Boekhandel Waterstones geeft nu en dan gesigneerde boeken uit van Grote Namen. En daarom viel deze week het boek The Making of Another Major Masterpiece op de mat. Het is de debuutroman van Hollywoods meest geliefde acteur Tom Hanks. De handtekening: een rode penstreep waarin je eerder 'Fidel' leest dan Tom Hanks (of meer waarschijnlijk T. Hanks).
De naam van Warren Ellis in mijn exemplaar van zijn boek Nina Simone’s Gum lijkt meer op die van ene 'Won Eli'. Ik stel me zo voor dat handtekeningen van schrijvers die er honderden aan een stuk moeten zetten, gedurende dat lopendebandwerk steeds abstracter worden. Steeds efficiënter. Tot er slechts een streep overblijft.
In een van zijn YouTube-video’s zie je David Lynch zuchten als hij tientallen werken signeert. "Hij haatte het echt om te doen", mailde regisseur Jon Nguyen me een paar jaren geleden. Voor de financiering van documentaire David Lynch: The Art Life werden gesigneerde litho’s van zijn Self Portrait verkocht. "Hij signeerde er slechts een paar per dag voor ons, dus dat duurde maanden."
Ik heb nagedacht waarom ik gesigneerde werken koop. Het gaat me geloof ik niet (alleen maar) om het recht om te humble braggen op een obscure blog. Ik hoef ze ook niet tegen een eventuele meerwaarde te verkopen. Integendeel: een gesigneerd boek zal ik juist niet snel weg doen.
Dat gold niet voor 'Miranda en Menno', de vorige eigenaren van As in Tas. Jelle Brandt-Corstius had het boek voor hen op naam gesigneerd, later kocht ik het voor 1,50 euro in een kringloopwinkel.
Ik laat regelmatig boeken signeren. Dat stelt niet altijd veel voor. Maar soms krijgt een boek meer betekenis voor jou. Er komt een verhaal bij het verhaal. Na een lezing van Louis Theroux kreeg ik een kans om de programmamaker te bedanken. Zijn tv-serie Weird Weekends was een van de redenen waardoor ik de journalistiek in wilde. Een signeersessie is dan waarschijnlijk de enige manier om waardering uit te spreken (dat doen we te weinig) - en met weird wishes naar huis te gaan.
Soms valt zo'n sessie tegen. Na een interview met Nick Cave in de bibliotheek aan de Neude waren er te weinig boeken voor de aanwezigen. En omdat ik zo stom was geweest geen boek van huis mee te nemen, liep ik een krabbel mis. Acht jaar later zag ik mijn kans schoon dat hoofdstuk alsnog te sluiten - met een prachtig gesigneerd exemplaar van Faith, Hope and Carnage.
Het betekent natuurlijk niks, een krabbel in een boek. Een schrijver of kunstenaar laat per definitie iets na door zijn werk uit te brengen en de inhoud is wat telt. Een handtekening is niets meer dan nog nadrukkelijker laten weten: "Ik was hier, ik heb dit gemaakt". En nu staat het in een kast. The Guardian slaat het helemaal plat: "Het is het equivalent van een selfie voor de Eiffeltoren".
Maar ja, ik heb niks met Parijs.
Het Classic Tetris Mega Masters Championship vond plaats in april en kende waarschijnlijk de mooiste finale mogelijk. De twee spelers bereikten allebei level 39, ook wel bekend als het 'Super Killscreen'. Vanaf dat moment vallen de Tetris-stenen zo snel naar beneden, dat het onmogelijk is om ze nog te positioneren. Het spel eindigt daar dus altijd. Als een speler daar überhaupt komt, want dat is al zeldzaam.
In de bloedstollende finale van dit toernooi haalden ze het allebei. En niet een keer, maar twee keer. Deze video vat de wedstrijd niet alleen prettig samen, maar legt je ook uit wat er precies gebeurt en waarom dit echt niet normaal is.
Over wedstrijden gesproken. Dit is ook fantastisch. Knappe koppen bouwen kleine robotmuizen die daarna zelfstandig zo snel mogelijk door een doolhof moeten racen. De Micromouse-competitie bestaat al sinds 1977 en nog steeds worden de vondsten van deelnemers iets beter en de muizen iets sneller.
Je gelooft je ogen niet als je de robotjes in enkele seconden een doolhof van drie bij drie meter ziet oplossen. De video van Veritasium legt de innovaties door de jaren heen begrijpelijk uit. Dit is heerlijk nerden, geloof me.
Een van mijn favoriete games aller tijden krijgt een remake. Metal Gear Solid 3 was mijn eerste PS2-game en had onvergetelijke personages zoals The End en Revolver Ocelot, maar bevatte bizarre momenten, zoals de fake death pill en de ladder. De remake heet Metal Gear Solid Delta: Snake Eater, hopelijk komt ie snel uit. Ook MGS 1 en MGS 2 komen naar de PS5. Mijn najaarsplannen zijn gemaakt.
Hier trouwens een 14 minuten durende trailer van de originele MGS3, zoals hij te zien was op gamebeurs E3 in 2004.
The Professional is een game waarin je probeert een diamant te stelen. Je enige obstakels zijn een kist, wat laserstralen en een trap. Alleen: je bedient de gewrichten in de armen, benen en nek van de inbreker afzonderlijk van elkaar door met je muis te slepen. Hier te downloaden voor Mac of PC, de prijs bepaal je zelf.
David Lynch was te gast bij het BBC-radioprogramma Sound of Cinema. Hij praat er over Angelo Badelamenti, die componist die eind vorig jaar overleed. Badelamenti verzorgde niet alleen de muziek van films als Blue Velvet en Mulholland Drive en de serie Twin Peaks, hij was ook een goede vriend van Lynch.
MS: There's sorrow and a sense of sin in a lot of your music together. Angelo said you brought out his dark side, what did he mean by that?
DL: I brought out if anything, true Angelo, which is love. The feeling he can get is a heart feeling, full heart, deep love – deep, deep love. Even in the so-called dark things, there's a beauty. It can be foreboding, but there is also something else in there that's bigger. It's truthful.
Op de dag dat Tina Turner overleed (we delen dezelfde geboortedatum), werd Bob Dylan 82 jaar. Ik stuitte op YouTube op een geluidsfragment uit 2011 waarin Dylan door Rolling Stone wordt geïnterviewd. Genieten, want je hoort de zanger niet vaak op deze manier - in een normaal gesprek. Hij klinkt een stuk jonger dan in zijn radioshow of in documentaires. Alsof je naar Dylan uit de jaren zestig luistert, met iets meer bas in de stem. Maar nog even direct en bijdehand als toen.
Thom Yorke doet mee op een nieuw nummer van elektronicaproducer Clark. Ook speelt hij basgitaar op het album Sus Dog. "Chris (Clark) schreef me dat hij begon met zingen en hij zocht advies of zoiets", zei Yorke in januari. "Want dit is iets nieuws voor hem."
"Het eerst wat hij me stuurde ging over vastzitten tussen twee verdiepingen", zegt Yorke. "Toen was ik al verkocht. Het zat hem in de manier waarop hij het allemaal benaderde. Godzijdank niet zoals de doorsnee singer-songwriter. Zijn muziek weerspiegelt zijn eerdere werk, maar deze keer met een menselijker gezicht. Zijn gezicht."
Zo ziet de nieuwe show van Lana Del Rey eruit. Op het festival MITA in Brazilië trad ze voor het eerst op met nummers van Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd.
Je las mijn weblog van 22 tot en met 28 mei. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!
