Alle negen afleveringen van Masters of the Air staan op Apple TV+. Dit is het derde deel in de Tweede Wereldoorlog-trilogie die door Steven Spielberg en Tom Hanks wordt geproduceerd, na Band of Brothers en The Pacific.
We volgen de bemanning van een groep Amerikaanse bommenwerpers, die vanuit een Britse basis op en neer vliegt naar Nazi-Duitsland om daar de boel plat te leggen. De luchtgevechten in de serie zijn adembenemend, claustrofobisch en spectaculair. Dat die koele kikkers destijds steeds opnieuw in hun kisten klommen, terwijl ze het ene na de andere vliegtuig neergehaald zagen worden en constant vrienden verloren, mag een wonder heten.
In dit drama volgen we vooral de piloten en beste vrienden Buck Cleven (Austin Butler) en Bucky Egan (Callum Turner). Zij zijn met hun sprankelende chemie de sterren van de serie, de grote helden. Butler speelt zijn rol bijna té cool en charismatisch, met de gevatte herrieschopper Turner als perfecte tegenhanger. Om hen heen komen allerlei persoonlijke verhalen samen van personages die op bestaande mensen zijn gebaseerd. De serie wordt in een voice-over aan elkaar gepraat door majoor Harry Crosby (Anthony Boyle), die we leren kennen als zenuwachtige routeplanner, maar gedurende de serie uitgroeit tot een belangrijk en complex figuur.
Piloot Robert Rosenthal (goede rol van Nate Mann) is een van de personages die wat eendimensionaal blijft, maar die in de laatste aflevering nog in paar ijzingwekkende scènes verzeild raakt. Een oorlog die zich afspeelt in de lucht voelt als een losstaande strijd, omdat je de vijand doorgaans niet in de ogen kijkt en je weinig meekrijgt van wat er op de grond gebeurt. Kun je nagaan wat voor schok je te wachten staat als je dat ineens wel te zien krijgt. Op het einde van de serie voel je plotseling de impact van alles wat in voorgaande afleveringen abstract bleef.
Begrijp me niet verkeerd. Veel van de kritiek die Masters of the Air online krijgt is terecht. De serie is te gelikt, te clean, te geproduceerd. Het budget spat er vanaf. In elke scène is het zonlicht goud en de CGI maakt het drama afstandelijk. Als Bucky door een verwoeste straat loopt, is dat duidelijk een set met een strak geregisseerde chaos. En toch werkt het, met die prachtige soundtrack. Zo zit je tijdens laatste aflevering toch een paar keer goed te slikken.
Het is bijna een week geleden, maar toch nog even kort over de Oscars. Hoyte van Hoytema kreeg zijn eerste gouden beeldje vanwege zijn camerawerk voor Oppenheimer.
Van Hoytema is de elfde Nederlander die een Academy Award won. De eerste was voor Bert Haanstra’s documentaire Glas, een korte film over glasblazerij. Ook de verfilming van De Aanslag van regisseur Fons Rademakers kreeg een Oscar. Hetzelfde geldt voor Karakter van Mike van Diem en de korte film Father and Daughter van Michaël Dudok de Wit.
In 2013 wonnen "we" er voor het laatst een. Tenminste, voor de bijdrage die Erik-Jan de Boer en zijn team leverden aan de visuele effecten van Life of Pi.
Ik vertel nu tegen iedereen dat Hoyte van Hoytema opgroeide in het Brabantse Dinteloord. Net als ik. Hij was daar tot voor kort trouwens niet bekend, maar nu wel. "Ik vind die aandacht vanuit mijn vaderlandje, dat mij nu zo lief is gaan claimen, echt superleuk", zegt Van Hoytema (toch wat betuttelend) tegen de Volkskrant.
In hetzelfde gesprek zegt hij het wel te zien zitten om "ooit iets te doen over de plek en de tijd" waar hij is opgegroeid. Het Dinteloord van de jaren tachtig. "In Oppenheimer herkende ik ook iets van mijn eigen angst voor de wapenwedloop en de Koude Oorlog van de jaren tachtig", zegt hij. Dinteloord ligt niet gek ver weg van een Belgische kerncentrale, net over de grens bij Woensdrecht.
Oppenheimer in de polder, door de ogen van een kind die later Oscarwinnaar werd. Kom maar door.
Van Tim Berners-Lee, de bedenker van het wereldwijde web, is bekend dat hij de laatste tijd niet zo blij meer is met hoe zijn creatie volwassen tot wasdom is gekomen. Deze week bestond het web 35 jaar en liet hij weer van zich horen. Het idee van het web was ooit om samenwerking mogelijk te maken, mensen bij elkaar te brengen en creativiteit te stimuleren, schrijft hij. In de eerste jaren ging dat goed.
"Maar de afgelopen tien jaar heeft het web een rol gespeeld in het uithollen van die waarden", zegt Berners-Lee. "Vijf jaar geleden benoemde ik al problemen die zijn veroorzaakt, doordat het web gedomineerd wordt door het eigenbelang van verschillende bedrijven. Zij tastten de waarden van het web aan en leidden tot afbraak en schade. Nu, op de 35ste verjaardag van het web, heeft de snelle vooruitgang van AI deze zorgen alleen maar vergroot. De problemen op het web staan niet op zichzelf, maar zijn verweven met opkomende technologieën."
Berners-Lee roemt daarom de pioniers die nieuwe manieren bedenken om het individu weer op de eerste plaats te zetten, in plaats van de bedrijven die het web in hun macht hebben en uit zijn op onze aandacht en data. Want het is niet alleen maar kommer en kwel. "Bluesky en Mastodon voeden zich niet met onze interactie, maar creëren wel een gevoel van saamhorigheid", schrijft hij. "Github biedt de tools om online samen te werken en podcasts dragen bij aan onze gemeenschappelijke kennis."
Fijne boekenweek! Misschien is dit het moment om te beginnen met Lessen van Ian McEwan. Over het leven van een jongen die net na de Tweede Wereldoorlog opgroeit en tijdens zijn tienerjaren een vreemde affaire begint met zijn oudere pianolerares, wat hem de rest van zijn leven achtervolgt.
Ik tip dit boek zodat je kunt meeluisteren met de mini-boekenclub die Lars en ik zijn gestart. Zes weken lang lezen we elke keer twee hoofdstukken en delen we onze bevindingen in een podcast. In aflevering twee hieronder hoor je wat we van hoofdstuk 3 en 4 vonden.
Dit was een heerlijke muziekweek. Nick Cave and the Bad Seeds kondigden namelijk een tour aan waarbij ze ook Amsterdam aandoen. Dus als wil weten waar ik op 26 september ben: dan sta ik vooraan in de Ziggo Dome. Vorige week verscheen al de eerste single van het album Wild God dat later dit jaar verschijnt. Weer fantastisch, vernieuwend en toegankelijker dan ander recent werk van Cave.
Heb genoten van The Smile in AFAS Live. Elke kans om Thom Yorke en Jonny Greenwood te zien moet je meteen pakken en niet meer loslaten. Hoewel het tweede album pas net uit is, stonden er alweer drie gloednieuwe nummers op de setlist. Een paar vreemde eenden in de bijt, wat uitgewerkte demo's, cadeautje voor de fans. Over een paar jaar hoor je ze terug en blijkt dat je toen die keer in de AFAS naar ruwe diamantjes stond te luisteren.
Naast mijn Balatro-verslaving begin ik ook een gezonde puzzel-obsessie te ontwikkelen. Dagelijks bezoek ik de puzzelsectie van The New York Times. Even een rondje langs de mini-kruiswoordpuzzel, de soms tergend lastige verbandenzoeker Connections, een potje Wordle en af en toe de woordenmaker Spelling Bee. Oh, en nu speel ik ook de dagelijkse kruiswoordpuzzel van Denksport.
Op The Atlantic staat een vermakelijk artikel over de NYT-spelletjes.
"After all, a feeling of frustration at one day’s crackbrained answers is intrinsic to the newspaper-puzzle genre. Perversely, getting mad about the puzzle can be part of the fun; it offers a common, lighthearted gripe in the family text chat. Tomorrow offers another shot at delight."
Tijdens een recent interview over het onderwerp telefoonverslaving (een term die wetenschappelijk gezien eigenlijk niet bestaat) besefte ik me ineens iets. De huidige lichting jonge ouders is de eerste die zelf is opgegroeid met een smartphone. Doomscrollen op de bank is hen niet vreemd. Maar als je zelf uit automatisme de hele dag op een scherm zit te loeren, hoe ga je jouw jonge kind daar dan vanaf houden? Deze week schreef ik een artikel over dat vraagstuk voor NU.nl.
Drawing for Nothing is een gratis ebook dat vol staat met storyboards, schetsen en beelden uit animatiefilms die nooit het licht zagen. Sympathiek project en inspirerend om een stukje creativiteit uit het animatieproces mee te pikken.
Heerlijk X-draadje over de mislukte wassen beelden van het Polonia Wax Museum in Krakau.
Je las mijn weblog van 11 tot en met 17 maart 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
