Fortnite is een bizarre plek, waar mensen verkleed als Spider-Man, een tovenaar of Goku van Dragonball Z met wapens op elkaar schieten, waar ze dansjes doen en graffiti spuiten. Naast de bekende battleroyale-modus zijn er door spelers gebouwde escaperooms, racegames en reclamewerelden van allerlei merken. En ergens in die waanzin staat sinds kort ook een Holocaust-museum. Ik bezocht deze virtuele tentoonstelling, die Voices of the Forgotten heet.
En zo stond ik verkleed als Optimus Prime over de Kristallnacht te lezen.
Binnen hangen allerlei zwart-witfoto’s aan de muren. Het zijn portretten van helden die in de Tweede Wereldoorlog Joodse levens hebben gered en van Joodse mensen uit het verzet. Voor meer informatie kun je korte teksten naast de werken lezen die de geschiedenis van de gefotografeerde personen vertellen.
Heel interactief is het niet. Waar Fortnite doorgaans een kermis is van geluiden, beelden en constante prikkels, is het museum een oase van rust. Om de virtuele tentoonstelling respectvol te houden, kun je niet dansen en geen graffiti spuiten.
Dat is nogal een contrast met het bekende Fortnite-spel. De meeste (jonge) spelers zullen dan ook snel afhaken, vrees ik, want je moet er zelf tijd en aandacht in stoppen. En dan is het al niet makkelijk om bij Voices of the Forgotten te komen, want je moet daarvoor handmatig een code intikken. Tijdens mijn bezoek was ik de enige.
De Britse gameontwikkelaar Luc Bernard wil met zijn Fortnite-level mensen op een laagdrempelige manier iets bijbrengen over de gebeurtenissen tijdens WOII. "Een meerderheid van de Amerikanen heeft het Holocaust Museum in Washington nog nooit bezocht", zegt hij tegen Artnet. "Dat is niet hun schuld. Musea zijn voor veel mensen onbereikbaar omdat ze in grote steden staan. Musea zijn geweldig, maar we moeten ook denken aan mensen die er niet kunnen komen."
De verhalen zijn door Bernard zelf uitgelicht, mailde hij me toen ik ernaar vroeg. Je leest onder meer het verhaal van Willem Arondéus, een Nederlandse kunstenaar en verzetsstrijder, die ook nog eens openlijk homoseksueel was. In het museum is overigens veel aandacht voor de helden met een LHBTIQA+ achtergrond. "Ik gaf hen een platform omdat veel anderen hun verhalen hebben uitgewist", zegt Bernard.
Voices of the Forgotten is niet perfect - er mist bijvoorbeeld veel algemene context over de Holocaust - maar het is wel een sympathieke poging om de Fortnite-speler iets bij te brengen over een belangrijk stuk van de geschiedenis. Ik hoopte dat de tentoonstelling iets interactiever zou zijn. Het blijft toch een game. Maar Bernard blijft aan het virtuele museum werken. Zo komt er binnenkort een audiotour, zodat mensen de bordjes niet hoeven lezen. "En er komt elke maand een nieuwe tentoonstelling."
Je bezoekt het museum gratis via Fortnite-code 1511-8598-6202.
In Twin Peaks: Into the Night speel je het begin van het eerste seizoen van Twin Peaks. In dit spel ben je special agent Dale Cooper die arriveert in het kleine stadje Twin Peaks om onderzoek te doen naar de moord op scholier Laura Palmer. Je bezoekt bekende locaties, praat met de mysterieuze inwoners en lost enkele puzzels op.
Het spel is zowel een ode aan de gelijknamige tv-serie (waar ik ben groot fan van ben) als aan games uit de jaren negentig. Into the Night ziet er uit als een PlayStation 1-titel en speelt ook zo. De tankcontrols (je beweegt zoals in de eerste Resident Evil) zijn even wennen, maar elke Twin Peaks-fan zal de demo met een glimlach doorlopen. Zo kom je personages als de Log Lady en Sheriff Truman tegen en vind je overal grappige verwijzingen naar de serie.
De blokkerige stijl past goed bij de tijd waarin het eerste seizoen van Twin Peaks werd uitgezonden. Ook het beeldformaat is een ouderwets 4 bij 3. De demo zelf is overigens verre van perfect, zo klinken de stemmen erg matig en zijn de puzzels niet altijd logisch. Maar als pure fanservice is het geweldig om zelf door een klein deel van Twin Peaks te lopen en om te zien hoe een PS1-vertaling van de serie eruit zou zien.
De Franse ontwikkelaars Lucas Guibert en Jean Manzoni maakten deze onofficiële gamedemo van Twin Peaks: Into the Night. Onder de naam Blue Rose Team (BR) waren ze zo vriendelijk om me per mail een aantal vragen over hun project te beantwoorden. (Ja, deze journalist heeft vakantie, naar ik kon het niet laten.)
Ik had niet verwacht dat de tv-serie als game zou werken, maar het is jullie gelukt. Waarom wilden jullie dit maken?
BR: "Ten eerste omdat we fans zijn en we het leuk vinden om games te maken. Daarnaast kwam het vroeger veel voor dat er van films en series een videogame werd gemaakt. We vroegen ons af: hoe zou het er uit hebben gezien als er van Twin Peaks een game was gemaakt?
Daarbij wilden we trouw blijven aan de serie en volgen we grotendeels het verhaal. Maar een game heeft meer vrijheid nodig. We bedachten wat er buiten beeld gebeurt en konden daarvoor nieuwe dingen bedenken, zoals het uitdiepen van locaties en personages.
Ook speel je de game als Dale Cooper, terwijl je de serie vanuit meerdere perspectieven beleeft. Daarin moet je eveneens keuzes maken om het verhaal te volgen, bijvoorbeeld door scènes aan te passen, te laten varen of ze op een andere manier achter elkaar te zetten. Dat creatieve proces is heel spannend voor ons."
Werken jullie aan een volledige game? En hoeveel van Twin Peaks krijgen we dan te zien?
BR: "Daar zijn we wel mee bezig, maar we werken stapje voor stapje. We zullen bijvoorbeeld de Twin Peaks-licentie moeten gebruiken en het is de vraag of dat mag. Maar het zou geweldig zijn om het volledige eerste seizoen als game uit te brengen. Het is niet te zeggen wanneer dat zou gebeuren."
Ik vind de PS1-estethiek heel goed passen bij de sfeer van de tv-serie. Was dat voor jullie ook de belangrijkste reden om voor deze stijl te kiezen?
BR: "Absoluut! De serie komt uit de jaren negentig en we vonden het daarom passend om een medium uit die tijd te kiezen. Het komt ook de vreemde sfeer uit de serie ten goede.
Maar vanuit een technisch standpunt konden we ook geen moderne game bouwen met de mooiste 3D-graphics. Waarmee we niet willen zeggen dat het namaken van ouderwetse 3D-kunst makkelijk is, integendeel zelfs!"
Hebben jullie al reacties gekregen van mensen die bij de serie betrokken waren?
BR: "Een aantal acteurs van het derde seizoen heeft het project op sociale media gedeeld en ons berichten gestuurd met aanmoedigingen. Dat is voor ons natuurlijk fantastisch. In onze stoutste dromen zouden we natuurlijk horen wat Mark Frost, David Lynch en Kyle Maclachlan ervan vinden, maar van hen hebben we nog geen reactie. Het is niet zo makkelijk om als twee onbekende knutselaars contact te leggen met zulke beroemde mensen.
We hopen dat ons project hen plezier zou doen. Natuurlijk hopen we ook op hun goedkeuring. Maar het uitbrengen van de demo heeft wel laten zien dat fans er in elk geval zeker op zitten te wachten. We denken dat we er echt iets gaafs van kunnen maken."
Weet je nog, die YouTuber die op zoek ging naar het verhaal achter de internetmeme Michaelsoft Binbows? Ik schreef er over in mijn zestiende weekblog. Diezelfde jongen, Nick Robinson, heeft het vliegtuig gepakt en is daadwerkelijk naar de locatie gereisd waar dat spandoek ooit hing. Verrassend leuke travelvlog naar een uithoek in Japan.
Geen idee wat dit voor game moet worden, maar de trailer ziet er top uit. Thank Goodness You're Here! is het nieuwe spel van de makers van Untitled Goose Game. Volgend jaar komt-ie uit.
Tim Knol is terug met een nieuw album: Long Live Your Friends. Iets minder strak geproduceerd dan het steengoede Lightyears Better dat vorig jaar verscheen, maar daardoor is er meer ruimte voor experimenteren en spontaniteit. Ik blijf een zwak houden voor de sympathieke liedjes van Knol.
En ook Nick Cave heeft er een album bij. Zonder nieuwe liedjes. Op Australian Carnage staan live-opnames van zijn Carnage-tour die hij samen met rechterhand Warren Ellis ondernam. Twee uur lang smullen. Alsof je erbij bent, in het Sydney Opera House.
Kijk naar je lijf en je vindt overal sporen van de evolutie. Er zijn allerlei delen van ons lichaam die wij niet meer nodig hebben, maar waar onze dierlijke voorlopers niet zonder konden. Helder lesje van Vox.
Filmmaker Nikita Diakur wil graag een backflip maken, maar durft niet echt. Daarom maakte hij een virtuele versie van zichzelf die hij met behulp van machine learning trainde. Zo zou zijn avatar uiteindelijk doen wat hem in het echt niet lukte. Ook dat werd een proces van oefenen, oefenen, oefenen (maar wel blessurevrij). Hilarische video op The New York Times.
Je las mijn weblog van 21 tot en met 27 augustus. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
