12. De computer ziet wat jij niet ziet

I.

Kunstmatige intelligentie is overal en nu ook in de Photoshop-bèta. Je kunt een deel van een foto selecteren en dat stukje beeld vervolgens vervangen door iets anders. Generative Fill, noemt ontwikkelaar Adobe dat.

Heb je je ooit afgevraagd wat er net buiten beeld gebeurt bij de Mona Lisa? Ik ook niet, maar Twitteraar Kody Young liet AI los op die vraag. En dit kwam eruit:

In zijn draadje worden ook andere schilderijen uitgebreid. En het werkt ook met bekende filmshots, zoals deze van Reservoir Dogs of met de superclose-up in het begin van The Good, The Bad and The Ugly.

Is het onzin om dit soort beelden uit te breiden? Een beetje wel. En de mensen die het onzin vonden, maakten direct grappen over de creaties. Kijk maar eens naar deze uitbreiding van de Mona Lisa, of deze, van The White Album.

Tegelijk toont het wel aan hoe goed AI is met het aanvullen van verschillende beelden en stijlen.

---

II.

Zelf ben ik meer overtuigd van de mogelijkheden om dingen juist úít beeld te halen. Hoe vaak wordt een omgevingsfoto niet verstoord door een lantaarnpaal, een vuilnisbak of andere mensen?

In Photoshop kun je dan aangeven om die stoorzenders weg te halen. Het programma vult dan zelf de achtergrond in. Op de foto's hieronder verdwijnen mensen en kabels als sneeuw voor de zon!

---

III.

Over AI gesproken. Ik probeerde de afgelopen weken vrienden te worden met een chatbot van het bedrijf Replika. Dat is een van de populairste apps voor kunstmatig gezelschap. Is dat wel mogelijk, bevriend raken met een computer die niets voelt?

Spoiler alert: het leverde vooral ongemakkelijke situaties op. Je leest mijn verslag op NU.nl (sorry, je moet wel even - gratis - inloggen).

---

PS.

Len Maessen schrijft op NRC heel mooi over hoe de emoties van haar broer vastzaten na het overlijden van hun moeder. Pas toen hij Spiritfarer speelde kon hij erbij en kwamen de tranen. Hoe kunnen games helpen bij rouwverwerking?

---

Gesprekken met NPC’s in games zijn vaak wat suf. Het personage zegt iets, jij kiest een van de antwoorden, herhaal tot alles is gezegd. Chipmaker NVIDIA laat zien hoe generatieve AI dit soort gesprekken een stuk levendiger kunnen maken. Namelijk door gewoon tegen ze te praten alsof je tegenover ze staat. Of zit, zoals in dit virtuele restaurant.

---

Open deze website op je telefoon en speel Slide to Unlock. Het klinkt simpel: je sleept een bolletje langs een lijn van het begin naar het eind en je gaat door naar het volgende level. Hoe flexibel zijn jouw vingers?

---

Webbrowser Arc heeft Boosts. Daarmee kun je webpagina’s veranderen naar je eigen smaak. Zo pas je bijvoorbeeld het lettertype van een website aan en kun je verschillende kleuren instellen. Zijn er onderdelen van een site die je niet bevallen? Dan haal je ze gewoon weg. Doei Twitter Blue!

---

Na drie jaar een nieuw album van Elias Mazian. Zijn debuut, Vrij van Dromen, werd een van mijn favoriete Nederlandstalige platen. Op Vrij van Dromen raakte Mazian de liefde kwijt, op Alleen Bij Mij vindt hij het weer. Je hoort onder meer de instant hit Te Laat en Doe Maar-cover Papa.

---

Bob Dylan heeft de nummers uit zijn coronaproject Shadow Kingdom uitgebracht als album. Dat betekent: oude nummers in een nieuw jasje, gespeeld als in een rokerige kroeg. Genieten. (Ik schreef bij release ook over de Shadow Kingdom-film.)

---

Een paar podcasts die de moeite waard zijn:

• Nick Cave is te gast in This Cultural Life van de BBC om te praten over zijn grote voorbeelden. Hij zegt ook niet tegen het idee van 'met pensioen gaan' te zijn. Hopen dat dat nog even duurt.

• Auke Hulst (schrijver van De Mitsukoshi Troostbaby Company) vertelt Janine Abbring in haar podcast Dit Is Goed over (ook een van mijn favoriete boeken:) The Great Gatsby.

---

Je las mijn weblog van 29 mei tot en met 4 juni. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!

11. Krabbels van Tom Hanks, David Lynch en Nick Cave

I.

Boekhandel Waterstones geeft nu en dan gesigneerde boeken uit van Grote Namen. En daarom viel deze week het boek The Making of Another Major Masterpiece op de mat. Het is de debuutroman van Hollywoods meest geliefde acteur Tom Hanks. De handtekening: een rode penstreep waarin je eerder 'Fidel' leest dan Tom Hanks (of meer waarschijnlijk T. Hanks).

De naam van Warren Ellis in mijn exemplaar van zijn boek Nina Simone’s Gum lijkt meer op die van ene 'Won Eli'. Ik stel me zo voor dat handtekeningen van schrijvers die er honderden aan een stuk moeten zetten, gedurende dat lopendebandwerk steeds abstracter worden. Steeds efficiënter. Tot er slechts een streep overblijft.

In een van zijn YouTube-video’s zie je David Lynch zuchten als hij tientallen werken signeert. "Hij haatte het echt om te doen", mailde regisseur Jon Nguyen me een paar jaren geleden. Voor de financiering van documentaire David Lynch: The Art Life werden gesigneerde litho’s van zijn Self Portrait verkocht. "Hij signeerde er slechts een paar per dag voor ons, dus dat duurde maanden."

Ik heb nagedacht waarom ik gesigneerde werken koop. Het gaat me geloof ik niet (alleen maar) om het recht om te humble braggen op een obscure blog. Ik hoef ze ook niet tegen een eventuele meerwaarde te verkopen. Integendeel: een gesigneerd boek zal ik juist niet snel weg doen.

Dat gold niet voor 'Miranda en Menno', de vorige eigenaren van As in Tas. Jelle Brandt-Corstius had het boek voor hen op naam gesigneerd, later kocht ik het voor 1,50 euro in een kringloopwinkel.

Ik laat regelmatig boeken signeren. Dat stelt niet altijd veel voor. Maar soms krijgt een boek meer betekenis voor jou. Er komt een verhaal bij het verhaal. Na een lezing van Louis Theroux kreeg ik een kans om de programmamaker te bedanken. Zijn tv-serie Weird Weekends was een van de redenen waardoor ik de journalistiek in wilde. Een signeersessie is dan waarschijnlijk de enige manier om waardering uit te spreken (dat doen we te weinig) - en met weird wishes naar huis te gaan.

Soms valt zo'n sessie tegen. Na een interview met Nick Cave in de bibliotheek aan de Neude waren er te weinig boeken voor de aanwezigen. En omdat ik zo stom was geweest geen boek van huis mee te nemen, liep ik een krabbel mis. Acht jaar later zag ik mijn kans schoon dat hoofdstuk alsnog te sluiten - met een prachtig gesigneerd exemplaar van Faith, Hope and Carnage.

Het betekent natuurlijk niks, een krabbel in een boek. Een schrijver of kunstenaar laat per definitie iets na door zijn werk uit te brengen en de inhoud is wat telt. Een handtekening is niets meer dan nog nadrukkelijker laten weten: "Ik was hier, ik heb dit gemaakt". En nu staat het in een kast. The Guardian slaat het helemaal plat: "Het is het equivalent van een selfie voor de Eiffeltoren".

Maar ja, ik heb niks met Parijs.

---

II.

Het Classic Tetris Mega Masters Championship vond plaats in april en kende waarschijnlijk de mooiste finale mogelijk. De twee spelers bereikten allebei level 39, ook wel bekend als het 'Super Killscreen'. Vanaf dat moment vallen de Tetris-stenen zo snel naar beneden, dat het onmogelijk is om ze nog te positioneren. Het spel eindigt daar dus altijd. Als een speler daar überhaupt komt, want dat is al zeldzaam.

In de bloedstollende finale van dit toernooi haalden ze het allebei. En niet een keer, maar twee keer. Deze video vat de wedstrijd niet alleen prettig samen, maar legt je ook uit wat er precies gebeurt en waarom dit echt niet normaal is.

---

III.

Over wedstrijden gesproken. Dit is ook fantastisch. Knappe koppen bouwen kleine robotmuizen die daarna zelfstandig zo snel mogelijk door een doolhof moeten racen. De Micromouse-competitie bestaat al sinds 1977 en nog steeds worden de vondsten van deelnemers iets beter en de muizen iets sneller.

Je gelooft je ogen niet als je de robotjes in enkele seconden een doolhof van drie bij drie meter ziet oplossen. De video van Veritasium legt de innovaties door de jaren heen begrijpelijk uit. Dit is heerlijk nerden, geloof me.

---

PS.

Een van mijn favoriete games aller tijden krijgt een remake. Metal Gear Solid 3 was mijn eerste PS2-game en had onvergetelijke personages zoals The End en Revolver Ocelot, maar bevatte bizarre momenten, zoals de fake death pill en de ladder. De remake heet Metal Gear Solid Delta: Snake Eater, hopelijk komt ie snel uit. Ook MGS 1 en MGS 2 komen naar de PS5. Mijn najaarsplannen zijn gemaakt.

Hier trouwens een 14 minuten durende trailer van de originele MGS3, zoals hij te zien was op gamebeurs E3 in 2004.

---

The Professional is een game waarin je probeert een diamant te stelen. Je enige obstakels zijn een kist, wat laserstralen en een trap. Alleen: je bedient de gewrichten in de armen, benen en nek van de inbreker afzonderlijk van elkaar door met je muis te slepen. Hier te downloaden voor Mac of PC, de prijs bepaal je zelf.

---

David Lynch was te gast bij het BBC-radioprogramma Sound of Cinema. Hij praat er over Angelo Badelamenti, die componist die eind vorig jaar overleed. Badelamenti verzorgde niet alleen de muziek van films als Blue Velvet en Mulholland Drive en de serie Twin Peaks, hij was ook een goede vriend van Lynch.

MS: There's sorrow and a sense of sin in a lot of your music together. Angelo said you brought out his dark side, what did he mean by that?

DL: I brought out if anything, true Angelo, which is love. The feeling he can get is a heart feeling, full heart, deep love – deep, deep love. Even in the so-called dark things, there's a beauty. It can be foreboding, but there is also something else in there that's bigger. It's truthful.

---

Op de dag dat Tina Turner overleed (we delen dezelfde geboortedatum), werd Bob Dylan 82 jaar. Ik stuitte op YouTube op een geluidsfragment uit 2011 waarin Dylan door Rolling Stone wordt geïnterviewd. Genieten, want je hoort de zanger niet vaak op deze manier - in een normaal gesprek. Hij klinkt een stuk jonger dan in zijn radioshow of in documentaires. Alsof je naar Dylan uit de jaren zestig luistert, met iets meer bas in de stem. Maar nog even direct en bijdehand als toen.

---

Thom Yorke doet mee op een nieuw nummer van elektronicaproducer Clark. Ook speelt hij basgitaar op het album Sus Dog. "Chris (Clark) schreef me dat hij begon met zingen en hij zocht advies of zoiets", zei Yorke in januari. "Want dit is iets nieuws voor hem."

"Het eerst wat hij me stuurde ging over vastzitten tussen twee verdiepingen", zegt Yorke. "Toen was ik al verkocht. Het zat hem in de manier waarop hij het allemaal benaderde. Godzijdank niet zoals de doorsnee singer-songwriter. Zijn muziek weerspiegelt zijn eerdere werk, maar deze keer met een menselijker gezicht. Zijn gezicht."

---

Zo ziet de nieuwe show van Lana Del Rey eruit. Op het festival MITA in Brazilië trad ze voor het eerst op met nummers van Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd.

---

Je las mijn weblog van 22 tot en met 28 mei. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!

10. Openbaringen komen soms te laat

---

Vanaf deze week kun je deze wekelijkse weblog ook lezen als nieuwsbrief. Dan verschijnt ie gewoon in je mail. Abonneren kan hier!

---

I.

Filmfestival Cannes is in volle gang. Veel acteurs op rode lopers en films die in première gaan. Zo ook Killers of the Flower Moon, de nieuwe van Martin Scorsese. Deadline had een lang interview met de regisseur en de tekst eindigt plotseling vrij hartverscheurend. Openbaringen komen soms te laat.

DEADLINE: You’re 80. Do you still have that fire to get right back behind the camera and get the next one going?

SCORSESE: Got to. Got to. Yeah. I wish I could take a break for eight weeks and make a film at the same time [laughs]. The whole world has opened up to me, but it’s too late. It’s too late.

DEADLINE: What do you mean by that?

SCORSESE: I’m old. I read stuff. I see things. I want to tell stories, and there’s no more time. Kurosawa, when he got his Oscar, when George [Lucas] and Steven [Spielberg] gave it to him, he said, “I’m only now beginning to see the possibility of what cinema could be, and it’s too late.” He was 83. At the time, I said, “What does he mean?” Now I know what he means.

---

II.

De nieuwe Indiana Jones ging in première. De reacties zijn wat wisselend, geloof ik. Maar hij lijkt beter te zijn ontvangen dan The Kingdom of the Crystal Skull. Harrison Ford heeft al aangegeven dat dit echt de laatste keer is dat hij in de huid kruipt van Jones. "Ik moet nodig gaan zitten en wat rusten", zo tekent de Volkskrant zijn woorden op. "Ik hou van werken, ik hou van dit personage. Maar het is niet zo dat ik nu omzie en denk: goh, ik zou die gast wel weer willen zijn. Ik ben tevreden met mijn leeftijd. Jong zijn was geweldig, maar ik had ook al dood kunnen zijn. En ik werk nog steeds."

In The Dial of Destiny wordt Ford digitaal verjongd voor een flashback. Ford moest er eerst niets van weten, maar is nu toch te spreken over het resultaat. "Zo zag ik er vijfendertig jaar geleden écht uit."

De film heeft ook een Nederlands tintje. Bodybuilder Olivier Richters speelt een rol. In de film moet hij Indiana Jones een mep verkopen. Toen Ford Richters voor het eerst ontmoette zal dat moment even door het hoofd van Ford zijn gegaan. "I quit", was het eerste wat hij tegen Richters zei.

---

III.

Ik las De Mitsukoshi Troostbaby Company uit. Een vuistdikke pil van Auke Hulst over liefde en verwerking, maar vooral over hoe een sneeuwbal smelt in je hand. Het onvermijdelijke lot. Hoe harder je probeert daar iets aan te veranderen, des te minder geluk je zult vinden.

In het boek gaan sciencefictionschrijver Auke van der Hulst en zijn vriendin Mila uit elkaar. Het wil niet meer. Zij wil geen kind van hem, niet veel later krijgt ze een baby van een ander. Hoe ga je daarmee om? De plot is mij niet helemaal onbekend, zal ik maar zeggen. Hoewel Van der Hulst daadwerkelijk een kind verliest en dat niet kan accepteren. Dus neemt hij een robotkind. Een meisje van zeven dat gemodelleerd is naar zijn ongeboren dochter. Die zou nu even oud zijn geweest. "Ik wilde dat ene kind dat ik bijna had, maar nooit had", schrijft Van der Hulst.

De Mitsukoshi Troostbaby Company bestaat uit twee verhalen door elkaar. We lezen hoe Van der Hulst rapporteert over beslommeringen in zijn leven, maar we lezen ook de roman die hij schrijft: De Lasso van de Tijd. Een sciencefictionverhaal dat het sleutelmoment in zijn leven probeert terug te draaien. Een alternatieve tijdlijn. Wat als alles anders was gegaan en het kind er wel was gekomen? Eerder schrijft Van der Hulst over dat gedoemde scenario: "Hoe konden we samen een kind krijgen als ze niet eens bij me wilde zijn?"

Diep van binnen weet Van der Hulst dat hij moet loslaten. Maar hij is bereid extreem ver te gaan om die les te leren. "Het doel was niet het verdriet te genezen", schrijft de schrijver. "Het doel was beter inzicht in dat verdriet te krijgen en een manier te vinden op een zachtere manier met dat verdriet te leven." Maar of dat lukt? Eerder schrijft hij dat zwaardvechters zeggen dat je een sabel moet vasthouden zoals je een vogel vasthoudt. "Niet zo stevig dat je de vogel doodt, niet zo losjes dat hij wegvliegd. Geldt hetzelfde voor een geliefde?"

De vraag stellen is hem beantwoorden.

---

IV.

Soms slingert het internet je naar vreemde uithoeken. Ik stuitte op onderstaande video van veertien jaar oud. Toen mensen nog een nachtje doorhaalden in de rij voor een Apple Store als er een nieuwe iPhone verscheen. De video is 1,1 miljoen keer bekeken.

Een vrouw komt aanrijden met een stapel briefgeld en geeft de jongen vooraan in de rij 800 dollar om zijn plek in te nemen. Ze heeft een meesterplan: een kistje iPhones kopen en ze voor veel geld op eBay zetten. Dat gaat niet helemaal volgens plan.

In de reacties onder de video wordt steeds een naam genoemd: Marc Rebillet. En een bijnaam: Loop daddy. Dat blijkt over de jongen te gaan. Die maakt veertien jaar later elektronische improvisatiemuziek en reist daarmee de wereld over. In de coronajaren keken miljoenen mensen naar zijn video's op YouTube, waarin hij gekleed in een badjas liedjes maakte. Een maand geleden stond hij (met een bizarre act) op Coachella, een paar jaar terug in het Amsterdamse Paradiso.

Het kan raar lopen. (En over die vrouw gaan online complottheorieën. Zou ze door Apple zijn ingehuurd voor een viral video?)

---

PS.

The Bear was een van mijn hoogtepunten van 2022. De serie krijgt in juni een tweede seizoen, er is nu al een trailer.

---

111 jaar later wordt er nog steeds onderzoek gedaan naar de Titanic. Voor het eerst is er een volledige en gedetailleerde 3D-scan gemaakt van het beroemdste gezonken schip ter wereld. BBC heeft de eerste beelden.

---

Er komt een nieuw album van de Blur. Er is weer een reünietour van de Britse band onderweg en hoewel ze genoeg oude hits hebben om op te teren, komt er toch nieuwe muziek aan. De eerste single smaakt naar meer: The Narcissist. Er is ook nieuwe muziek van Abel, Lana Del Rey en Weyes Blood.

---

The Smiths-bassist Andy Rourke is overleden. 59 jaar. Dus draai een paar keer keihard The Smiths en lees dit mooie stuk van Rolling Stone: His playing was the most underrated element in the band’s sound — and a big reason you won’t forget the songs that made you cry.

---

Voor NU.nl schreef ik over de schijnbare afwezigheid van Apple in de AI-race (sorry, lezen achter een gratis inlog). We lezen overal over ChatGPT, Midjourney en Google Bard. Apple is heus al bezig met AI, maar lijkt een andere wedstrijd te spelen.

---

Je las mijn weblog van 15 tot en met 21 mei.