I.
Een heerlijke aflevering van de podcast Op de vijfde rij van Cesar Majorana, waarin hij op zoek gaat naar de verdwenen soundtrack voor de film Spoorloos (1988) van regisseur George Sluizer.
Henny Vrienten was na jarenlang Doe Maar wel even klaar met ska. Voor Spoorloos trok hij een synthesizer uit de kast en maakte hij een soundtrack van een halfuur waarmee hij de thriller naar een hoger niveau tilde. Het kan bijna niet anders dan dat de muziek heeft bijgedragen aan de mening van Stanley Kubrick over de film. Dat hij Spoorloos de engste film noemde die hij ooit had gezien, is geen geheim.
Maar de soundtrack voor de filmklassieker staat op geen enkele muziekdienst. Op YouTube vind je slechts één nummer. De muziek is niet uitgebracht op cd of vinyl. De meeste Nederlandse soundtracks, zeker van oudere films, zijn simpelweg verloren gegaan. Majorana probeert te achterhalen of er niet tóch ergens nog opnames van Spoorloos zijn dat levert een heerlijke podcast op. Met mooie anekdotes over de film zelf, over Sluizer en over Vrienten.
Een opgepoetste versie van Spoorloos draait overigens nog (heel even) in de betere filmhuizen. Doe er je voordeel mee. Het is een ijzersterke film, gebaseerd op het boek Het Gouden Ei van Tim Krabbé, over het goed en kwaad en koste wat kost willen weten in welk kamp je zit.
II.
Een prettige tip van de stripwinkeleigenaar: Luchtwegen, een boek van Étienne Davodeau, Joub en Christophe Hermenier. Over Yvan die vijftig is geworden en tot overmaat van ramp zijn ouders en baan verliest.
Dan maar een tijdje gaan piekeren in het besneeuwde Jura-gebergte, waar hij in een huis van een oude vriend mag blijven. Yvans andere vrienden en zijn kinderen zijn ver van hem vandaan, met hun levens die wel op de rit staan. In de sneeuw zwelgt Yvan wat in zelfmedelijden terwijl hij verlangt naar de zorgeloosheid uit zijn jeugd.
Gewoon de dagen volgen van een man die mijmert en die de tragiek van het alledaagse doorleeft. Dat klinkt niet heel spannend en dat is het ook niet, maar tussen de lijnen gebeurt van alles. Een semi-autobiografische strip zoals ik 'm graag heb.
III.
Hier is mijn idee voor een Black Mirror-aflevering, gebaseerd op een bericht dat ik op X las. Dave Maasland van cybersecuritybedrijf ESET deelde ChatGPT-voorspellingen van de eerste speelronde op het EK. De computer zit er flink naast. Maar, dacht ik ineens, wat nou als AI straks wedstrijden plotseling hypernauwkeurig blijkt te voorspellen?
Welkom in het jaar 2036. Er wordt weer een EK gespeeld. Een ChatGPT-achtig programma heeft de uitkomsten van de eerste speelronde voorspeld. Vroeger viel die eer aan octopussen, cavia’s en olifanten, maar de dieren verloren hun banen aan AI. En nu blijkt: de computer voorspelt niet alleen de wedstrijden correct, maar benoemt ook de doelpuntenmakers.
We volgen de speler die, volgens de voorspelling, in de finale van het EK 2036 het winnende doelpunt scoort én de doelman die de bal door laat. Gedurende het toernooi verbaast de wereld zich steeds meer over de bizarre voorspellingen. Het voetbalspel verandert erdoor. Bepaalde spelers krijgen constant de bal omdat zij de aangewezen doelpuntenmakers zijn. Trainers stellen bankzitters op als de AI voorspelt dat zij gaan scoren. Verliezende teams zijn bij voorbaat kansloos. Leven we dan toch in een Matrix-achtige simulatie? Of hebben we te maken met een vorm van manifesteren en psychologische spelletjes? Hoe dat afloopt in de EK-finale is even verrassend als schokkend... in Black Mirror: Computer Says Goal.
PS.
Dit zijn de eerste beelden van Nosferatu, de Dracula-verfilming van regisseur Robert Eggers. Daar heb ik hoge verwachtingen van, zijn eerdere films The Witch en The Lighthouse zijn geweldig.
Ik ben gefascineerd door de website One Million Checkboxes, gemaakt door Nolen Royalty. "Ik maak rare dingen voor het internet", schrijft hij op zijn site. In dit geval is dat rare ding een pagina met een miljoen vakjes. Die kun je met een muisklik aan- en uitvinken. Anderen kunnen eerder gevinkte vakjes uitvinken en vice versa. Een half miljoen mensen hebben zich al in de strijd gestort tussen Team Wel Vinken en Team Niet Vinken.
Elizabeth Lopatto van The Verge steekt haar mening over Perplexity niet onder stoelen of banken. Perplexity is een model dat voor jou naar antwoorden op al je vragen zoekt. Dan hoef je dus niet, zoals (nog) op Google gebeurt, door te klikken naar andere sites. Lopatto noemt dit vampierengedrag: Perplexity zuigt het werk van anderen leeg en gaat ermee aan de haal. "In AI, it’s seeing just how much unethical shit you can get away with."
Waarom bedacht niemand eerder een dirigeergame voor virtual reality? Voelt volstrekt logisch. Maestro is naar mijn weten de eerste.
Podcastserie Search Engine eindigt het seizoen met een fantastisch tweeluik over de Berlijnse club Berghain. Waarom kwamen de Amerikanen Chris en Dan niet langs het strenge deurbeleid?
De Nederlandse podcast Een Geanimeerd Gesprek sprak Melise de Winter, de stemactrice van Shin Chan. De serie zou vandaag de dag echt niet meer kunnen, denkt ze.
Fijn online pixelspelletje: Woodworm. Je speelt een houtworm dat stukken hout wegvreet om een figuur te maken.
De trailer voor Heretic, een horrorthriller uit de stal van A24. Van regisseurs Scott Beck en Bryan Woods (A Quiet Place). Twee meisjes verkondigen het woord van God aan de deuren, tot ze binnenstappen bij mega-engerd Hugh Grant.
Fijne platen deze week! Bad Cameo is nieuw album van James Blake, samen met Lil Yachty. De nummers In Gray, Bad Cameo en Missing Man zijn mijn voorlopige favorieten.
En een nieuwe EP van Wilco. Op Hot Sun Cool Shroud staan zes nieuwe nummers. Op Livid wordt een minuutje lekker geragd, dat hoor je ze niet vaak doen. Verder is het weer lekker wegzakken in de typerende Wilco-americana.
Je las mijn weblog van 24 tot en met 30 juni 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
