk over de rage van minimalistische communicatie-apps die ontstond door Yo!, en die daarna net zo snel weer uitdoofde.
Lars en ik maakten onze een na laatste podcast (van dit seizoen?) over het boek Lessen van schrijver Ian McEwan. Elke week bespreken we twee hoofdstukken in onze podcast Kaftwerk. Zie het als een minileesclub. Volgende week lezen we het boek uit. Leuk als je luistert!
Je las mijn weblog van 1 tot en met 7 april 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
