Sef speelde de laatste voorstelling van VLAG. De theaterbewerking van Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag gaat door op de thema's dat album, waarvan de titel eigenlijk alles al zegt. We hebben door de jaren heen maatschappelijke en sociale constructen bedacht om mensen samen te brengen, grenzen aan te geven, oorlogen te voeren en mensen buiten te sluiten. Het zit allemaal in onze hoofden, betoogt Sef.
Zijn voorstelling is een essay om zijn punt kracht bij te zetten. Met veel videobeelden en muziek. We zien Nederlanders bij een zwembad ligbedjes claimen, terwijl we een voice-over van de IND horen spreken over wat je moet doen als je Nederlander wil worden. Sef speelt veel met dit soort contrasten. Want is dit dan waar je je thuis moet voelen? Bij graaiende mensen met een verbrande nek, terwijl jij net uit een oorlog komt? "Wat een gaaf land!", horen we Rutte nog zeggen. Ondertussen vervormt de muziek op de achtergrond steeds meer tot een nachtmerrie.
Sef daagt mensen echt uit om scherp te zijn en na te denken. Hij is vuriger in het theater dan op zijn album. Op het scherm zien we een oneindige stoet van mensen met Oranjefans. Olé olééé, roept Sef. Hij jut het publiek zoveel mogelijk op om mee te klappen. Er zijn mensen in de zaal die het nog doen ook. Groepsdruk. Als je meeklapt hoor je erbij. Onzichtbare grenzen zijn overal.
Harde knip. De voetbalfans verdwijnen uit het beeld, we zien een grafkist met een Amerikaanse vlag erop. De laatste klap is nog niet weggestorven uit het publiek. Sterven voor een vlag, waar zijn we mee bezig? Er is één vlag die Sef op het einde uit zijn broekzak haalt. Een witte. Die verbindt écht iedereen.
In 2016 verscheen de film La La Land en sindsdien kijk ik hem elk jaar rond deze tijd. Dit was de achtste keer. Niet dat ik groot fan ben van musicals, maar hoe La La Land vervlogen dromen en wat als-scenario's verkent, raakt me elke keer.
Hoofdpersonen Mia en Sebastian dromen groots. Sebastian wil een jazzclub en Mia wil acteren. Alleen al hoe ze verliefd op elkaar worden doet denken aan romantiek in een klassieke film. Er is een technicolor zonsondergang, er wordt getapdanst, er wordt zelfs gezweefd.
Ze vallen op elkaars passie en remmen elkaar niet. Pas als Sebastian afwijkt van zijn passie, ontstaan de eerste scheurtjes. Natuurlijk gaat het mis en als ze elkaar uiteindelijk weer vinden, staan ze voor een keuze: gaan ze hun dromen achterna of kiezen ze voor elkaar? Houden van is elkaar durven loslaten. "Dit kan nooit iets worden", zongen ze al eerder. Maar als ze elkaar niet hadden gevonden, waren ze misschien allebei gefaald.
Het einde van de film is prachtig bitterzoet. Het had zo mooi kunnen zijn en afhankelijk van hoe je het leest is het ook mooi geworden. Als ze elkaar weer zien, spreken ze elkaar niet maar voelen ze hetzelfde. In hun ogen zie je dat het goed is.
(Oh en de film is ook gewoon heel grappig, wervelend, nostalgisch en met perfect kleurgebruik gedraaid. En de liedjes zijn goed! Volgend jaar weer.)
Ik schreef het vorige week al: het is lijstjestijd. Zelfs bij de Tweede Kamer. Politici stuurden hun favoriete nummers in en die zijn in een lange lijst gebundeld.
Wat valt op? Zes keer André Hazes bijvoorbeeld, maar ook twee keer Het Urker Mannenkoor (door CDA- en SGP-leden) met de nummers Psalm 23: de Heer is mijn herder en Lichtstad met uw paar'len poorten. Het kan maar net je favoriete nummer zijn. Anderen benadrukken graag dat hun stad de beste is. D66-lid Anne Marijke Podt met het nummer Utrecht van BENR, of de Bredase PVV'er die kiest voor Ik spring voor NAC van Evert van Huygevoort.
Over het algemeen is het een slaapverwekkend saaie lijst. Danny Vera's Rollercoaster, Typhoon's Bumayé, Chef'Special's In Your Arms, U2's Where The Street Have No Name. Het gaat maar door. Als ik uit deze lijst mijn muzikale spirit animal aan móét wijzen is het Marieke Koekkoek van Volt. Ze gaat voor Bob Dylan. De songkeuze is wat minder spannend, maar je zult mij nooit horen haten op Like A Rolling Stone.
Mijn week stond grotendeels in het teken van de Europese AI-wet. De laatste gesprekken om de wet definitief vorm te geven vonden plaats in Brussel. Dat werd avondwerk, nachtwerk en daarna weer bijna nachtwerk. Na 36 uur onderhandelen kwam er een akkoord om kunstmatige intelligentie binnen Europa aan banden te leggen. Het moet veilig en transparant, voor de AI-modellen met het hoogste risico’s gelden de strengste regels. Ik duidde een en ander op NU.nl: Ondanks 'bizarre lobby' bleef strenge Europese AI-wet grotendeels overeind.
Ik hoef er weinig woorden aan vuil te maken, grote kans dat je de trailer van Grand Theft Auto VI al hebt gezien. Het duurt nog tot 2025 voordat hij uitkomt, ik verheug me alvast.
The Pogues-zanger Shane MacGowan werd begraven. Elke uitvaart is verdrietig, maar met muziek werd er het beste van gemaakt. Nick Cave speelde A Rainy Night in Soho. Glen Hansard en Lisa O'Neill speelden Fairytale of New York. Er werd gedanst. Super ontroerend.
Fortnite heeft nieuwe spelmodi. Het populaire Battle Royale is er nog steeds, maar er is nu ook een volledige online racemodus, gemaakt door Rocket League-maker Psyonic. Lekker over banen driften en anderen inhalen.
En er is nu ook LEGO Fortnite. Bekende personages uit de Fortnite-wereld zijn omgezet als LEGO-poppetjes. Er is een nieuwe spelwereld waarin je op avontuur gaat, spullen verzamelt en zelf een dorp bouwt. Het is Minecraft, maar dan in Fortnite en met LEGO. Dat werkt uitstekend, maar als je Minecraft veel gedoe vond gaat al dat verzamelen en bouwen je hier ook snel in de weg zitten.
Leuke draadjes op X, het is goed zoeken maar ze bestaan nog. Deze gaat over een liedje in The X-Files waar mensen online al jaren tevergeefs naar zoeken. Nu is het mysterie opgelost.
Tom Waits schoof aan bij Iggy Pop in het BBC-radioprogramma The Confidential Show. Twee uur lang naar raspende stemmen van oude rockers luisteren die elkaar muziek laten horen. Dat is genieten. Er komen stokoude nummers voorbij, maar ze draaien ook Frank Ocean en Beastie Boys. De meest verrassende keuze is het nummer Lip Gloss van Lil Mama. Naar eigen zeggen een nieuwe favoriet van Tom Waits. Na het nummer barsten ze zelf nog even los met het refrein: "Whatcha know 'bout me, whatcha, watcha know bout me!" Nog de rest van het jaar te luisteren via de site van BBC.
Matt Berninger (The National) en David Letterman nemen plaats in een tuinhuis om te praten over depressie, liedjes van The National en live optreden.
Je las mijn weblog van 4 tot en met 10 december. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen
