Baldur's Gate 3 is uit op de PlayStation 5. Daar keek ik samen met mijn vriendin erg naar uit, want coöpgames die je samen op de bank kunt spelen bestaan nauwelijks (er is nog steeds niets beters dan It Takes Two). Dus eindelijk konden we weer aan de slag. Het leek zo perfect: een enorm fantasie-avontuur om te ontdekken. Dungeons and Dragons, maar dan op de tv. Dus trokken we de wereld in, ik als Paladin met koninklijke baard, zij als halfelf met drakenschubben.
Na tien uur braken we ons avontuur af. Niet omdat de game slecht is, want echt: die is weergaloos. Elke situatie kent meerdere oplossingen, dialogen kunnen op meer manieren ontsporen dan je voor mogelijk houdt en in elke uithoek van de wereld is wel iets te vinden. Ik geloof niet dat ik veel vaker een RPG heb gespeeld die zo diep ging en zo veel gevoel van vrijheid bood. Het is genieten. Maar alleen als je solo speelt.
De multiplayer op de bank werd vooral een frustrerende aangelegenheid. Het overzicht verdwijnt door splitscreen, gesprekken met personages lopen door elkaar, je mist meer dan je meemaakt en je loopt constant tegen haperingen en bugs aan. We hadden er een uur of tien voor nodig om voorzichtig naar elkaar toe te geven dat onze nieuwe droomcoöpgame toch een beetje een nachtmerrie was geworden.
Nu spelen we om beurten onze solocampagnes en genieten we daar veel meer van. Blijkt dat er onder de stuurloze chaos van onze gezamenlijke speelsessie een extreem rijke game schuil gaat, die het beste gedijt als je hem speelt op je eigen tempo.
De afgelopen weken keek ik op HBO Max de komische documentaireserie How to with John Wilson. Het is een van de tv-shows die ik de laatste tijd heb gezien. Er zijn in totaal drie seizoenen van ieder zes afleveringen van een half uur. Je bent er zo doorheen.
New Yorker John Wilson blijkt een briljant videomaker met een fantastisch observerend vermogen en het talent om iets bijzonders te maken van onderwerpen waar een ander schouderoptrekkend voorbij zou lopen. In zijn essays behandelt hij vragen zoals 'hoe geef je fooien?', 'hoe bouw je steigers?' en 'hoe volg je jouw pakketje?'. Je hoort vooral de stem van John Wilson, die voor bijna elke tekst wel een geestig beeld heeft wat je op meer manieren kunt interpreteren. Het is heel slim, maar je moet het zien om het te snappen.
Dat geldt ook voor de manier waarop zijn onderwerpen constant uit de bocht vliegen. Zo probeert Wilson in een van de afleveringen sportfans te doorgronden, maar uiteindelijk wordt het een prachtig portret over liefhebbers van stofzuigers. Vaak zijn de How to-titels niet meer dan kapstokken voor nieuwe (geestige) overpijnzingen over de mens en het leven van een maker die . 'How to make risotto' is een liefdesbrief aan zijn bejaarde huurbaas, maar evengoed een tijdsdocument over het begin van de coronatijd. Want ook in New York stonden eindeloze rijen voor de supermarktkassa.
En hoe komt Wilson toch steeds in die bizarre situaties terecht? Als je op de beelden af gaat, is het allemaal toeval. Hij werkt aan een onderwerp, vervolgens raakt hij iets anders op het spoor. En altijd eindigt hij op een bijeenkomst met mensen die gepassioneerd zijn over een of andere niche. Een van mijn favoriete afleveringen gaat over het Mandela-effect, waarin mensen zich dingen anders herinneren dan ze zijn. Of kloppen onze herinneringen wel, maar zijn we terecht gekomen in een parallel universum?
Zelf snijdt Wilson de dunne lijn tussen feit en fictie ook aan. En nog steeds snap je niet helemaal hoe hij dit heeft kunnen maken. Alle afleveringen zijn de moeite waard. Kijk nou maar!
Mijn vakantie is voorbij en ik reisde meteen af naar Den Haag voor een bezoek aan T-Mobile. Eh, Odido. Aan de gevel van het hoofdkantoor was het nieuwe logo afgeplakt met een soort zwarte vuilniszak. De dag ervoor waren de T-Mobile-winkels dicht voor een verbouwing. NU.nl-lezers vermoedden direct het ergste: 'Is T-Mobile failliet?'.
Niets van dat, het bedrijf heeft nu een andere naam. Odido. Betekent blijkbaar niets, als we directeur Søren Abildgaard mogen geloven. De naam werd lang geheim gehouden, maar lekte vlak voor de bekendmaking toch uit. Vervolgens kwam concurrent KPN direct met een pagina op zijn website waarin werd uitgelegd wat het begrip Odido volgens hen betekent. Het leidde tot hilariteit, want KPN had met dat artikel snel een mooi plekje in Google bemachtigd. Toen T-Mobile/Odido met de aankondiging kwam, stond KPN dus bovenaan.
Odido dus. De eerste reacties op social media waren, niet verrassend, lacherig. Kinderachtige naam, schreven mensen. Lijkt op okido en op 7UP-mascotte Fido Dido. Ik las Abildgaard een paar van die reacties voor en hij schrok er niet zo van. Mensen zijn gehecht aan wat ze kennen en moeten gewoon even wennen, zegt hij. Lijkt mij ook. Op NU.nl lees je het interview.
PS.
Een nieuwe film van Studio Ghibli is altijd reden voor feest. En dan is The Boy and The Heron ook nog eens van de 82-jarige grootmeester Hayao Miyazaki. Hij heeft gezegd dat dit nog niet zijn laatste is.
Het nieuwe album van James Blake heet Playing Robots Into Heaven. Het was even wennen, maar ik ben inmiddels verslingerd aan de nummers. Experimenteler, elektronischer en iets minder ruimte voor de gevoelige snaar. Dit is grotendeels een dansvloerplaat. Heerlijke Beautiful-sample ook (van Pharrel en Snoop Dogg) in I Want You To Know.
YouTuber Ryan Trahan bezocht een aantal restaurants in de Verenigde Staten met horrorreviews op Yelp. Het doel: toch de schoonheid ontdekken en er een gemeende vijfsterrenrecensie achterlaten.
Danny Masterson (van That 70s Show) gaat zeker dertig jaar de bak in nadat hij schuldig is bevonden aan de verkrachting van twee vrouwen. Het werd na de veroordeling nog wat vreemd toen bleek dat een aantal castleden tijdens de zaak een brief had gestuurd naar de rechter. Acteurs Ashton Kutcher en Mila Kunis beschrijven Masterson daarin als rolmodel en een goede vriend.
Dat viel niet in goede aarde bij fans. Daarom namen Kutcher en Kunis een excuusvideo op. "We steunen alle slachtoffers van seksueel geweld", zeggen ze. "De brieven waren bedoeld voor de rechter, om de persoon te schetsen die wij 25 jaar lang hebben gekend. Niet om verklaringen van slachtoffers te ondermijnen of hen opnieuw een trauma te bezorgen."
Joan Baez neemt na zestig jaar afscheid van haar publiek in de documentaire I Am A Noise. We volgen Baez tijdens haar laatste tour en blikken terug op haar leven. "Dylan brak mijn hart."
Je las mijn weblog van 4 tot en met 10 september. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
