David Cronenberg regisseerde ooit leipe films als The Fly, Videodrome en The Crash, maar na eXistenZ nam hij afstand van het bodyhorror-genre. Tot vorig jaar. Toen maakte hij er na 23 jaar weer een: Crimes of the Future. (Cronenberg maakte in 1970 al een film met dezelfde titel, maar dit is geen remake. De oude raad ik af, trouwens.)
In de toekomst waarin deze film zich afspeelt bestaat pijn nauwelijks meer en wordt chirurgie gezien als "het nieuwe seks". Hoofdpersoon Saul Tenser (Viggo Mortensen) heeft operaties tot een kunstvorm verheven. Omdat zijn lichaam steeds muteert en nieuwe tumoren aanmaakt, laat hij zich tijdens ondergrondse optredens opereren door zijn assistente Caprice (Léa Sedoux). Wat zien we: veel vlees, getatoeëerde organen, operatietafels die tot leven komen en een man met oren over zijn hele lichaam. Kortom: ik heb genoten.
Crimes of the Future laat je afvragen hoe ver je een lichaam mag toetakelen, al is het van jezelf. Hoe ver kun je gaan voor de kunst (in deze film heel ver). Waar zit schoonheid precies? Het is geen gezellige toekomst die Cronenberg schetst. We voelen niets meer, tot we letterlijk in onszelf beginnen te snijden.
In de film zien we een groep mensen van wie de lichamen zodanig zijn veranderd dat ze plastic kunnen eten. Ze worden door velen als zeer radicaal gezien, als het einde van de menselijkheid in mensen.
De grap is dat we (jij en ik) allemaal microplastics binnenkrijgen. Via de lucht, via groente en fruit, via vissen uit de zee. Er is een gigantisch probleem met plasticsoep in de oceanen dat niet alleen daar het leven bedreigt, maar wat ook effect heeft op onszelf. Daar kunnen we wat aan doen of we laten het gaan in de hoop dat we uiteindelijk, net als het kind in deze film, schuimbekkend een prullenbak op kunnen vreten.
Hollywood staakt. Scenarioschrijvers zijn al twee maanden bezig, nu sluiten de filmsterren bij hen aan. Zo’n 160.000 leden van de filmvakbond SAG-AFTRA zijn ermee opgehouden. Daardoor lopen veel belangrijke films en series grote vertragingen op.
Volgende week verschijnt Oppenheimer, de nieuwe film van Christopher Nolan (die was af en verschijnt dus op tijd). De première in Londen werd met een uur vervroegd, zodat de acteurs nog over de rode loper konden voordat de staking begon. Daardoor mochten acteurs niet deelnemen aan evenementen (of aan interviews, zoals mijn collega bij NU.nl ondervond).
De staking gaat onder meer over kunstmatige intelligentie. Acteurs zijn bang dat de technologie hen uiteindelijk overbodig maakt. En die angst is reëel. We zien dat oudere acteurs een digitale verjongingskuur krijgen, dat overleden acteurs opstaan uit de dood en ook deepfakes worden steeds realistischer. Producenten bieden zelfs al aan om figuranten te scannen met de mogelijkheid om hun beeltenis tot in de eeuwigheid in allerlei films te kopiëren. Daar krijgen ze dan een dag voor betaald.
Als deze ontwikkeling escaleert, zijn de wereldsterren uiteindelijk ook niet meer nodig. Daarom strijden de acteurs nu om duidelijke en strenge afspraken om dat niet te laten gebeuren. Terecht, want zoals regisseur Justine Bateman zei: "Er is geen tekort schrijvers, acteurs of regisseurs. Er is überhaupt geen gebrek aan talent."
Waar het op uitdraait als we te veel op kunstmatige intelligentie gaan leunen, is dat we levenloos werk krijgen dat is gebouwd op de informatie waarmee de technologie is gevoed. Dat boort creativiteit de grond in, want een computer verzint nooit iets nieuws. Wij mensen willen verrast worden (Parasite, Squid Game, Everything, Everywhere All At Once) en geen algoritmische series en films meer zien zoals Netflix ze uitpompt. Hup, staken!
Toen ik vorig jaar op zoek ging naar een e-bike heb ik getwijfeld over een VanMoof, maar dat ik er geen heb gekocht voelt nu alsof ik door het oog van de naald ben gekropen. De Amsterdamse fietsenmaker staat er financieel zo slecht voor dat faillissement dreigt.
Dat is heel slecht nieuws voor iedereen met een VanMoof. Want als het zo ver komt, stopt de ondersteuning voor de hard- en software van de fietsen. En die zijn al zo slecht te repareren buiten VanMoof om. Mochten de onderdelen op raken en je fiets is stuk, kun je daardoor geen kant meer op.
Als dan ook de ondersteuning voor de VanMoof-app stopt, heb je nog een probleem. De app is namelijk de digitale fietssleutel. Om dat mogelijke probleem alvast op te lossen, bracht uitgerekend de Belgische concurrent Cowboy deze week de app Bikey uit. Daarmee kunnen mensen hun VanMoof-sleutel opslaan, voor het geval de VanMoof-servers eruit vliegen.
De app is denk ik echt niet bedoeld als een extra dolk in de rug bij VanMoof. "Dit project is een initiatief van het softwareteam van Cowboy, dat van fietsen houdt", schrijft de maker op zijn website. "We geloven er heilig in dat elke fiets op de weg hoort te blijven en daarom besloten we dit project op te richten."
Jony Ive ontwierp ooit de iPod en de Airpods. Hij verruilde Apple in 2019 voor een eigen bedrijf: LoveForm. Samen met het Britse audiomerk Linn heeft LoveForm een platenspeler ontworpen. Het gaat om een ode aan de LP12 van het bedrijf, die vijftig jaar bestaat. De nieuwe LP12-50 is een schoonheid waarvan 250 exemplaren worden gemaakt. Moeten ze wel 250 mensen vinden die 60.000 euro willen betalen voor een platenspeler.
Ik draai m'n hand niet meer om voor het oplossen van vier Wordles tegelijk. Dat betekent niet dat ik een puzzelgenie ben. Of dat ik het geduld heb om The Password Game op te lossen. Dit is een gratis online spelletje waarin je een wachtwoord moet bedenken. Klinkt makkelijk, totdat je aan tientallen bizarre regels moet voldoen die elkaar ook nog eens constant in de weg zitten.
Hier heb ik naar uitgekeken: het nieuwe album van Blake Mills. De eigenzinnige muzikant maakte in 2020 het prachtige album Mutable Set en is nu terug met Jelly Road. Mills is zo iemand die helemaal verweven is in de muziekwereld. Hij speelde mee met Lana Del Rey, Julian Casablancas, The Killers en Rufus Wainwright. Als producer zou de 36-jarige artiest bepalend zijn geweest voor het album Rough and Rowdy Ways van Bob Dylan, waarop hij ook gitaar en harmonium speelt.
Ik schreef vorige week over Threads, het Twitter-alternatief van Instagram. Die was met een omweg in Nederland te downloaden en te gebruiken, hoewel hij in Europa nog niet officieel was verschenen. Dat had dan weer te maken met strenge Europese regels. Maakt allemaal niet uit, want: het is alweer uit met de pret. Instagram heeft ingegrepen en je kunt vanuit de EU niets meer posten op Threads. Kijken naar alle boomermemes die Amerikanen delen kan nog wel.
Nieuw in Las Vegas: The Sphere. Een bolvormig gebouw voor concerten, sportwedstrijden en andere evenementen. De buitenkant is waanzinnig. Dankzij 1,2 miljoen leds verandert het gebouw in een kunstproject. Je ziet onder meer projecties van de aarde, de maan of een grote druppel. Het engst is een gigantisch bewegend oog.
"Engelstalige boeken lezen we in het origineel, dat weet iedere intellectueel", schrijft Nikki Dekker in haar interessante essay in De Groene. Ik doe het ook. Maar waarom eigenlijk?
Joaquin Phoenix speelt Napoleon in een nieuw epos van Ridley Scott. Grootse beelden in de trailer (en ik hoor een Radiohead-cover).
Een ontstaansverhaal over Willy Wonka klinkt als een slecht idee. Maar de trailer van Wonka ziet er precies uit als de film die je rond de feestdagen wil zien. Met Timothée Chalamet als de chocoladefreak en Hugh Grant als... Oompa Loompa. Geregisseerd door Paul King, die eerder de heerlijke familiefilms Paddington en (nog beter) Paddington 2 maakte. Dat belooft veel goeds.
Vanaf volgende week draait Barbie in de bioscoop. Zin in. Ik kwam er recent achter dat er een aantal Barbiepoppen zijn gemaakt in een speciale Hitchcock-serie. Hier zie je ze in de doos: The Birds, Rear Window en To Catch a Thief.
Je las mijn weblog van 10 tot en met 16 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
