top of page
26 feb.4 minuten om te lezen

51. Hoe komen Dune-surfers van hun zandworm af?

Bijgewerkt op: 3 mrt.

Beeld: Dune (1984, David Lynch)

In Dune: Part Two reist het Fremen-volk op gigantische zandwormen door de woestijn. Het hoofdpersonage Paul (die in de film meer namen krijgt dan je kunt onthouden) leert in een overweldigende scène om deze manier van openbaar vervoer te gebruiken. Terwijl ik de worm met een rotgang richting de horizon zie suizen, denk ik: hoe stap je af en kom je weer thuis?


Een zoekopdracht op Google maakt duidelijk dat ik niet de enige ben die zich dit afvraagt. Al jaren openen mensen Reddit-draadjes om het hierover te hebben. Wat blijkt: schrijver Frank Herbert legt het in zijn boeken uit. Soort van.


Als een persoon op een zandworm staat, gebruikt hij een speciale haak om een stuk van de dikke huid van de worm op te tillen. Er komt een gevoelig stuk bloot te liggen waardoor de worm aan het oppervlak blijft. Zo voorkomt het beest dat er zand in komt. Vervolgens slaat de rijder nieuwe haken met kabels in de huid om de zandworm te besturen. Een worm kan vervolgens honderden kilometers per dag afleggen, totdat hij moe wordt en toch maar weer onder het zand duikt. Als het beest vaart mindert, glijdt de Fremen langs de zijkant naar beneden.


En dan maar hopen dat je ongeveer bij je bestemming bent, gok ik. Sommige dingen (met name scifi-fantasyverhalen) moet je misschien niet kapot factchecken.


Warner Bros heeft de surfscène online gezet, maar ik waarschuw alvast dat het veel gaver is om dit voor het eerst op het grote doek te zien. Kijken op eigen risico.



 

Iedereen die ooit een Metro-krant in de trein heeft gelezen, kent de dagstrip Dating for Geeks. De serie volgde een aantal personages die op zoek waren naar liefde, maar ondertussen opgingen in hun geeky passies voor onder meer comic cons en Back to the Future. Ook nadat de gratis krant ermee ophield ging de vermakelijke stripserie verder op de website van tekenaar Kenny Rubenis. Een massaal gesteunde crowdfunding hielp hem daarbij een paar jaar vooruit.


Ik kwam de strips af en toe tegen en dan las ik me bij. Zo heb ik Dating for Geeks een jaar of tien gevolgd. En nu is het afgelopen, want het werd het tijd voor iets nieuws. "Ik vond het na tien jaar wel tijd om de reeks een passend einde te geven", schrijft Rubenis op Facebook. "Jasper was inmiddels opgegroeid van een hopeloze vrijgezel, naar een vader die verloofd was met de liefde van zijn leven (naast Star Wars), en na zijn bruiloft zou zijn verhaal eigenlijk wel klaar zijn."


Maar de laatste strookjes wogen het zwaarst. Op 2 januari had Rubenis de serie willen afronden, maar dat werd uiteindelijk eind februari. De afgelopen weken verschenen er dan ook ladingen met nieuwe strookjes. Daar zat meer werk in dan hij vooraf had gedacht. Aan het aantal likes en reacties op Facebook te zien zullen veel mensen Dating for Geeks gaan missen. Toch mooi dat een Nederlandse strip na tien jaar nog zoveel vaste lezers heeft.


De laatste papieren bundeling van Dating for Geeks verschijnt later dit jaar met de titel TheEnd_FinalEdit_Def_Def_Version2b. Maar je kunt ook alles (!) teruglezen via de website. "Tien jaar lang Dating for Geeks tekenen was een droom die uitkwam", schrijft Rubenis. "Bedankt voor alles!"



 
III.

In Glasgow organiseerde een groep met de schimmige naam House of Illuminati het evenement Willy’s Chocolate Experience. Via een website werden gezinnen naar een magische chocoladefabriek gelokt. Op kleurrijke met AI-gegenereerde plaatjes werd een betoverende ervaring beloofd. Het bleek in werkelijkheid een kale loods met verklede engerds en huilende kinderen.


Mensen die het evenement bezochten (voor 35 pond per ticket) waren boos. Zo boos dat de politie erbij werd gehaald. Niet veel later werd het evenement gesloten. Maar gelukkig niet voordat teleurgestelde gezinnen foto’s en video’s deelden op sociale media. Leedvermaak is ook vermaak.


Gizmodo publiceerde het script voor de acteurs op het evenement. De website beschrijft de tekst als "veertien pagina's vol met nonsens en hallucinaties van ChatGPT".



 
PS.

Dune-regisseur Denis Villeneuve kiest een paar favoriete shots uit zijn eigen films. Hij is extreem goed in het weergeven van, zoals hij het noemt, "that beautiful scifi-shit". Maar het beeld dat Villeneuve kiest uit zijn film Enemy is ook waanzinnig. Dat was een echte tarantula!



 

Vriend van de blog en mede David Lynch/Twin Peaks-fan Arjan tipte me deze video van een jongen die voor het eerst Twin Peaks kijkt. Hij geeft zichzelf een opdracht. Kan hij oplossen wie Laura Palmer heeft vermoord voordat de serie het antwoord geeft? Aan zijn muur hangt een volwaardig misdaadbord met foto's van de verdachten en na elke aflevering spreekt hij zijn verdenkingen uit. Dat is heel vermakelijk, maar het leukst is om mee te leven met iemand die Twin Peaks voor het eerst ziet (en ervan geniet). Als ik dat nog eens zou kunnen beleven...


Pas op, logischerwijs zit deze video vol spoilers.



 

Willem (de ene helft van The Opposites) is terug met zijn tweede soloalbum, Spuug van God. Negen nummers, duurt een halfuurtje. Willem hoeft niet meer zo nodig te rappen over de fame, maar blijft dicht bij zichzelf. Dat maakt zijn nummers kwetsbaar en persoonlijk. Het titelnummer is daar een mooi voorbeeld van.



 

Ook Liam Gallagher heeft een nieuw album, gemaakt met The Stone Roses-gitarist John Squire. Die krijgt trouwens alle ruimte naast Gallagher. Na een paar keer luisteren kom ik nog niet meteen tot dezelfde conclusie als Het Parool ("Liam Gallagher en John Squire maken samen hun beste werk sinds Oasis en The Stone Roses", maar dit is absoluut een goede match die heerlijke britrock oplevert.


 

Het New Yorkse mode-icoon Iris Apfel (de vrouw met de bril) is overleden. Ze werd 102 jaar. Een tijd geleden keek ik de documentaire Iris die over haar werd gemaakt.



 

Europapa is de Nederlandse inzending van Joost Klein voor het Eurovisie Songfestival. Na een keer luisteren zit ie in je hoofd. En het is meteen een kijkcijferkanon op YouTube. Het is trouwens ook heel leuk om reactievideo's van mensen uit andere landen te kijken.



 


 

 Je las mijn weblog van 26 februari tot en met 3 maart 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

19 feb.5 minuten om te lezen

50. Spannende uren in de Apple Store

Bijgewerkt op: 26 feb.


Het normaal met mensen overladen Leidseplein in Amsterdam was twee jaar geleden plotseling uitgestorven. Op tientallen specialisten van de politie na, die de Apple Store nauwlettend in de gaten hielden. Binnen zwaaide een man met en wapen. En een Bulgaarse man die net voor sluitingstijd toevallig in de winkel was, werd zijn gijzelaar. Een werknemer van de Apple Store was met nog drie andere klanten ongezien een gesloten kast in gedoken en hield zich daar schuil. Het werden spannende uren in de hoofdstad.


Hoe de avond verliep is nu te zien in het AT5/Videoland-verslag De Gijzeling in de Apple Store. Van minuut tot minuut volg je het verloop van de gijzeling, vanuit het oogpunt van verschillende betrokkenen. Zelfs vanuit de gijzelnemer Abdel A., die een bodycam droeg waarvan de beelden zijn vrijgegeven. Waarom hij de gijzeling opnam is niet bekend, maar bizar is het zeker. Dichterbij een gijzeling hoop je toch niet te komen.


Abdel A. belt zelf de politie en vraagt om een bemiddelaar. Hij eist 200 miljoen euro in cryptovaluta, anders dreigt hij de boel op te blazen. Hij draagt een bomvest en heeft een wapen in zijn hand die hij op willekeurige momenten afvuurt. Op de achtergrond klinkt de niets-aan-hand-popmuziek van de Apple Store over de speakers. Dat vond ik dan weer zo'n detail wat de situatie nog absurder maakt.


In de tweedelige documentaire hoor je de gijzelnemer praten met een bemiddelaar. Zo ontstaat langzaam een beeld van deze man. Hij was bekend bij de politie als niet meer dan kleine crimineel. De man had schulden, kampte met verslavingen. Hij voelde zicht in de steek gelaten door overheidsinstanties.


De gijzeling leek een noodgreep, een impulsieve actie. Zijn omgeving had dit nooit van hem verwacht. Maar hij had het goed voorbereid. Al snapt achteraf nog steeds niemand de precieze beweegredenen. Als hij problemen had met de overheid, waarom dan de Apple Store? Het zal een vraag blijven, want Abdel A. werd het enige slachtoffer die avond. Toen zijn gijzelaar het op een lopen zette, werd hij fataal geschept door een gepantserde auto.


"Ik hoop op een lang en gelukkig leven en voor iedereen een gelukkig einde", zei hij eerder op de avond. Met 200 miljoen euro zou hij mensen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt als hij. Dit zou een soort Robin Hood-verhaal moeten worden. Pakken van de elite, geven aan de armen. En dan mogelijk een normaal leven oppakken. "Huisje, boompje, beestje", mijmert hij. "Misschien als dit is afgerond. Dan kunnen we weer verder kijken."


Zou hij daar ooit echt in hebben geloofd?



 

Het tweede seizoen van The Bear had even tijd nodig om me te pakken, maar uiteindelijk gaf ik me gewonnen. In dit seizoen wordt alles op alles gezet om het nieuwe restaurant The Bear klaar te maken voor opening. De eerste afleveringen lijken weinig samenhangend en de nieuwe verhaallijnen zijn even doorzetten. Maar in de tweede helft van het seizoen komt alles samen en besef je weer waarom dit zo'n sterke serie is. In de snelkookpan van het restaurantleven krijgt elk klein gebaar een enorme emotionele lading.


Dit was het seizoen waarin de stugge en scheldende Richie opbloeit. Hij heeft het niet makkelijk. Zijn beste vriend is dood, zijn eigen leven is een puinhoop. Dat reageert hij af op zijn omgeving. Dan wordt hij in aflevering 7 door The Bear-eigenaar Carmen op stage gestuurd bij een toprestaurant. Het is alsof hij naar het leger wordt gestuurd om discipline op te doen. Richie voelt zich aanvankelijk te goed om vorken te poetsen, maar langzaamaan vindt hij zijn draai in de keuken.


Richie leert er bovendien een belangrijke levensles. Besteed je tijd goed, want elke seconde telt. Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen en je leven weer zin te geven. Maar blijf niet hangen in negativiteit. Want de secondes tikken weg en voor je het weet is de zandloper leeg.


In seizoen 2 heeft iedereen moeite met die prioriteiten. Er is een constante tijdsdruk, want The Bear moet op tijd open en het is een bouwval. De gerechten moeten nog worden bedacht. Carmen vergeet constant de koelkastreparateur te bellen, het stormt in zijn hoofd. Totdat hij (misschien wel te laat) tot stilstand wordt gedwongen.


Het is niet lastig te zien van wie hij zijn chaotische aard heeft geërfd. Zijn moeder Donna zit namelijk zo met zichzelf in de knoop, dat ook zij niet beseft dat elke seconde telt. Hopelijk krijgt ze een kans om te herstellen in het derde seizoen, dat gepland staat voor juni dit jaar. En mocht je nog niet zijn begonnen aan The Bear, doe dat alsnog. Het is misschien wel de menselijkste serie die is er is, het laat je niet onberoerd.



 

Ik moet bij die New York Yankees-petjes (waarop de letters N en Y zijn gekruist) altijd denken aan Limp Bizkit-zanger Fred Durst. De rode pet die hij droeg werd onderdeel van zijn identiteit. Maar de petjes kennen afgezien van meneer Durst sowieso een heel rijke geschiedenis, beschrijft deze uitgebreide reportage van NRC.


 

Netflix heeft animatiefilm Nimona in zijn volledigheid op YouTube gezet. De film maakt kans op een Oscar dus het bedrijf zal denken: hoe meer mensen hem zien, hoe beter. Nimona gaat over een meisje dat magische krachten heeft en een vriendschap sluit met de ridder die eigenlijk haar vijand zou moeten zijn. Op de officiële Rutger Otto Movie Meter scoort de film 3,5/5.



 

Ik genoot deze week van een openbaar geheim waarover Fortune schreef. De Amerikaanse vliegtuigmaatschappij Delta blijkt al twintig jaar ruilkaartjes te maken. De mensen in the know kunnen daar tijdens hun reis gratis naar vragen. Op de kaartjes staan afbeeldingen van vliegtuigen met allerlei informatie over de toestellen. Langzaamaan worden ze geld waard onder verzamelaars. Op eBay vraagt iemand 3.000 dollar voor een complete set van 62 kaarten. Later dit jaar wordt de collectie uitgebreid met nieuwe ontwerpen.


 

Hoera! Na zes jaar is er een nieuw album van de psychedelische band MGMT: Loss of Life. Ik ben er dit weekend alweer totaal aan verslingerd. Een paar hoogtepunten zijn Bubblegum Dog, Nothing Changes, People in the Streets en de eerste single van het album: Dancing In Babylon (met Christine and the Queens).



 

"Diane, 11:30 a.m., February 24th", zegt FBI-agent Dale Cooper vanuit zijn auto tegen zijn bandrecorder. "Entering the town of Twin Peaks."


24 februari is daarom Twin Peaks-dag. En elk jaar staan mensen op sociale media en op websites er bij stil. The Verge had dit jaar twee artikelen die raakten aan mijn favoriete tv-serie. Bijvoorbeeld deze, met inbreng van Twin Peaks-medebedenker Mark Frost, over hoe de televisieserie het spel The Legend of Zelda: Link’s Awakening beïnvloedde. Sowieso gonst de echo van regisseur David Lynch al jaren door de gamewereld.


Er stonden zaterdag trouwens tientallen mensen langs de weg in het echte plaatsje Twin Peaks. En om 11:30 uur in de ochtend reed Agent Cooper-acteur Kyle MacLachlan daar even zwaaiend voorbij. Wat een topper.



 

De Vogelbescherming heeft de eerste webcams in nesten van verschillende vogels weer aangezet. Binnenkort kun je live meekijken bij 24 nesten, nu kun je alvast meeleven met onder meer de bosuil, de zeearend en de steenuil.


 

Je las mijn weblog van 19 tot en met 25 februari 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

12 feb.5 minuten om te lezen

49. Welkom in de griezelvallei

Bijgewerkt op: 18 feb.



Laten we het maar meteen hebben over Sora, de nieuwe AI-beeldgenerator van OpenAI. We wisten dat video het volgende 'oh mijn god'-moment zou worden op het gebied van generatieve AI, na tekst, plaatjes en geluid. Er wordt al langer mee geëxperimenteerd, maar die eerste AI-video’s waren simpelweg overduidelijk nep en onrealistisch. Zoals deze, waarin iets wat op Will Smith lijkt een bord spaghetti eet.


Sora maakt, als we de makers mogen geloven, binnen een handomdraai verbluffende video’s op basis van een paar regels tekst. Op de site van OpenAI staan alvast tientallen voorbeelden die je de afgelopen dagen vast ook op sociale media hebt gezien. Op het eerste gezicht zijn de beelden verbluffend. Met name de lichteffecten en de resolutie van de video’s.


Als je beter kijkt zie je dat er geen bal van klopt. Nog niet, in elk geval. De eerste Sora-video die ik zag, was van een kat die een vrouw op bed wakker maakt. Kijk je naar de lakens en de vacht van de kat, dan oogt het bizar realistisch. Tot je nog eens kijkt en je ziet dat de kat drie poten heeft en dat er ineens een magische hand door een laken steekt.


Het engste is het filmpje van de jarige oma die bij een taart staat en doet alsof ze kaarsjes uitblaast. Ze lacht hysterisch naar iets buiten beeld, maar op een manier alsof iemand haar met een pistool op de rug dwingt plezier te hebben. Ze zal de kaarsjes nooit uit krijgen. Op de achtergrond zien we een groep mensen onmenselijk gedrag vertonen. Die mensen hebben zojuist voor het eerst handen gekregen en weten niet wat ze ermee moeten doen, las ik ergens online. Je kan er naar blijven kijken.


Iedereen vindt dit eng omdat het er zo zielloos uitziet. Maar het is ook heel knap. Wauw, dat dit kan. Toch is het vooral heel erg eng.


Het lijkt mij bijzonder lastig om op basis van tekstprompts een coherente speelfilm te maken, maar het kan niet lang duren tot de eerste Sora-horrorfilm verschijnt. Dat gebeurt altijd als mensen zonder inspiratie iets nieuws zien en daar snel op willen inhaken. Toen Mickey Mouse en Winnie the Pooh in het publieke domein kwamen, stonden de eerste trashhorrors al klaar (ik heb er een gezien).

Het geluk van de horrormakers is nu dat de beelden van Sora zo vol zijn van het uncanney valley-effect, dat de nachtmerries over elkaar buitelen om zich aan de kijker te presenteren.



 

Je kunt niet anders dan meer respect krijgen voor menselijk vakmanschap als je Het Beest leest. Als je nog eens besluit om een beeldverhaal te lezen, pak dan deze twee delen op. Je krijgt er geen spijt van.


Het Beest is een eerbetoon aan Marsupilami, het bekende gele stripfiguur met de lange staart van maker André Franquin. Hij verscheen voor het eerst in een Robbedoes-avontuur maar kreeg daarna zijn eigen serie komische stripboeken. Het Beest is andere koek, minder komisch en kleurrijk, een stuk rauwer en enorm ontroerend.


Het verhaal gaat over een beest dat in 1955 rondzwerft door Brussel, nadat hij aan stropers ontsnapt die hem willen verkopen. De jonge dierenvriend François vindt het gehavende dier en neemt hem in huis om aan te sterken. Maar ook dat gaat natuurlijk mis. Ondertussen lopen er allerlei verhaallijnen door elkaar. Een leraar (overigens gemodelleerd naar Franquin) neemt de strenge regels van het schoolhoofd niet zo nauw en hij heeft een oogje op de alleenstaande moeder van François. Dan is er nog een crypto-zoöloog die hoopt beroemd te worden met de vondst van het beest. En François zelf heeft dan weer te kampen met pestkoppen op school.


Constant voel je de tijdsperiode waarin Het Beest zich afspeelt. Het zijn de jaren na de oorlog en mensen zijn geliefden kwijtgeraakt. Ze proberen hun levens weer op te pakken en er het beste van te maken, maar kijken elkaar ook wantrouwig aan en steken hun gevoelens niet onder stoelen of banken.


Hoewel het verhaal leest als een spannende film, moet je Het Beest vooral kopen om het tekenwerk. De boeken zijn uitgegeven met luxe hardcovers en in een atypisch, bijna vierkant formaat. In het binnenwerk staan sfeervolle platen die soms hele pagina's beslaan.


Je kijkt je ogen uit, het is fenomenaal. Je baalt als het verhaal voorbij is, al begreep ik van de stripverkoper dat makers Zidrou en Frank Pé zoveel plezier hadden aan het maken van de boeken (en ze hebben er succes mee), dat er mogelijk toch een nieuw deel in het vat zit.



 
PS.

Marvel hervat zijn X-Men-animatieserie uit de jaren negentig vanaf 20 maart op Disney+. Tijdens het kijken van de trailer (die oogt als een dertig jaar oude serie, maar dan modern!) vloog ik bij het horen van de intromuziek direct terug naar mijn jeugd. Misschien is die van X-Men nog wel iconischer dan het intro van de Spider-Man-serie uit 1994.



 

Het wordt sowieso een lekker jaar voor Wolverine. Hugh Jackman haalt zijn klauwen toch weer uit het stof om terug te keren als de superheld in Deadpool & Wolverine. Terwijl Deadpool in onderstaande trailer naast een boekje van Secret Wars ligt, stapt de schaduw van Wolverine het beeld in. De Marvel Cinematic Universe kan deze film wel gebruiken, denk ik. Vanaf juli in de bioscoop.




 

Het Franse dorpje Seine-Port start een War on Phones. Inwoners stemden of smartphones uit de openbare ruimte moest worden verbannen en een kleine meerderheid was voor. Als je de weg kwijt bent, dan vraag je het maar aan iemand. Het klinkt drastischer dan het is, er komen geen straffen of boetes als je toch op je telefoon kijkt. Maar reken wel op verbale aanmoediging van omstanders om het vooral niet te doen.


 

"En waar komt dat geluid dan vandaan, dat whooofffff -whoofff -whoof?" Als tiener was ik gek op hiphop en Eigen Wereld van Opgezwolle geldt nog steeds als buitencategorie in Nederland. Net zoals Vloeistof dat was. Omroep Zwart maakt een podcastserie over de totstandkoming van Eigen Wereld, het album dat de zwanenzang van de rapformatie uit Zwolle bleek. TopNotch-platenbaas interviewde leden Rico, Delic en Sticks en dat levert een interessante, diepe en bij vlagen hilarische documentaire op.


"Ik heb gelukkig de tegenwoordigheid van geest gehad om die tonijnsalade-line eruit te halen", zegt Sticks terugblikkend op een nummer waarin hij zijn rijms fijn als tonijnsalade noemt. "Terwijl, ik maak best wel een goeie tonijnsalade met een beetje mayonaise, een beetje pittige... en dan een appeltje en een uitje en kappertje enzo. Da's best wel een goede tonijnsalade dus ik lieg niet, maar je daar hoef je ook weer niet over te gaan rappen."


Luisteren via Spotify of je favoriete podcast-app.



 

Ik schreef nog twee artikelen over de impact van AI op onze maatschappij. Je leest ze op NU.nl.

 

In maart 2021 legt de getalenteerde Vlaamse muzikant Tamino de laatste hand aan zijn teksten voor zijn tweede album. Samen met een vriend zondert hij zich af in een hutje op de hei aan de rand van een bos. Ze besluiten tijdens hun verblijf niet tegen elkaar te praten. Ze bezoeken een grot, op het veld bouwen ze een man van takken. Een wicker man.


Hij duurt twintig minuten, deze film van Bastiaan Lochs, met wonderschone beelden en het heerlijke geluid van de wind. Het laat zien dat ook het creatieve proces, het vinden van inspiratie, kunst op zichzelf kan zijn. Dat gaat AI niet lukken.



 

Je las mijn weblog van 12 tot en met 18 februari 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

bottom of page