top of page

Bijgewerkt op: 14 mei 2023

Ik hou echt van onderstaande video. Een Canadese kerk vertelt elk jaar het paasverhaal aan de hand van een bekende film. Daarvoor wordt flink uitgepakt. Er zijn popliedjes (soms met aangepaste tekst), interactieve decors en uit de mode geraakte memes.


Jenny Nicholson, een YouTuber met een kamer vol knuffels, loopt de musicals een voor een langs met heerlijk cynisch commentaar. De kerk speelt onder meer Pirates of the Galilean, Rock Star Wars, Back from the Future en Joy Story.


Elke keer eindigt een hoofdrolspeler aan het kruis. Batman, Iron Man en Jack Sparrow kruipen in de rol van Jezus. Het is onbedoeld hilarisch en grotendeels onschuldig. De castleden gaan er helemaal voor.


De Church of the Rock speelt deze stukken al jaren en lijkt er voorlopig niet mee te stoppen. Dit jaar moest Disneys Beauty and the Beast eraan geloven. Die zit niet in het overzicht van Nicholson, want de video is van vorig jaar, maar op Twitter deelt ze wel een paar hoogtepunten.


Ik zou zeker kijken als de EO en KRO-NCRV dit in Nederland uitzenden in plaats van The Passion.


 

Hier volgt een ouderwetse linkdump want The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom is er. De reviews liegen er niet om, dit moet een van de beste games ooit gemaakt zijn. Lees de besprekingen van NRC, Gamer, IGN, Polygon, Eurogamer en The Guardian. Met de podcasts Bonus Level en Spelkost kun je jezelf ook alvast lekker maken.


Inmiddels ben ik zelf ook geland in Hyrule. En dat is genieten. Wat me na de eerste uren vooral opvalt is hoe veel leuker de nieuwe krachten van Link zijn ten opzichte van die in voorganger Breath of the Wild. Ik speel constant met een glimlach en nu ik zit te schrijven heb ik alweer zin om verder te gaan.


Ter voorbereiding voor de nieuwe game zocht ik op YouTube naar video's voor een opfriscursus van Breath of the Wild. Ik vond deze uitgebreide samenvatting van het verhaal tot nu toe, keek naar een video van mensen die de hele kaart uit Breath of the Wild nabouwen in Minecraft (ze zijn al op de helft!), maar genoot ook van onderstaande terugblik. De maker legt niet alleen uitvoerig uit wat de game zo goed maakte en waarom het de speler zo'n ongekende vrijheid bood, ook wordt duidelijk waarom dit soort titels meer kunnen zijn dan 'maar een spelletje'.

En dan nog deze heerlijke reclame van Nintendo. Vooral de 'yes!' doet het hem.

 

Ik ben al een maand lang in de ban van Lana del Reys album Did you know there's a tunnel under Ocean Blvd. Ik kocht hem op vinyl, las mee op Genius en keek reactievideo's op YouTube.


Dit is een behoorlijk zwaar en duister album waarop slechts af en toe een lichtpuntje doorkomt. Met zeer persoonlijke en pijnlijke teksten die je liever niet zou doorgronden, maar die langzaam onder je huid kruipen. Hoe dicht je ook bij Del Rey lijkt te komen, ze blijft ongrijpbaar. Misschien zit de aantrekkingskracht hem juist in dit mysterie.


Dat houdt ze in stand in de eerste videoclip rond het album, wat nu pas is verschenen. Deze korte film rond Candy Necklace duurt dubbel zo lang als het nummer op de plaat. Del Rey doet zich hier voor als Marilyn Monroe en Elizabeth Short (de Black Dahlia). We zien een making of.


"Het idee van de video - waarom alles zich achter de schermen afspeelt - is dat al deze vrouwen hun namen en kapsels veranderden, net als ik", zegt Del Rey. "Het is alsof ze allemaal in verschillende slangenkuilen vielen. Het punt is: hoe leer je ervan zodat je er zelf niet in valt?"


 

De Libris Literatuurprijs is gewonnen door Anjet Daanje. Zij schreef Het lied van ooievaar en dromedaris. Ik heb een tijd lang elk jaar trouw de winnaars van de Libris-prijs gelezen. En zo ontdekte ik bijvoorbeeld het werk van Rob van Essen, die in 2019 won met zijn fantastische boek De goede zoon.


De laatste jaren schoot het er bij in. Maar ik ben toch benieuwd naar Het lied van ooievaar en dromedaris. De jury was diep onder de indruk van het lijvige werk (656 pagina's).


Het leukst vond ik de reactie van Daanje toen haar gevraagd werd of ze al schrijft aan een nieuw boek. Ze was van plan om eerst even alle toestanden rondom dit werk door te komen, daarna begint ze eraan. "Zondag ofzo." Klinkt als een mooie dag voor een nieuw meesterwerk.

 
PS.

Het Amerikaanse maandblad QC vroeg gameontwikkelaars, -regisseurs, -schrijvers en -streamers wat hun favoriete games zijn en stelde op basis daarvan een top 100 samen. Dat levert een mooie lijst op (en het leuke aan lijsten als deze is natuurlijk dat je het er grondig mee oneens kunt zijn).

 

Er is een trailer voor de nieuwste film van Christopher Nolan: Oppenheimer.


 

Scenarioschrijvers in Hollywood staken, omdat ze meer betaald willen krijgen. Ze krijgen bijstand van Snoop Dogg, die als artiest ook een appeltje te schillen heeft met de scheve betalingen in de streamingindustrie: "Kan iemand me uitleggen waarom je niet een miljoen dollar verdient na een miljard streams?"


 

Je las mijn weekblog van 8 tot en met 14 mei.

Bijgewerkt op: 7 mei 2023

De Utrechtse Boekenbar heeft zijn eigen boek uitgebracht. Het heet Loopt het een beetje? En het is een viering van de onafhankelijke boekwinkel aan de Westerkade. Er staan korte verhalen in van schrijvers, interviews met vaste klanten en eigenaar Tim van den Hoed haalt herinneringen op aan de afgelopen jaren.


In een van de verhalen in het boek beschrijft Lisa Kuitert tien redenen waarom we van boekwinkels houden. Ik sloeg aan op punt 3: omdat we weten dat anderen boeken haten.


"De boekwinkel is als het ware een vluchthaven waar je je beschermd weet - hier is de boze platte buitenwereld uit beeld. Hier voel je je geen kwetsbare nerd."


De Boekenbar wordt gerund door enthousiaste jonge mensen. Je kunt er binnenlopen en met ze mijmeren over omslagen van Murakami-boeken, praten over fotografie en ze tippen met alle liefde nieuwe boeken.


Ik kom er niet wekelijks, maar wel met plezier. Naast de populaire titels vind je er ook eigenzinnige zines en minder bekende pareltjes. Zo vond ik er Vuurtorenberichten van de Spaanse schrijfster Jazmina Barrera. In het boek staan zes essays die rond verschillende vuurtorens zijn geschreven - maar die natuurlijk over veel meer gaan dan dat.


Het stijlvol vormgegeven Loopt het een beetje? is in een gelimiteerde oplage van 500 uitgebracht. In de presale werden er al 170 verkocht. Er liggen er nog een paar in de winkel.


 

Ik keek de tiendelige serie Beef op Netflix. Dat is een wilde rit die begint met een simpele verkeersruzie. Daarna blijft het escaleren. Afwisselend tragisch, spannend en geestig en tegelijkertijd een rake observatie van klasseverschillen.


Elke aflevering heeft een fantastische titelkaart. De eerste is een schilderij van de Nederlandse schilder Pieter Aertsen: De Vleesstal. De rest van de werken is gemaakt door kunstenaar David Choe. Hij speelt trouwens het personage Isaac in de serie.


Dit is mijn favoriet:


 

Op 5 mei (505) naar Arctic Monkeys. En de vijfde keer dat ik ze zag. Dan is een vijfsterrenshow bijna een vijfje te veel, maar ik kan er niets anders van maken. Alles werkte dit keer: de setlist, het plezier van de band, het decor, het plezier van de zaal. De perfecte balans.


Persoonlijk hoogtepunt voor mij was Body Paint, van het weergaloze laatste album The Car. Met een opbouw zoals deze is het nummer natuurlijk perfect als afsluiter van de reguliere set. Even nagenieten.


PS. Ik voelde me een boomer toen de hele Ziggo Dome I Wanna Be Yours uit volle borst meezong. Wanneer is dat zo'n hit geworden? De jonge fans werden gek. Ik lees het later in de recensies. Aha, mega populair op TikTok.

 
PS.

Techjournalist Joanna Stern van The Wall Street Journal liet AI-kloon van zichzelf maken. Daarna laat ze die kloon haar dagtaken overnemen.


 

Goed concept: croissants recenseren in Parijs, terwijl om je heen een grootschalig protest tegen de verhoging van de pensioenleeftijd plaatsvindt. Want je moet toch eten, ook als er schoten klinken en er vuilnisbakken in de hens staan.


 

Hier iemand die AI op de juiste manier gebruikt. Dit zijn plaatjes van Alien: The Musical.

 

Lente!


 

Je las mijn weboverzicht van 1 tot en met 6 mei.

Bijgewerkt op: 30 apr. 2023

In het nummer Sculptures of Anything Goes van Arctic Monkeys zingt Alex Turner: "The simulation cartridge for City Life ’09 is pretty tricky to come by".


Waar heeft hij het over? City Life is een game. Een citybuilder zoals SimCity en City Skylines. Het spel verscheen in 2006 voor Windows, maar werd later ook uitgebracht op de Nintendo DS: in 2008 in Europa en een jaar later in het Verenigd Koninkrijk. Díe cartridge van City Life '09?


Je hoort weinig over deze game. Maar het is ook weer niet heel ingewikkeld om eraan te komen. Op Amazon betaal je zo’n 12 euro voor een gebruikt exemplaar. Op een andere webshop zag ik een nieuwe voor 50 euro. Is Turner sarcastisch?


Of bedoelt hij iets anders? In de video voor Body Paint is op 1:50 een cartridge (niet voor de Nintendo DS) te zien waar City Life 9 op staat. Op Reddit las ik een mooie interpretatie. Turner zou vrij letterlijk verwijzen naar zijn leven in 2009. Het merk Arctic Monkeys destijds: snelheid, populariteit en rammen op gitaren. Ziet Turner dat leven met terugwerkende kracht als een simulatie - van iets wat hij niet was?


De rustigere composities op The Car bewijzen dat de storm wat is gaan liggen. Wellicht heeft de zanger eindelijk zijn draai gevonden en bedoelt hij dat in de zin daarna: "Village coffee mornings with not long since retired spies. Now that’s my idea of a good time." Dat klinkt meer dan logisch.


 

Wist je dat het hoofd van Marge Simpson altijd nog eens twee keer in haar kapsel moet passen? Dat Pantone 116 C de exact goede kleur is voor Simpson-personages? En dat de pupillen-tot-oog-ratio altijd 7:1 is?


Ik heb erg genoten van deze video over de regels waaraan animatoren van The Simpsons aan moeten voldoen.


 

Een paar fijne muziektips. Het nieuwe album van The National: First Two Pages of Frankenstein. En een nieuwe EP van Beach House: Become.

 

Een klein team van Spelunky 2-fans werkt aan een mod waarmee de game een metroidvania wordt. Er is een demo van Wrath of Kali en een trailer. Dit kan echt leuk worden.


 

Ik speel Ghostwire Tokyo op de PS5. In de game zie je in een tussenfilmpje kort een reclamebord voor het bedrijf 'Lorem Ipsum' en ik vraag me de hele tijd af: is dat een geintje van de makers of zijn ze het vergeten te vervangen?

 

Het lijkt me niet makkelijk als een puber op sociale media. De Volkskrant heeft een mooi artikel over tieners die aan het schoonheidsideaal, zoals geadverteerd op TikTok, proberen te voldoen. "Ik wil niet dat mijn klasgenoten mij zien als zo’n opgepofte gremlin, maar als een verzorgd iemand met een normaal hoofd."

 

De totale vinkjeschaos op Twitter is nog niet voorbij. Elon Musk pakte vinkjes af van mensen die niet wilden betalen, gaf toen gratis vinkjes aan beroemdheden die er vanaf willen en zelfs mensen uit het hiernamaals lijken een abonnement af te sluiten. Ik schreef over de soap op NU.nl.

 

Ik smeedde een mes. In het vuur, met een hamer en een aambeeld. The whole shebang. Dit is hem geworden. Of zoals mijn moeder (wiens opa smid is geweest en vooraf nog dacht dat ik het wellicht in mijn genen zou hebben) zei: "Het lijkt wel opgegraven uit de tuin". Was drie uur werk!


 

Je las mijn weboverzicht van 24 tot en met 30 april.

bottom of page