Ik hou van Nicolas Cage zoals ik van Adam Sandler hou. Als hij zich helemaal laat gaan, zit ik te smullen. Die grote ogen van Cage, een manische lach. Dat noemt het internet de 'Cage rage'. De acteur is zelf niet zo blij met die term. Hij noemt zijn acteren "zeer goed doordacht en zorgvuldig uitgevoerd".
Cage is het onderwerp van allerlei bekende memes. Neem het gifje uit Con Air, waarin hij in het zonlicht met wapperende haren geniet van ultieme vrijheid. Of zijn sarcastische blik uit Vampire’s Kiss die zegt: goh, je meent het? Cage weet hoe het is als het internet een loopje met je neemt.
In Dream Scenario speelt hij de vastgeroeste biologieprofessor Paul die plotseling in de dromen van anderen verschijnt. Niet alleen in dromen van mensen die hij kent, maar ook van volstrekt onbekenden. Hij doet verder niets, zijn droomversie hangt maar gewoon wat rond. De doorgaans saaie leraar is binnen de kortste keren een fenomeen en razend populair. Iedereen wil iets van hem. Misschien is dit het moment om eindelijk dat boek te schrijven wat hij al jaren in zijn hoofd heeft, denkt hij.
Het is een heerlijk concept voor een film, zeker als je het spiegelt aan deze tijd. Want ook Paul betaalt een prijs voor zijn roem, zodra mensen nachtmerries beginnen te krijgen. Heb je ooit zó naar gedroomd over je partner die iets verschrikkelijks deed, dat je na het ontwaken nog steeds een beetje boos was? Kun je nagaan wat er gebeurt als het hele land dat doet.
In de film wordt een armband uitgevonden waarmee je dromen kunt manipuleren. In plaats van wakker worden met het irritante deuntje van Carnaval Festival in je hoofd, kan een bedrijf zorgen dat je in je droom iets leuks hebt gehoord. Adverteren in dromen! Een nachtmerrie op zich. (Je zou denken dat niemand het koopt, maar voor alles is nu eenmaal een publiek. Mensen betalen ook voor Toppers in Concert.)
Toen ik na het bioscoopbezoek naar huis fietste, luisterde ik naar Talkin’ World War III Blues van Bob Dylan. Een van Dylans geestigste nummers, maar dat terzijde. De laatste regels deden me aan de film denken.
Everybody's having them dreams Everybody sees themselves walkin' around with no one else Half of the people can be part right all of the time Some of the people can be all right part of the time But all of the people can't be all right all of the time I think Abraham Lincoln said that I'll let you be in my dreams if I can be in yours I said that
Super Mario Maker is een van de weinige parels op Nintendo's geflopte Wii U-console. Voor het eerst gaf Nintendo spelers zelf de mogelijkheid om Mario-levels zelf te maken en online te zetten, zodat anderen ze konden spelen. Toen het bedrijf in maart 2021 stopte met de ondersteuning voor de game, waardoor geen nieuwe levels meer geüpload konden worden, stonden er ruim tien miljoen online.
Al een paar jaar eerder, in september 2017, bedacht Mario Maker-speler The0dark0one er zijn missie van te maken om alle niet-uitgespeelde levels te verslaan. De meeste levels waren al door spelers gehaald, maar er bleven er nog duizenden over. Er werd een gigantisch spreadsheet gepubliceerd waarop hij die levels in kaart bracht. Maar pas toen hij een Discord-server opende en andere mensen begonnen te helpen, begon het balletje te rollen.
Iedereen die meehielp werd lid van Team 0%. De groep had uiteindelijk meer dan drieduizend leden. En afgelopen oktober begon de tijd ineens nog meer te dringen, toen Nintendo aankondigde de Wii U-servers te gaan sluiten. Er was ineens een harde deadline: 8 april 2024. Daarna kun je de levels überhaupt niet meer spelen. En bij de aankondiging waren er nog 26.000 niet gehaald.
Maar het is inmiddels gelukt. Speler kazeihinn slaagde erin om, met nog een paar weken te gaan, het laatste level te verslaan. Het toeval (of niet) wil dat dat level The Last Dance heet. Hieronder is-ie te zien. Dit was trouwens bij lange na niet het enige level in Super Mario Maker met deze mate van waanzin. Het spel kent veel extreem lastige levels waarbij het aankomt op acties die tot de pixel nauwkeurig uitgevoerd moeten worden.
Radiohead-bassist Colin Greenwood (ook te horen op de komende plaat van Nick Cave and the Bad Seeds) brengt een fotoboek uit. Daarin staan foto's die hij gedurende twintig jaar Radiohead maakte van zijn bandleden. Met een kleine, plastic compactcamera: de Yashica T4 Super. Tof ding is dat.
Wat me tegenstaat is de titel van het album: How to Disappear - A Portrait of Radiohead. Ik hou graag de hoop dat de band nog eens samen de studio deelt en een nieuwe Radiohead-plaat maakt. Maar A Moon Shaped Pool (2016!) voelde als een zwanenzang. En nu Thom Yorke en Jonny Greenwood hun zijproject (?) steeds succesvoller maken, en ze meer de ruimte kunnen nemen om te doen wat ze willen buiten het Radiohead-stramien, lijkt er steeds minder urgentie om Radiohead weer op te pakken. Het fotoboek met deze titel klinkt wat mij betreft ook iets te veel als een afsluiting.
Ik ben benieuwd naar het begeleidende essay dat Greenwood in het boek heeft geschreven en hoop op een boodschap zoals: 'op naar de volgende twintig jaar samen'. Maar zo voelt het nu nog niet. "Ik hoop dat iedereen die van onze muziek houdt, net zoveel plezier aan dit boek beleeft als ik heb gehad met het samenstellen van deze herinneringen", schrijft hij op X.
PS.
In de Verenigde Staten verkocht een bioscoopketen Dune 2-popcornemmers, waarbij je je hand door de opengesperde bek van een zandworm moest steken om bij de gepofte mais te komen. Dankzij het dubieuze ontwerp stond het internet binnen no-time vol met grappen. De emmers waren te koop voor 25 dollar en slimme kopers proberen ze nu op eBay te slijten voor minstens het dubbele, al staan ze er ook op voor 180 dollar. Ik vraag me af wie dat koopt.
X-Men '97 is begonnen. De eerste twee afleveringen staan op Disney+ en pakken de draad doodleuk weer op waar de cartoon eind jaren negentig ophield. Net zo lekker als je je herinnert.
Niet alleen de X-Men-serie krijgt een vervolg, álles gaat door de recyclemolen. Dus ook Beetlejuice. Tim Burton regisseert dit nieuwe deel weer, Michael Keaton speelt wederom Beetlejuice en Winona Ryder en Catherine O'Hara keren terug.
Ik ben ook wel weer te porren voor een nieuw deel in de Alien-filmserie. Het nieuwe deel heet Alien: Romulus en de eerste teaser trailer belooft weer lekker ouderwets griezelen op een ruimteschip.
Volgend jaar verschijnt de avonturengame Marvel 1943: Rise of Hydra. De game draait om de helden Black Panther en Captain America en speelt zich af in Parijs ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal is gebaseerd op de korte comicreeks Captain America/Black Panther: Flags of Our Fathers uit 2010. Die gaat op de leeslijst. Het CGI-beeld in de trailer ziet er prachtig uit, het is nog even wachten op gameplay.
Meer 2024 dan dit artikel van het Parool wordt het niet: "Door bruggen en sluizen met camera’s op afstand te bedienen, kon de gemeente Amsterdam overbodige brugwachtershuisjes als hotelkamer laten verhuren. Totdat de afstandsbediening onveilig bleek en Waternet tienduizenden euro’s aan hotelkosten uitgaf om brugwachters weer in de huisjes te stationeren. Of ernaast: in een bouwkeet."
Een paar weken terug, toen ik vierde dat deze blog een jaar bestond, legde ik uit waarom ik hiermee ben begonnen. Het algoritme-internet is een vloek en een zegen (maar vaak een vloek), we zitten allemaal hersenloos te doomscrollen en er is overal ophef. Dat is geen gevoel wat alleen ik heb. Het nieuwste lid in dit kleine verzet tegen Big Tech en het omarmen van het menselijke wereldwijde web is Hank Green van vlogbrothers. Hij begint (opnieuw) een nieuwsbrief met 'good and cool stuff' op het internet. Om dezelfde redenen. Uitstekende uitleg:
Mocht je zin hebben om je typvaardigheid naar een hoger niveau te tillen, laat mij je dan wijzen op TypeLit.io. Op deze site schrijf je letter voor letter klassieke boeken over. Boeken zoals Anna Karenina, 1984 en The Great Gatsby. Beter typen, meteen een klassieker lezen én gevoel krijgen voor boeken schrijven. Kudos als je hiervoor de discipline kan opbrengen.
Lars en ik lazen hoofdstuk 5 en 6 van Lessen, een boek van Ian McEwan. Elke week bespreken we twee hoofdstukken in onze podcast Kaftwerk. Een minileesclub. Dit keer beseffen we ons dat Roland een boomer is en leren we eindelijk meer over de mysterieuze verdwijning van zijn vrouw Alissa.
Je las mijn weblog van 18 tot en met 24 maart 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
