Waardeloos nieuws over Pitchfork, dat door uitgever Condé Nast wordt samengevoegd met muziekmagazine GQ. Hoe dat er precies uit gaat zien, is niet helemaal duidelijk. Het schijnt dat Pitchfork voorlopig nog blijft publiceren, maar het kan zomaar zijn dat GQ een aparte muziekpagina krijgt waar Pitchfork een langzame dood zal sterven. Hoofdredacteur Puja Patel vertrekt samen met de helft van de redactie. Dat is natuurlijk een slecht teken.
Condé Nast-topvrouw Anna Wintour schrijft in een bericht aan medewerkers dat de beslissing is genomen "na een zorgvuldige evaluatie van de prestaties van Pitchfork". Daarna volgen een paar zuinige woorden over de unieke kwaliteiten van de site, maar daar gaat het onderaan de streep niet over. Met onderscheidende berichtgeving en de kwaliteit om nieuwe talenten aan een groot publiek voor te stellen kom je er niet. Er moeten harde pegels verdiend worden.
De bezoekersaantallen zullen vast zijn teruggelopen. Ik bezoek Pitchfork ook minder vaak dan voorheen. Maar het blijft een fijne bron om nieuwe muziek te ontdekken. Wat mij betreft zijn muziekpublicaties met menselijke curatoren daarin nog altijd sterker dan de algoritmes van Spotify. Want mijn muzikale bubbel wordt op Spotify wellicht soms iets groter, zonder tips van vrienden of muzieksites neem je toch minder snel een kijkje in compleet andere bubbels.
Pitchfork vormde van pak 'm beet 2008 tot en met 2014 een belangrijk deel van mijn muzikale smaak. Zonder Pitchfork had ik in 2009 nooit in de kleine zaal van Paradiso bij indieband Girls gestaan. Was ik misschien niet totaal verliefd geworden op het album Teen Dream van Beach House. Had ik wellicht niet open gestaan voor Embryonic, dat fantastisch bizarre album van The Flaming Lips. En had ik wellicht nooit van Spiritualized gehoord als ik onderstaand optreden op Pitchforks eigen festival niet had gestreamd.
Nou, in de VS is hij te koop hoor, de Apple Vision Pro. Voor 3.499 dollar heb je er een. Omdat ik benieuwd was heb ik een heel eind van het aankoopproces via Apple doorlopen. Je doet een virtuele pastest met de iPhone-camera en daarna geef je aan of je een bril of contactlenzen draagt. Vervolgens kun je de portemonnee trekken en schuif je achteraan in de wachtrij. Inmiddels duurt het een week of vijf á zes voordat je hem in huis hebt.
Ik heb hem nog steeds niet op gehad, maar er zijn Amerikaanse journalisten die hem al een paar keer hebben getest. Bij hen merk ik wel dat de wow-factor inmiddels wat indaalt en dat daardoor ook meer ruimte komt voor enige kritiek. Een paar aandachtspunten zijn volgens mij de vraag wat je er eigenlijk mee moet (zeker voor dat bedrag) en dat de bril na een tijdje toch aardig op je gezicht begint te drukken. Hij is vrij zwaar.
Dan zijn er ook bedrijven die zeggen geen apps voor de Vision Pro te gaan maken. Een paar vrij belangrijke ook, namelijk YouTube en Netflix. Best opvallend, die apps staan namelijk overal op. En Vision Pro-bezitters kunnen via de browser nog wel gewoon naar video's van de diensten kijken, maar dus niet via een aparte app. Het is gewoon omslachtiger. Wellicht ervaren YouTube en Netflix het toch niet als heel prettig dat Apple TV+ nu met hun abonnementen concurreert, wie weet. Disney+ doet daar dan weer niet moeilijk over, die heeft wel een app voor de bril.
Ik ben benieuwd hoe de verkoop van dit apparaat gaat. Dan kan Apple mooie video's online zetten, zelfs een fraaie reclamevideo die suggereert dat de komst van de Vision Pro net zo impactvol wordt als die van de eerste iPhone, deze bril verkoopt zichzelf niet zo makkelijk. Maar ik heb nog steeds zin om hem te testen, dus ik hoop dat Apple gauw besluit om uit te breiden naar andere landen. Dan zullen we zien of ik zo iemand word die met een afgesloten bril naast mijn vriendin op de bank een filmpje ga zitten kijken.
PS.
Robin Sloan, een van mijn favoriete bloggers, komt dit jaar met een nieuwe roman. Die heet Moonbound en speelt in de verre toekomst. De synopsis die ik online vond beschrijft een verhaal van een tovenaarsjongen die de wereld moet redden. Dat doet hij samen met een artefact uit de oudheid; een kunstmatige intelligentie die de menselijke geschiedenis met zich meedraagt.
Sloan onthulde afgelopen week de omslag van het boek in zijn nieuwste maandblog. Ik heb zijn twee eerdere romans ook gelezen. Daarbij heb ik vooral genoten van Mr. Penumbra's 24-Hour Bookstore, die ook al zo'n geweldige omslag had. Ook Moonbound gaat uiteraard op de leeslijst.
Ik heb stiekem een zwak voor Adam Sandler-films. Voor echt goede rollen, zoals in Punch-Dunk Love en Uncut Gems, maar net zo goed voor Grown Ups, Mr. Deeds en Hubie Halloween. Het idee dat je samen met wat bevriende comedians een film maakt alsof je samen op vakantie bent, kan ik best waarderen. Aan die flauwe humor geef ik me dan ook maar over.
Er komt nu een nieuwe Sandler-film die neigt naar zijn meer serieuze werk, als je de trailer voor Spaceman mag geloven (ondanks die spinachtige alien). Een vereenzaamde astronaut weet dat hij bij terugkeer op aarde zijn huwelijk moet redden. De regie was trouwens in handen van Johan Renk, regisseur van de uitstekende miniserie Chernobyl.
Kunstgeneratoren zoals Midjourney gebruikten het werk van kunstenaars dat online te vinden was om eigen AI-modellen te trainen. Een van die trainingsbronnen was de webcomic Cat and Girl. De tekenaar van die comic, Dorothy Gambrell, maakte daar vervolgens weer een strip over.
Ik hou er ook van: boeken en films die zich afspelen in knusse boekwinkels. Maar waarom is dat idee zo onweerstaanbaar? De Volkskrant schreef er een artikel over.
Weet je nog, die mobiele Plants vs. Zombies-games? Na ruim tien jaar is er plotseling een nieuwe: Plants vs. Zombies 3: Welcome to Zomburbia. Nederland hoort bij het eerste handjevol landen dat hem kan spelen. Net zoals vroeger probeer je zombies uit je tuin te houden door wapens en verdediging in de vorm van verschillende planten weg te zetten. Je hebt planten die erwten schieten, noten die een schild vormen en zonnebloemen die energie verzamelen zodat je nieuwe planten kunt plaatsen. Er zit ook een verhaaltje in dat ik de hele tijd skip.
Het is nog net zo'n leuk tactisch spelletje als vroeger. Ik heb na een paar levels nog niet echt last van de in-app-aankopen die er in zitten, hopelijk blijft dat zo. Gratis te downloaden voor iOS en Android.
Planet Waves, een ondergewaardeerd album van Bob Dylan, bestaat deze week vijftig jaar. Dit is het enige studio-album wat Dylan samen met The Band opnam. Op Planet Waves staan topnummers als Going, Going, Gone, twee versies van Forever Young, Dirge en Wedding Song (een onversneden liefdeslied!). Een fantastisch ingezongen plaat ook, wat een stem.
Je las mijn weblog van 15 tot en met 21 januari. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
