top of page
24 jul. 20235 minuten om te lezen

20. Elon Musk zet een kruis door Twitter

Bijgewerkt op: 30 jul. 2023


Gemaakt met Midjourney.

Dus, Twitter heet nu X. Elon Musk heeft de naam veranderd en de blauwe vogel de nek omgedraaid, maar het beestje spartelt nog wat na. De app heet nu X op de telefoon, maar Twitter in de App Store. Een bericht plaatsen heet (op de meeste plekken) nog steeds tweeten. Een abonnement neem je nog steeds op Twitter Blue.


Ik sprak deze week twee marketingdeskundigen om hen te vragen wat voor effecten een merkverandering als deze kan hebben. Ik kreeg twee mensen aan de lijn die ook niet meteen begrepen waarom de naam X op stel en sprong werd doorgedrukt.


Merkveranderingen zijn van alledag, zeiden ze. Nuon werd Vattenfall, Smiths werd Lays. Doorgaans gebeurt zo'n verandering bijvoorbeeld vanwege een efficiëntieslag. Of bij de komst van een heel nieuw product dat niet meer bij de naam aansluit. Maar dat is vooralsnog niet aan de orde. "Het is wel bijzonder om dit te doen voordat je de inhoud veranderd hebt", zei een van de deskundigen. "Maar Musk is wel vaker bijzonder."

 

Dat Twitter uiteindelijk X zou worden, is geen verrassing. Elon Musk heeft er bij de overname van Twitter nooit een geheim van gemaakt dat zijn einddoel was om van Twitter "een app voor alles" te maken. Zeg maar een Westerse variant van de app WeChat. In China vormt WeChat de toegangspoort naar zo’n beetje alles wat je online kunt doen, van berichten delen naar bankieren en shoppen.


Die eerder genoemde inhoudsverandering staat dus wel degelijk op de rol. "De naam Twitter was logisch toen het nog een dienst was waarmee korte berichtjes heen en weer werden gestuurd, zoals het gekwetter van vogels", zegt Musk. "Nu kun je vrijwel alles plaatsen, zelfs uren aan videomateriaal. De komende maanden volgen uitgebreidere communicatiemiddelen en de mogelijkheid om je financiën te beheren. In dat opzicht is de naam Twitter onlogisch, dus moeten we afscheid nemen van de vogel."


Door Twitter over te nemen, hoefde Musk niet helemaal vanaf nul te beginnen met zijn app voor alles. De miljoenen gebruikers op Twitter vormen de basis voor zijn nieuwe platform. Je gaat erin mee of je haakt af. Maar gezien de levendigheid van alternatieven heeft Musk een flinke voorsprong. Instagram doet nu een kansrijke gooi met Threads, maar die app is vooralsnog onbruikbaar in Europa. (En je stapt van Elon Musk over naar Mark Zuckerberg, is dat winst?)

 

Musk is al jaren geobsedeerd door de letter X. X.com verwijst nu door naar Twitter maar was ook de oorspronkelijke naam voor Musks betaaldienst PayPal. Zijn autobedrijf Tesla heeft een Model X en zijn ruimtevaartbedrijf heet SpaceX. Zelfs de zoon van Musk heet X.


Inmiddels is het officiële Twitter-account gesloten en overgezet naar de naam X. Die was al bezet, trouwens. De Amerikaanse Gene X Hwang bezat @X sinds 2007 en zegt de Britse krant The Telegraph dat hij best bereid was om het account aan het bedrijf te verkopen. Daar dachten ze bij X anders over. Hwang ontving een e-mail van het bedrijf waarin hem werd medegedeeld dat zijn account werd overgenomen. "Ze hebben het me in principe gewoon afgenomen", zegt hij.


Het gaat allemaal verschrikkelijk moeizaam. Zelfs het verwijderen van de Twitter-letters van het hoofdkantoor ging het niet soepel. En nu is de dienst zelf een halfbakken product geworden waarvan de helft wel de naam X draagt en de andere helft nog raakt aan de merknaam Twitter. De app heeft eigen werkwoorden (tweeten, retweeten) die ineens niet meer aansluiten bij de visie van Musk. Tweets moeten we voortaan simpelweg 'berichten' gaan noemen.


Het meest bizarre? Dat die live-audiogesprekken nog Twitter Spaces heten. Het lijkt mij een schot voor open doel. SpaceX!

Gemaakt met Midjourney.

 

Als je ook nog veel meer wil weten na het zien van Oppenheimer:

 

Zomergasten is begonnen met Theo Maassen als nieuwe presentator. Zijn eerste gast was kosmoloog Thomas Hertog. Hij werkte twintig jaar met Stephen Hawking en weet zeer bevlogen over die tijd, maar ook over onder meer zwarte gaten, de oerknal, buitenaards leven en kunstmatige intelligentie te vertellen. Heel toegankelijk en breinbrekend tegelijk. Ook Oppenheimer komt nog even aan bod.


En daarover gesproken: deze week is cinematograaf Hoyte van Hoytema te gast. Hij maakte de film Oppenheimer met Christopher Nolan (en groeide op in mijn geboortedorp!).

 

Arc, een nieuwe browser voor Macs, is nu voor iedereen beschikbaar. Het werd mijn favoriete browser omdat het mijn grootste probleem oploste: tabblad-verzamelwoede. Het is veel overzichtelijker om websites onder elkaar te zetten in plaats van naast elkaar. Probeer het eens.

 

Op NRC.nl staat een geweldig spannende reconstructie over hoe in januari 2022 op Schiphol een Keniaanse verstekeling werd gevonden in het landingsgestel van een net geland vliegtuig. "Onderkoeld en buiten bewustzijn. Wie is hij, en waarom deze wanhoopsdaad?"

 

Futurama is na tien jaar terug met een nieuw seizoen. Elke week verschijnt een aflevering op Disney+. In de eerste wordt het universum van Futurama letterlijk uit en aan gezet. Knipoogje natuurlijk naar de reboot van de serie. "We’re back baby!", roept Bender. De metagrappen over de terugkeer van de show volgen elkaar in rap tempo op, terwijl de tv-wereld op de hak wordt genomen. Best leuk!


 

Wat een leuk stukje van de 15-jarige Montessori-leerling Meike Fortuin in Het Parool. Een kijkje in het hoofd van een tiener die het beu is dat dode artiesten zo opgehemeld worden. "Ook doet iedereen alsof Johnny Cash beter is dan Katy Perry, maar laten we even eerlijk zijn, al zijn nummers lijken op elkaar", schrijft ze. "Maar omdat hij oud en dood is, doet iedereen alsof hij een soort god is."

 

De timing van de column was een beetje cru. Een dag na publicatie van de column werd het overlijden van Sinead O'Connor bekendgemaakt. Ik hoop dat Fortuin heeft ontdekt dat ook dode artiesten mooie dingen hebben gemaakt. Zoals O'Connors versie van Nothing Compares 2 U, hieronder met strijkers uitgevoerd in 2019.


 

Je las mijn weblog van 24 tot en met 30 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

17 jul. 20234 minuten om te lezen

19. Barbenheimer

Bijgewerkt op: 23 jul. 2023


Gemaakt met Midjourney.

Barbie is een hysterische koortsdroom van een film en een van de grootste blockbusters van dit jaar. Greta Gerwig heeft goed gezien dat de plastic perfecte wereld van Barbie een ideale spiegel vormt voor onze realiteit. Het is dan ook niet alleen een reclamefilm voor Barbiepoppen, maar een lekker dik aangezet manifest voor het feminisme, waarin de huidige, door mannen geregeerde maatschappij eens goed gefileerd wordt.


De boodschap in de film is zo subtiel als een hamer in je gezicht, maar voor subtiliteit moet je sowieso niet bij Barbie zijn. De rustmomenten en prekerige toespraken houden de boel juist een beetje op. En in het verhaal vallen net zo goed gaten te schieten, maar waarom zou je? Geef je over aan Barbies bizarre droomwereld en geniet.


Net zoals ik genoot van verwijzingen naar filmklassiekers als The Wizard of Oz, The Truman Show en 2001: A Space Odyssey. Maar het leukste vond ik die naar The Matrix. In plaats van een rode en een blauwe pil kiest Barbie tussen een naaldhak en een sandaal om ofwel in een droomwereld te blijven of de waarheid te achterhalen.


Ik heb het nog nooit zo druk gezien in het filmhuis. Na onze volle zaal stond de volgende rij al tot buiten. Plastic sells!

 

Christopher Nolan maakte een film over de Amerikaanse natuurkundige J. Robert Oppenheimer: de vader van de atoombom. Hij duurt drie uur maar dendert in zo’n tempo door dat je er goed aan doet om je concentratie erbij te houden. Het verhaal van Oppenheimer wordt vanuit allerlei kanten (en tijden) belicht en na afloop kun je alsnog flink discussiëren over wie de man nou eigenlijk was.


De film begint met een omschrijving van Prometheus, de Griekse Titaan die vuur stal van de goden en dat schonk aan de mensheid. Hij moest er de rest van zijn leven voor boeten, want Zeus ketende hem vast aan een rots. De atoombom werd het nalatenschap van Oppenheimer en hij moest leven met de consequenties.


In Oppenheimer volgen we het leven van de natuurkundige die uiteindelijk een bom weet te maken die de wereld zou kunnen verwoesten. Of waarmee een Derde Wereldoorlog wordt voorkomen. De film werkt stap voor stap naar de eerste geslaagde test van de bom en als dat gebeurt voel je de impact van het moment. Het wordt daarna uitbundig gevierd.


Het is de enige keer dat we de bom zien vallen. Verder kijk je vooral naar dialogen. En daarom werkt dat ene moment zo goed. Maar de film stopt daar gelukkig niet. Dan begint de nachtmerrie pas echt.

 

Het was een enerverend filmweekend met Barbie en Oppenheimer, waarschijnlijk het filmevenement van het jaar. Het contrast tussen de twee films kan niet groter en waarschijnlijk sloeg het internet daarop aan. Al snel ontstond het woord Barbenheimer en werden de films in fantrailers en -posters met elkaar verweven.


Grappig genoeg kun je de films met een beetje goede wil ook inhoudelijk linken. De hoofdpersonen streven allebei naar een perfecte wereld, maar komen erachter dat zoiets niet bestaat. Met alle gevolgen van dien.


"Denken jullie wel eens aan de dood?", vraagt Barbie in een wereld waar niemand ooit aan de dood denkt. Die vraag lijkt direcht gericht aan de mannen in Oppenheimer die zo gepassioneerd werken aan bommen die honderdduizenden Japanners het leven kostten.


Wil je nog een duidelijker voorbeeld van wat er gebeurt als mannen aan de macht zijn? Vroeg of laat maken ze dus een bom die de wereld kan vernietigen.


 

De film Electric Dreams uit 1984 is niet erg goed en ook niet zo bekend. Maar hij is wel fascinerend vanwege de computer die een hoofdrol speelt. De machine was destijds pure science fiction, maar inmiddels doet hij niet onder voor Siri en ChatGPT.


In de film gaat de computer wel een stapje verder, want hij ontwikkelt een bewustzijn. Hij leert hoe het voelt om verliefd en jaloers te zijn. Die eigenschappen komen tussen de ontluikende liefde tussen Miles en zijn nieuwe buurvrouw Madeline te staan.


Miles heeft de computer een liefdeslied laten componeren voor Madeline, maar houdt dat lang geheim. Uiteindelijk waagt hij een poging. "Wat als er een machine zou zijn die kunst zou kunnen maken?", begint hij. "Of die gedichten kan schrijven en muziek kan maken?"


"Wat is er mis met artiesten?", antwoordt zij.


Bijna veertig jaar later vormt deze vraag een van de belangrijkste discussies die we met elkaar voeren over kunstmatige intelligentie. Boeken die door AI zijn geschreven namen de Amazon-hitlijsten over, we zijn de afgelopen maanden overspoeld met AI-muziek en Hollywood-acteurs staken omdat ze vrezen vervangen te worden door AI.


En dan die computer uit de film, die steeds nadrukkelijker om de aandacht van Miles vraagt. Waarop hij roept: "Je beheerst m'n hele leven!" Het lijkt wel een smartphone.


In Electric Dreams speelt Madeline haar cello in een orkest. Ze is ontroostbaar als haar instrument breekt, want ze heeft hem al sinds ze kind is en alleen al daarom is hij onvervangbaar. Miles probeert haar op te vrolijken. "Die cello is zo speciaal omdat jij er een stukje van jezelf in stopt, het instrument zelf is gewoon een stuk hout." Dat vormt natuurlijk een mooie analogie met de computer. En zo kijken we ook naar kunstmatige intelligentie. Zonder ons doet het (nog) niets. Laten we dat zo houden.


 

Finfluencers beloven je op TikTok en YouTube gouden bergen als je slim (en snel) geld belegt. Bijvoorbeeld in allerlei cryptomunten waar je nooit van hebt gehoord. "Snel rijk worden kan niet met zorgvuldig beleggen", zegt de directeur van de Vereniging van Effectenbezitters in deze video van Pointer. "Maar snel arm worden hiermee gaat wel zo snel."


 

Blur is na acht jaar terug met een nieuw album. The Ballad of Darren. Mijn eerste indruk is goed!

 

Ik lees Emma Cline's tweede roman The Guest. Ik ben groot fan van haar eerste, The Girls, over een Charles Manson-achtige sekte. Het nieuwe boek gaat over een jonge vrouw die rondzwerft in een rijk stukje Amerika.

 

Als je met kunstmatige intelligentie een overleden dierbare kan terughalen, zou je dat dan doen? The Guardian heeft een interessant artikel over rouwverwerking in de tijd van AI.

 

Hier een fraaie reclame van een Franse telecomprovider over het nationale voetbalteam. Met een twist op het einde.


 

Een vrijblijvende suggestie voor als je 1.699 dollar hebt liggen en je moet er vanaf: deze werkende Grimlock Transformer van Robosen en Hasbro.


 

Je las mijn weblog van 17 tot en met 23 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

10 jul. 20235 minuten om te lezen

18. In Crimes of the Future eten mensen de plastic soep gewoon op

Bijgewerkt op: 16 jul. 2023


Ik wilde eens beginnen met een vuurtoren in de storm. Gemaakt met Midjourney.

David Cronenberg regisseerde ooit leipe films als The Fly, Videodrome en The Crash, maar na eXistenZ nam hij afstand van het bodyhorror-genre. Tot vorig jaar. Toen maakte hij er na 23 jaar weer een: Crimes of the Future. (Cronenberg maakte in 1970 al een film met dezelfde titel, maar dit is geen remake. De oude raad ik af, trouwens.)


In de toekomst waarin deze film zich afspeelt bestaat pijn nauwelijks meer en wordt chirurgie gezien als "het nieuwe seks". Hoofdpersoon Saul Tenser (Viggo Mortensen) heeft operaties tot een kunstvorm verheven. Omdat zijn lichaam steeds muteert en nieuwe tumoren aanmaakt, laat hij zich tijdens ondergrondse optredens opereren door zijn assistente Caprice (Léa Sedoux). Wat zien we: veel vlees, getatoeëerde organen, operatietafels die tot leven komen en een man met oren over zijn hele lichaam. Kortom: ik heb genoten.


Crimes of the Future laat je afvragen hoe ver je een lichaam mag toetakelen, al is het van jezelf. Hoe ver kun je gaan voor de kunst (in deze film heel ver). Waar zit schoonheid precies? Het is geen gezellige toekomst die Cronenberg schetst. We voelen niets meer, tot we letterlijk in onszelf beginnen te snijden.


In de film zien we een groep mensen van wie de lichamen zodanig zijn veranderd dat ze plastic kunnen eten. Ze worden door velen als zeer radicaal gezien, als het einde van de menselijkheid in mensen.


De grap is dat we (jij en ik) allemaal microplastics binnenkrijgen. Via de lucht, via groente en fruit, via vissen uit de zee. Er is een gigantisch probleem met plasticsoep in de oceanen dat niet alleen daar het leven bedreigt, maar wat ook effect heeft op onszelf. Daar kunnen we wat aan doen of we laten het gaan in de hoop dat we uiteindelijk, net als het kind in deze film, schuimbekkend een prullenbak op kunnen vreten.


 

Hollywood staakt. Scenarioschrijvers zijn al twee maanden bezig, nu sluiten de filmsterren bij hen aan. Zo’n 160.000 leden van de filmvakbond SAG-AFTRA zijn ermee opgehouden. Daardoor lopen veel belangrijke films en series grote vertragingen op.


Volgende week verschijnt Oppenheimer, de nieuwe film van Christopher Nolan (die was af en verschijnt dus op tijd). De première in Londen werd met een uur vervroegd, zodat de acteurs nog over de rode loper konden voordat de staking begon. Daardoor mochten acteurs niet deelnemen aan evenementen (of aan interviews, zoals mijn collega bij NU.nl ondervond).


De staking gaat onder meer over kunstmatige intelligentie. Acteurs zijn bang dat de technologie hen uiteindelijk overbodig maakt. En die angst is reëel. We zien dat oudere acteurs een digitale verjongingskuur krijgen, dat overleden acteurs opstaan uit de dood en ook deepfakes worden steeds realistischer. Producenten bieden zelfs al aan om figuranten te scannen met de mogelijkheid om hun beeltenis tot in de eeuwigheid in allerlei films te kopiëren. Daar krijgen ze dan een dag voor betaald.


Als deze ontwikkeling escaleert, zijn de wereldsterren uiteindelijk ook niet meer nodig. Daarom strijden de acteurs nu om duidelijke en strenge afspraken om dat niet te laten gebeuren. Terecht, want zoals regisseur Justine Bateman zei: "Er is geen tekort schrijvers, acteurs of regisseurs. Er is überhaupt geen gebrek aan talent."


Waar het op uitdraait als we te veel op kunstmatige intelligentie gaan leunen, is dat we levenloos werk krijgen dat is gebouwd op de informatie waarmee de technologie is gevoed. Dat boort creativiteit de grond in, want een computer verzint nooit iets nieuws. Wij mensen willen verrast worden (Parasite, Squid Game, Everything, Everywhere All At Once) en geen algoritmische series en films meer zien zoals Netflix ze uitpompt. Hup, staken!

 

Toen ik vorig jaar op zoek ging naar een e-bike heb ik getwijfeld over een VanMoof, maar dat ik er geen heb gekocht voelt nu alsof ik door het oog van de naald ben gekropen. De Amsterdamse fietsenmaker staat er financieel zo slecht voor dat faillissement dreigt.


Dat is heel slecht nieuws voor iedereen met een VanMoof. Want als het zo ver komt, stopt de ondersteuning voor de hard- en software van de fietsen. En die zijn al zo slecht te repareren buiten VanMoof om. Mochten de onderdelen op raken en je fiets is stuk, kun je daardoor geen kant meer op.


Als dan ook de ondersteuning voor de VanMoof-app stopt, heb je nog een probleem. De app is namelijk de digitale fietssleutel. Om dat mogelijke probleem alvast op te lossen, bracht uitgerekend de Belgische concurrent Cowboy deze week de app Bikey uit. Daarmee kunnen mensen hun VanMoof-sleutel opslaan, voor het geval de VanMoof-servers eruit vliegen.


De app is denk ik echt niet bedoeld als een extra dolk in de rug bij VanMoof. "Dit project is een initiatief van het softwareteam van Cowboy, dat van fietsen houdt", schrijft de maker op zijn website. "We geloven er heilig in dat elke fiets op de weg hoort te blijven en daarom besloten we dit project op te richten."

 

Jony Ive ontwierp ooit de iPod en de Airpods. Hij verruilde Apple in 2019 voor een eigen bedrijf: LoveForm. Samen met het Britse audiomerk Linn heeft LoveForm een platenspeler ontworpen. Het gaat om een ode aan de LP12 van het bedrijf, die vijftig jaar bestaat. De nieuwe LP12-50 is een schoonheid waarvan 250 exemplaren worden gemaakt. Moeten ze wel 250 mensen vinden die 60.000 euro willen betalen voor een platenspeler.


 

Ik draai m'n hand niet meer om voor het oplossen van vier Wordles tegelijk. Dat betekent niet dat ik een puzzelgenie ben. Of dat ik het geduld heb om The Password Game op te lossen. Dit is een gratis online spelletje waarin je een wachtwoord moet bedenken. Klinkt makkelijk, totdat je aan tientallen bizarre regels moet voldoen die elkaar ook nog eens constant in de weg zitten.

 

Hier heb ik naar uitgekeken: het nieuwe album van Blake Mills. De eigenzinnige muzikant maakte in 2020 het prachtige album Mutable Set en is nu terug met Jelly Road. Mills is zo iemand die helemaal verweven is in de muziekwereld. Hij speelde mee met Lana Del Rey, Julian Casablancas, The Killers en Rufus Wainwright. Als producer zou de 36-jarige artiest bepalend zijn geweest voor het album Rough and Rowdy Ways van Bob Dylan, waarop hij ook gitaar en harmonium speelt.

 

Ik schreef vorige week over Threads, het Twitter-alternatief van Instagram. Die was met een omweg in Nederland te downloaden en te gebruiken, hoewel hij in Europa nog niet officieel was verschenen. Dat had dan weer te maken met strenge Europese regels. Maakt allemaal niet uit, want: het is alweer uit met de pret. Instagram heeft ingegrepen en je kunt vanuit de EU niets meer posten op Threads. Kijken naar alle boomermemes die Amerikanen delen kan nog wel.

 

Nieuw in Las Vegas: The Sphere. Een bolvormig gebouw voor concerten, sportwedstrijden en andere evenementen. De buitenkant is waanzinnig. Dankzij 1,2 miljoen leds verandert het gebouw in een kunstproject. Je ziet onder meer projecties van de aarde, de maan of een grote druppel. Het engst is een gigantisch bewegend oog.


 

"Engelstalige boeken lezen we in het origineel, dat weet iedere intellectueel", schrijft Nikki Dekker in haar interessante essay in De Groene. Ik doe het ook. Maar waarom eigenlijk?

 

Joaquin Phoenix speelt Napoleon in een nieuw epos van Ridley Scott. Grootse beelden in de trailer (en ik hoor een Radiohead-cover).


 

Een ontstaansverhaal over Willy Wonka klinkt als een slecht idee. Maar de trailer van Wonka ziet er precies uit als de film die je rond de feestdagen wil zien. Met Timothée Chalamet als de chocoladefreak en Hugh Grant als... Oompa Loompa. Geregisseerd door Paul King, die eerder de heerlijke familiefilms Paddington en (nog beter) Paddington 2 maakte. Dat belooft veel goeds.


 

Vanaf volgende week draait Barbie in de bioscoop. Zin in. Ik kwam er recent achter dat er een aantal Barbiepoppen zijn gemaakt in een speciale Hitchcock-serie. Hier zie je ze in de doos: The Birds, Rear Window en To Catch a Thief.


 

Je las mijn weblog van 10 tot en met 16 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

bottom of page