Al in de proloog van Walter Isaacsons biografie over Elon Musk wordt een poging gedaan om te verklaren hoe de rijkste man ter wereld is geworden zoals hij nu is. Musk had als kind al geen aanleg voor empathie, werd veel gepest en kon niet op steun rekenen van zijn vader. Jaren later zou hij Twitter kopen. Om af te rekenen met zijn verleden en eindelijk de baas te worden van de speelplaats, suggereert de schrijver.
Isaacson zoekt naar ongeveer dezelfde antwoorden op vragen die hij in zijn beroemde biografie over Apple-oprichter Steve Jobs stelde. In het geval van Musk is de hoofdvraag: had hij wat relaxter kunnen zijn en ons toch richting Mars en naar een toekomst met stekkerauto’s kunnen schieten?
Het is niet te ontkennen dat Musk met Tesla heeft gepionierd op het gebied van elektrische auto’s. En dat hij met SpaceX de Amerikaanse ruimtevaart uit het slop heeft gehaald. De bedrijven ontstonden uit ideaalbeelden die de wereld en mensheid vooruit moeten helpen. De risico’s die hij neemt om zijn doelen te bereiken, zijn zowel prijzenswaardig als levensgevaarlijk. "Haal nooit je fiches van tafel", zegt hij in het boek. Blijf inzetten tot je wint.
Bij de hierboven genoemde bedrijven, maar ook bij PayPal en Zip2, lukte het Musk om zijn grenzeloze gedrevenheid over te brengen op het enthousiasme van zijn werknemers. Hij verwacht dat zij net zo hard werken als hij, 24/7 als dat moet. Het is wat onmenselijk, maar het lukt meestal wel: door zijn ogenschijnlijk onrealistische deadlines en constante gehamer op efficiënter werken (het nut elk schroefje wordt doorgelicht), krijgt hij teams zover wonderbaarlijke prestaties te leveren.
Isaacson heeft daar duidelijk bewondering voor. De keerzijde van de manische werkwijze van Musk wordt regelmatig kort aangestipt, maar als je het boek leest, wordt geacht dat je snapt waar Musk vandaan komt en dat je in zijn wereld en denkwijze mee gaat. De bewondering voor Musks resultaten krijgt voorrang op het spoor van vernieling dat hij achterliet om zover te komen, zoals burn-outs, het kleineren van werknemers en het achteloos ontslaan van mensen die tegengas geven.
De laatste tweehonderd pagina’s van het boek staan bijna helemaal in het teken van Musks overname van Twitter. Isaacson liep twee jaar mee met Musk, kreeg uitgebreide toegang tot interviews en vergaderingen en viel met zijn neus in de boter.
Voor iemand die de soap rondom Twitter heeft gevolg, zijn de grote lijnen bekend. Maar Isaacson geeft wel meer inzage in hoe de overname er achter de schermen aan toe ging. Hij hoefde zich niet te baseren op geruchten; hij zat op de eerste rij.
Musk besloot Twitter in een opwelling te kopen. Hij kreeg er spijt van en probeerde nog onder de deal uit te komen. "Volgens mij gaat Twitter mogelijk ontsporen", vertelde hij aan Isaacson. "Het zou gunstig kunnen uitpakken bij een veel lagere prijs, ik bedoel letterlijk de helft ofzo."
Ook bij een team van Tesla luchtte hij zijn hart: "Ik weet niet waarom ik het heb gedaan. Het kwam er op neer dat de rechter zei dat ik Twitter moet kopen want anders, en nu denk ik: oké shit."
Maar uiteindelijk ging de verkoop door en begon Musk met harde hand te werken aan een nieuw Twitter. De naam is inmiddels veranderd in X en het doel is om er een app voor alles van te maken, wat begint met een sociaal netwerk dat financiële transacties ondersteunt. Dat was decennia geleden al zijn plan geweest met PayPal en X.com. In het boek zegt Musk nog zeker vijf jaar nodig te hebben om Twitter om te vormen tot wat hij voor ogen heeft.
Isaacson beschrijft een reeks hallucinante gebeurtenissen na de overname van Twitter. Musk vloog als een olifant door de porseleinkast bij het bedrijf. Hij ontsloeg duizenden medewerkers, liet Slack-berichten doorzoeken om te bepalen welke werknemers onbetrouwbaar waren en begon complottheorieën te delen.
Het meest schrijnende is misschien wel hoe hij Yoel Roth behandelde. Hij bleek in de periode na de overname het redelijke geweten van Twitter en kon goed samenwerken met Musk. Tot hij de duistere kant van Musk niet meer trok en besloot te vertrekken. Later gooide Musk Roth op Twitter onder de bus door pedofilie te insinueren. Het zorgde ervoor dat Roth een tijdje beveiligd moest worden, vanwege idioten die zijn adres achterhaalden.
Een paar fun facts uit de biografie:
Musk raakte als puber in wat hij noemt een "existentiële depressie", mede gevoed door boeken van filosofen als Nietzsche, Heidegger en Schopenhauer. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy van Douglas Adams hielp hem daar weer uit.
SpaceX heette eerst Space Exploration Technologies.
Musk is een bedreven gamer en is volgens bekenden "beangstigend goed" in spelletjes zoals Quake III Arena, waar zijn gebruikersnaam Random9 was.
Toen SpaceX een contract van NASA kreeg, veranderde Musk zijn computerwachtwoord in 'ilovenasa' (wat een slecht wachtwoord is trouwens).
Musk probeerde bij Amazon-baas Jeff Bezos aan te dringen dat Amazon een recensie zou schrijven over het nieuwe boek van zijn ex-vrouw, een horrorthriller over mens-demonen. Daar had Bezos niets over te zeggen, maar hij schreef uit eigen naam een aardige klantrecensie.
Musk ging met zijn vriendin Grimes naar Alita: Battle Angel. Ze hadden geen 3D-bril voor de film, maar keken de film ondanks het wazige beeld uit.
Het iPhone-spelletje Polytopia is volgens Musk "de allerbeste game uit de geschiedenis".
Musk werd boos op Bill Gates toen bleek dat Gates geld speculeerde op de gok dat aandelen Tesla waarde zouden verliezen.
Ondertussen lijkt Jack Dorsey zijn account op Bluesky te hebben verwijderd. Dat is een opvallende move, want hij is oprichter en bestuurslid van het Twitter-alternatief. Hij gaf geen reden voor zijn vertrek, al schrijft hij op het gedecentraliseerde sociale netwerk Nostr: "Ben een heleboel ruis aan het verwijderen". Vanuit Bluesky blijft het stil.
Ik las over een nieuw initiatief van Sony, waarmee mensen hun afgedankte robothondjes Aibo kunnen doneren aan bijvoorbeeld ziekenhuizen en verzorgingstehuizen. Daar krijgen de honden een tweede leven als emotionele ondersteuning voor patiënten en bewoners.
Jaren geleden keek ik een video van The New York Times die me is bijgebleven. Hierin zie je hoe Aibo's deel uitmaken van Japanse gezinnen. Er was toen sprake dat Sony ging stoppen met het repareren van de apparaten, waardoor mensen afscheid moesten nemen van hun robotvrienden. Sinds 2018 maakt Sony toch weer nieuwe Aibo's.
De iPhone 15 werd gepresenteerd en lang verhaal kort: het viel het een beetje tegen. Het grootste nieuws is dat de Lightning-aansluiting wordt vervangen door USB-C. Apple zwicht daarmee voor de Europese eisen. Het voordeel is wel dat niemand over een paar jaar meer specifiek om een iPhone-kabeltje hoeft te vragen.
In 2020 werd het schilderij Lentetuin van Vincent van Gogh gestolen uit het Groninger museum. Kunstdetective Arthur Brand kwam een drugsbende uit Amersfoort op het spoor, die claimde het schilderij te hebben. Na onderhandelingen kwam het werk terug in een IKEA-tas.
Nieuwe muziek: twee nummers van Spinvis en alweer het derde album van Nas van dit jaar.
Veel tekst deze week! Hier een kattenfoto ter compensatie.
Je las mijn weblog van 11 tot en met 17 september. Abonneer je op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
