top of page
Autumn Foliage (1915), Tom Thomson

Beetlejuice Beetlejuice is een chaotisch en geschift rommeltje waar objectief gezien van alles op valt aan te merken, maar ik heb er van genoten. Tim Burton heeft allerlei verwijzingen naar het origineel uit 1988 in de film gestopt, zonder hetzelfde verhaal nogmaals te vertellen. Dat is al te prijzen. En het plezier spat er vanaf. Vooral bij Michael Keaton, die op zijn 73ste terugkeert als de idiote demoon Beetlejuice, die ik dit keer zelfs beter te pruimen vond dan in het eerste deel.


In een shot zien we Beetlejuice in sentimentele tranen uitbarsten, waardoor de donkere kringen rond zijn ogen over zijn wangen druipen. Alsof zijn mascara uitloopt. Als kijker ging je er 35 jaar lang vanuit dat de kringen, net als de rest van zijn verwilderde uiterlijk, komen omdat hij al honderden jaren dood is. Dat vond ik een goede visuele grap.


Het deed me meteen denken aan Krusty the Clown. Want de makers van The Simpsons spelen regelmatig met het idee dat Krusty helemaal geen make-up draagt. In Homer's Triple Bypass (seizoen 4) zegt Krusty tegen Homer dat zijn groteske uiterlijk het gevolg is van meerdere hartaanvallen. Homer antwoordt dat hij er prima uitziet, waarop Krusty zegt: "Dit is geen make-up".


En in Bart the Fink (seizoen 7) zet Krusty zijn dood in scène en meet hij een vermomming aan, zodat hij niet wordt herkend. Met een baard en een geel gezicht lijkt hij op een normale vent in het Simpsons-universum. Krusty wil net met een boot richting de horizon varen, als Bart hem doorziet en overtuigt om te blijven. Krusty springt van boord en terwijl hij naar de kust zwemt laat hij een spoor van gele schmink achter en verschijnt zijn bekende clowngezicht.


 

Regisseur Guillermo del Toro spreekt met BFI over zijn stopmotionfilm Pinocchio en de ambachtelijke kunst van het filmmaken. Hij is geen fan van de AI-filmpjes die we op YouTube en sociale media voorbij zien komen. "AI heeft laten zien dat het semi-overtuigende screensavers kan maken", zegt hij. "Gaan deze screensavers mensen laten huilen die net een zoon zijn verloren? Of een moeder? Of mensen die hun jeugd niet hebben benut? Fuck nee."


De filmindustrie bereikt langzaamaan een kritiek punt, schrijft filmcriticus Peter Bradshaw voor The Guardian. Er moet daarom goed nagedacht worden over welke plek films innemen in de maatschappij. Studio Lionsgate kondigde een samenwerking met Runway aan, een bedrijf dat semi-overtuigende screensavers maakt. Runway krijgt toegang tot de catalogus van Lionsgate om een AI-model te trainen. Het idee is dat het model filmmakers in de toekomst kan helpen om hun werk... wat eigenlijk? Te versimpelen. Te verbeteren. Het is nogal vaag.


Bradshaw denkt dat kunstmatige intelligentie kan bijdragen aan een nieuwe golf aan creatieve uitspattingen. Maar hij waarschuwt dat ook het tegenovergestelde kan gebeuren. "Als we niet opletten, wordt het maken van originele films iets marginaals voor fijnproevers en zal kunstmatig gereproduceerd beeld de bioscoopketens overspoelen."


 

De iPhone 16-serie is verschenen en de grootste vernieuwing van het jaar is een fysieke cameraknop. De iPhone-releases zijn gewoonweg niet zo spannend meer. Dat is Joanna Stern van The Wall Street Journal met me eens. Zij besloot een AI-chatbot van zichzelf te maken die vragen van lezers over de nieuwe telefoons kan beantwoorden. Op basis van haar aantekeningen, oudere reviews en een lijstje specificaties. "Waarom? Omdat de iPhones nogal Groundhog Day-achtig aan beginnen te voelen", schrijft ze. "Elk jaar meer van hetzelfde. Aangezien Apple nu helemaal op AI duikt, omarm ik het ook."


Overigens laat ze niet alles aan de chatbot over. Mensen blijven essentieel voor een review, schrijft Stern. "Bots kunnen geen foto's maken of het genot ervaren van een accu die twee dagen mee gaat."



 

PS.

Er is een nieuwe film van Bong Joon Ho op komst en als je Parasite of Snowpiercer hebt gezien, weet je dat dat goed nieuws is. Mickey 17 gaat over een man (Robert Pattinson) die steeds wordt gekloond. Dat moet wel, want zijn werk is om te sterven. Daarna wordt hij wakker in een gekopieerd lichaam met de meeste van zijn herinneringen in tact. Dat is onprettig maar gaat goed... tot hij een keer niet doodgaat.



 

Ik schreef al eens over Widelux, de camera die panoramafoto's maakt door de mechanische lens fysiek te draaien. Acteur Jeff Bridges is groot fan van het cameramerk, maar ze worden niet meer gemaakt. Bridges brengt daar volgend jaar verandering in door er zelf een op de markt te brengen: de WideluxX. Details over de vernieuwde machine nog schaars. Hopelijk wordt hij een beetje betaalbaar, want de klassieke modellen die nog bestaan kosten vaak duizenden euro's. Bridges was recent op bezoek bij Stephen Colbert waar hij over zijn liefde voor deze camera sprak.



 

Deze cover zag ik even niet aankomen. Willie Nelson (91 jaar) neemt zijn versie op van Do You Realize??. Het origineel van The Flaming Lips is nogal energiek, Nelson maakt er een melancholisch nummer van. De lading van de regel 'do you realize that everyone you know someday will die' wordt toch iets anders als die gezongen wordt door een breekbare, hoogbejaarde stem. Uiteraard zijn The Flaming Lips zelf vervuld met trots.


 

Bob Dylan (volgende maand zie ik hem weer!) heeft er de laatste tijd plezier in. Zijn festivaltour met Willie Nelson is net afgelopen en het vreemdste moment kwam tijdens het laatste optreden. Tijdens het nummer Desolation Row grijpt Dylan naar een moersleutel om mee te drummen op zijn microfoon. Hij heeft er zelf in elk geval plezier in, het Bob Dylan-hoekje van het internet vraagt zich ondertussen af: waarom?


Dylan bracht afgelopen week trouwens The 1974 Live Recordings uit, een boxset van liefst 27 cd's met 431 nummers. Een belachelijke verzameling natuurlijk, maar opnames die na vijftig jaar niet zijn uitgebracht, belanden in het publieke domein. En dan verdient Dylan er geen cent meer aan.



 

Er komt een documentaire over de kunstenaar Mr Doodle. Je kent hem vast, hij tekende eens een kast van een huis vol met zwarte stiften. Maar hoe vrolijk en onschuldig hij en zijn tekeningen lijken, zo'n creatief en onverzadigbaar brein eist zijn tol.



 

Ik ben groot fan van Spelunky (1 en 2) en let dan ook goed op als ontwikkelaar Derek Yu met een nieuwe game komt. Samen met een team ontwikkelaars werkte hij ruim zeven jaar aan UFO 50, een verzameling van vijftig games. UFO 50 bevat spellen die eruit zien alsof ze in de jaren tachtig zijn gemaakt. De makers doen verpakken de boel dan ook zo. Het gaat om zogenaamd verloren gewaande games die nu bij elkaar zijn gebracht en zo een historisch overzicht bieden van een verdwenen studio.


De spellen beginnen simpel en worden steeds iets mooier en geavanceerder. UFO 50 is er vooralsnog helaas alleen voor de pc. Hopelijk wordt hij later gereed gemaakt voor consoles, zodat ik ermee aan de slag kan.



 

Batman bestaat 85 jaar. LEGO vierde de mijlpaal met een geanimeerde short.



 

Je las mijn weblog van 16 tot en met 22 september 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

Bijgewerkt op: 15 sep.

Man Who Chased a Ghost (1921), Frank Earle Schoonover

Wise Guy is een documentaire van twee afleveringen over The Sopranos. Dat is een aanrader voor iedereen die nog eens herinneringen aan de fantastische serie wil ophalen. De docuserie is opgehangen aan bedenker David Chase en laat op zie manier mooi zien hoe Chase zijn eigen leven aan de maffiafamilie uit New Jersey spiegelde. Ook in de montage worden realiteit en fictie slim met elkaar verweven. Met volop archiefbeeld en achter de schermen-materiaal.


Chase zat al jaren in de tv-wereld voordat hij The Sopranos maakte. Voor de HBO-serie wilde hij conventies omver trappen. The Sopranos zag er filmischer uit dan andere series, het was bij tijd en wijlen gewelddadiger. Edie Falco, die Carmela Soprano speelt, denkt dat dat toen beter kon dan nu. "Je kon de grens opzoeken zodat mensen zich ongemakkelijk voelden", zegt ze. "Zonder enige waarschuwing. Het gaat erom dat je mensen wil verrassen en ze ongemakkelijk wil laten voelen en ze leren om daarmee om te gaan. Dat is het leven, mijn vriend. Je wordt niet eerst gewaarschuwd als er iets ergs gebeurt.


Falco is geen fan van trigger warnings. Als we met alles en iedereen rekening hadden moeten houden, was The Sopranos nooit zo goed geworden, lees je in deze documentaire wel vaker tussen de regels. Er zijn mensen gekwetst tijdens het maken van de serie. "Ik werd wel eens boos", zegt Chase. "Want niemand in het schrijversteam verzon iets. Misschien omdat ik vaak nee zei tegen hun ideeën."


Ik weet niet of Chase een fijn persoon is om mee te werken. Maar hij had wel duidelijk het laatste woord en er zijn schrijvers met ruzie vertrokken. Best interessant hoe de documentaire hiermee omgaat. Acteurs beamen dat ze veel druk en weinig vrijheid ervoeren. Maar dat maakte de show beter, zeggen ze. "Hij legde de lat zelf het hoogst", zegt Chris Albrecht, oud-HBO-directeur. "Hij was nooit tevreden."


Er werd Champions League gespeeld, zeg maar.



 

James Earl Jones zat niet fysiek onder het masker van Darth Vader, hij gaf hem wel zijn dreigende geluid. Met zijn diepe, dreigende stem werd het personage geloofwaardig dat talloze planeten in een sterrenstelsel hier ver vandaan schrik aanjoeg.


De stem van Darth Vader blijft achter. Een paar jaar geleden doneerde Jones zijn opgenomen stemgeluid aan het Oekraïense bedrijf Respeecher. Met behulp van kunstmatige intelligentie kan het kenmerkende geluid van Darth Vader blijven bestaan - zonder het acteren van Jones.


Jones was daarmee een van de eerste acteurs die toestemming gaf om een AI-model te trainen met zijn stem. Misschien wel passend, voor een personage dat toch al half-mechanisch is, schreef Vanity Fair in 2022. Hartstikke science fiction ook.


AI-Vader was al te horen in de serie Obi-Wan Kenobi. Wat de toekomst van Darth Vader brengt is nog onduidelijk. Maar gezien Disney graag oude Star Wars-helden opvoert, is het niet ondenkbaar dat we nieuwe zinnen van de schurk te horen krijgen die nooit door Jones zijn uitgesproken. De echo van een geest.


In het Star Wars-universum zijn dode acteurs vaker tot leven gewekt met de computer. Carrie Fisher als Princes Leia in The Rise of Skywalker bijvoorbeeld. Of Peter Cushing als Grand Moff Tarkin in Rogue One. En een digitaal verjongde Luke Skywalker verscheen in The Book of Boba Fett en The Mandalorian. Zelfs overleden personages kunnen dankzij The Force terugkeren in Star Wars-films, als blauwe schimmen. Disney kan oneindig lang door. Misschien moeten ze dat niet doen. Ik geloof meer in het definitieve afscheid.


 

Het houdt niet op met fijne muziekreleases, want Eefje de Visser heeft haar nieuwe album uit. Heimwee hoor je melancholische nummers waarin ze over woorden zingt als dromen, kronkelen, zoemen en wolken. Als je Eefje de Visser luistert, voelt het alsof je zweeft. Ik kan er niets anders van maken.


Met de eigenaar van platenzaak Plato in Utrecht (sinds kort in een mooi en ruimer nieuw pand op de Voorstraat) had ik het over gekleurd vinyl. Heimwee is op zwart en wit vinyl te koop. Vrijwel alle nieuwe releases verschijnen in meerdere kleuren. Ik heb Fontaines D.C. in het knalroze. Vaak worden gekleurde platen in een lagere oplage gedrukt. Muziekpuristen zijn er niet altijd fan van. De kwaliteit van gekleurd vinyl zou wat minder zijn.


Third Man Pressing, onderdeel van Jack Whites onafhankelijke platenmaatschappij Third Man Records, schrijft dat gekleurd vinyl iets meer ruis oplevert. "Maar het klinkt alsnog geweldig", schrijft het bedrijf. Zwart blijft de standaard.


Maar ook zwart is gekleurd, zegt Plato-baas Willem: "Vinyl is van zichzelf transparant. Vroeger werd het met carbon zwart gemaakt om het materiaal harder te maken." Je draait gekleurde platen met een slechte naald dus misschien wat minder snel grijs. Maar in audiokwaliteit zijn de verschillen minimaal. "Je moet wel heel goede apparatuur hebben om het verschil te horen", zegt De Vries. "Maar transparant vinyl geeft het helderste geluid."


 

PS.

Marcel van Roosmalen schreef eerst reportages, kreeg daarna tv-programma’s en maakt nu een tv-programma over de reportage. De cirkel is rond, kun je zeggen. Van Roosmalen op Reportage is een wat lastig format: een making of van een reportage die er nooit komt. Van Roosmalen bezoekt het Tata Steel Chess Tournament en de Dutch Open Darts.


Je ziet alles wat normaal gesproken uit tv-reportages wordt geknipt: de autorit naar de locatie, wachten op een perswoordvoerder en de gesprekken tussen de interviews door. "Het gaat mij om de saaiheid", zei de presentator deze week bij WNL. "Dat zegt meer over het werkelijke leven." Heerlijke cringe-tv.


 

Hoe kun je geld verdienen met bloggen? Ik maak me geen illusies en al helemaal niet na een bezoek aan deze geweldige webpagina, die je meesleurt naar de diepe, donkere krochten van de online advertentiemarkt. Lezen op desktop is geloof ik het beste.


 

Wat als de millenniumbug een robotapocalypse had ontketend? Dan zou je zoiets krijgen als Y2K, een nieuwe horrorkomedie uit de stal van productiemaatschappij A24, waarvan de trailer er alvast prettig gestoord uitziet.



 

De Amsterdamse kledingwinkel Patta bestaat twintig jaar. Ik ben groot fan van hun samenwerkingen met Nike. Dat deden ze voor het eerst in 2009 en dat leverde de Chlorophyll op, een Air Max 1-model in het groen met wit. Ter ere van dit jubileum werd die schoen opnieuw uitgebracht (binnen no-time stijf uitverkocht).


Patta is sowieso een mooi merk, ontstaan vanuit de hiphopcultuur. Een paar jaar terug roemde Peter Leferink van het Amsterdam Fashion Institute merken als Patta nog omdat ze jongeren weten aan te spreken die zich niet gehoord voelen. "De modewereld is behoorlijk wit", zei hij. "Merken als Patta en Daily Paper laten een realistisch en divers straatbeeld zien." Patta-oprichters Edson Sabajo & Guillaume Schmidt waren twee jaar terug te gast in de podcast Yous & Yay: New Emotions om te praten over hun werk, muziek, netwerken en nog veel meer.


 

Adult Swim verfilmt de bekende horrormanga Uzumaki van schrijver Junji Ito. Het gaat over een stadje aan de kust van Japan, dat tot waanzin wordt gedreven voor een mysterieuze spiraalvorm. De animé blijft stilistisch dicht bij de manga, zo te zien. In zwart-wit en lekker veel arcering.



 

Ik lees op dit moment Het Archief van Thomas Heerma van Voss, over een redacteur van een literair tijdschrift die zich probeert vast te klampen aan een wereld die steeds verder verdwijnt. Zoals uitgever Das Mag (dat ooit zelf het literaire tijdschrift Das Magazine uitgaf) schrijft: een ode aan de niche, aan rituelen en aan het onvermoeibaar vasthouden aan de dingen die, zinvol of niet, het leven de moeite waard maken.


 


 

Ik vond de documentaire To The End (nu in de bioscoop) een mooi portret van muzikanten die altijd op de grenzen van hun kunnen geleefd hebben en nu merken dat ze ouder worden. We volgen de bandleden van Blur in aanloop naar hun concert in het Wembley-stadion, het hoogtepunt van hun carrière. Daarvoor maakten ze een nieuw album: The Ballad of Darren. Albarn stopte daar veel van zichzelf in, niet voor niets barst hij in huilen uit als ze de liedjes voor het eerst terugluisteren. Die man leeft voor muziek (en sleurt de rest van de band daar met frisse tegenzin in mee).



 

Dit is een goede analyse over Facebook-baas Mark Zuckerberg. Schrijver Casey Newton was aanwezig bij de live-opname van podcast Acquired, waar Zuckerberg werd geïnterviewd. Hij voelde zich er op zijn gemak, schrijft Newton. "En dat leidde hem tot iets wat hij bijna nooit en public doet: reflecteren."


Zuckerberg maakt de laatste tijd een metamorfose door. Hij laat zijn haar groeien, is meer uitgesproken dan voorheen. Hij draagt een zelfontworpen shirt waarop in grote Griekse letters 'leren door te lijden' staat geschreven. Hij heeft steeds minder zin om zich te verontschuldigen voor de fouten die zijn bedrijf maakt. En dat baart Newton toch enige zorgen, gezien de machtspositie van Zuckerberg en Meta.


 

Je las mijn weblog van 9 tot en met 15 september 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

Heian meishō, Pl.09 (1868-1912) Anonymous

"ChatGPT kan schrijven dat het blij is om je te zien, maar één ding is zeker: ChatGPT is niet blij om je te zien." Dat schrijft sciencefictionauteur Ted Chiang (die met een kort verhaal de basis legde voor de film Arrival) in The New Yorker. De kunde van AI om woorden achter elkaar te zetten heeft geen betekenis, want die betekenis zit in de intentie om iets te communiceren.


AI voelt niets en weet niets, dat is wel bekend. Het kan geen moeite doen. En dat is aantrekkelijk voor mensen die ook geen moeite willen doen, maar wel iets willen maken. "Je best doen om te schrijven garandeert geen werk wat het lezen waard is, maar waardevol werk kan niet zonder inzet gemaakt worden", betoogt Chiang.


De schrijver noemt generatieve AI fundamenteel ontmenselijkende technologie, omdat het ons als minder behandelt dan wat we zijn: "makers en waarnemers van betekenis".


Ik keek deze week een video van Eddy Burback, die in humoristische essays commentaar levert op de impact van tech op de maatschappij. In de video geeft Burback toe aan de techbedrijven die met AI-toepassingen adverteren en probeert hij onder meer zelfrijdende taxi’s en plaatjesgeneratoren.


In een reclame van Meta laat een jongen aan een oude man zien hoe de wijk Little Italy er vroeger uitzag door AI een plaatje te laten verzinnen. Een interpretatie van de werkelijkheid. "Als je een foto zoekt van een bestaande tijd in de geschiedenis", zegt Burback. "Dan moet je vooral geen AI gebruiken." In het filmpje is de man alsnog blij verrast met de verzonnen buurt uit zijn jeugd: "Daar is het!"


Het lijkt allemaal zo makkelijk en mooi, de belofte dat we AI kunnen gebruiken om ons werk makkelijker te maken. Om misschien zelfs werk uit handen te nemen, zodat we tijd overhouden voor belangrijkere of leuke dingen. Maar wie zegt dat we niet als zombies naast onze AI-plaatsvervangers gaan zitten om te controleren of alles wel goed gaat? Dat is niet belangrijker (en al helemaal niet leuker).


"We hebben ons geld, onze tijd en onze aandacht afgestaan", besluit Burback. "Dat was niet genoeg. Nu worden bestolen van onze ideeën. Als het verkooppraatje van AI is dat het alles pakt wat van ons is, dat vermengt tot een grijze brij en het dan teruggeeft aan ons, dan koop ik het niet."


 

Tijdmachines bestaan, ze zijn klein en liggen op zolder onder een laagje stof. Ik steek de stekker van mijn iPod nano (vijfde generatie, 2009) in het stopcontact. Het schermpje waar ik jaren geleden dagelijks naar keek, licht op. Onder het menu schuift een carrousel van albums die op het apparaat staan voorbij. Wat luisterde ik voordat Spotify bestond? Ik herken de hoes van Humbug, van Tempest, van Innerspeaker. Arctic Monkeys, Bob Dylan, Tame Impala. Mijn muzieksmaak is niet zoveel veranderd.


Ik scroll door de lijst met artiesten. Af en toe duikt er een bijna vergeten album op. Down the Way van Angus & Julia Stone, daar ben ik een tijdje aan verslingerd geweest. En het album van Danger Mouse and Sparklehorse waarop The Flaming Lips, David Lynch én Julian Casablancas meedoen. Hoe het met Sparklehorse is afgelopen is helaas bekend, maar wat doet Danger Mouse eigenlijk nog? Nog eentje: Transfiguration of Vincent van M. Ward. Met dat prachtige nummer Vincent O'Brien, dat zo begint:

He only sings when he's sad And he's sad all the time, so he sings the whole night through Yeah, he sings in the daytime, too

Wonderlijk hoe je weken aan een stuk totaal verslingerd bent aan muziek, om het daarna ruim tien jaar te negeren. Maar oude liefdes roesten niet, al denk je er na verloop van tijd minder aan. Ik neem me voor om M. Ward weer eens te draaien. Niet op mijn iPod, want de geripte mp3'tjes zijn van abominabele kwaliteit, bizar dat ik vroeger niet over viel. En daarbij is de batterij van de iPod overleden; binnen vijf minuten is hij leeg.



 

Voor het eerst in vijf jaar is er een nieuwe plaat van Nick Cave and the Bad Seeds: Wild God. Van tevoren had Cave al gezegd dat het een vreugdevol album zou worden. Dat is dus niet hetzelfde als vrolijk. De geest van Ghosteen (no pun intended) waart ook op Wild God nog rond, al vind ik het nieuwe werk lichter verteerbaar. Je hoort af en toe weer eens een beat. Ghosteen klonk bijna als een verzameling donkere, elektronische soundscapes. Nu klinken de liedjes weer vaker als liedjes.


Rondom het verschijnen van Wild God verschijnen veel interviews met Cave. Ze gaan de afgelopen jaren altijd over dezelfde thema's: rouw, religie en liefde. Cave heeft daar mooie en verrassende ideeën over. Die beschrijft hij ook in zijn boek Faith, Hope and Carnage. In zijn online brievenrubriek Red Hand Files ontpopte Cave zich de laatste jaren tot raadgever, mensen vertrouwen hem hun diepste problemen toe. Zijn concerten werden bijna religieuze bezoeken.


Voor hem zijn zijn nummers altijd religieus geweest, zegt hij in een interview met de Volkskrant. "Ik vind het ook leuk om ze zo te noemen, want het jaagt mensen schrik aan. En ik wil op mijn eigen manier de religieuze ervaring weer in ere herstellen."


Wild God gaat van het kosmische naar het religieuze en uiteindelijk naar het diep menselijke, zegt Cave. Hij worstelt elke dag met zijn demonen. Maar zelfs de grote rockster vindt geruststelling. "Toen Susie wakker werd van haar middagdutje draaide ze zich naar me en zei: alles komt goed, maak je geen zorgen."



 

PS.

Elon Musk schreef twee jaar geleden: "Als Twitter het vertrouwen van het publiek wil verdienen, moet het politiek neutraal zijn, wat betekent dat het uiterst rechts en uiterst links gelijkwaardig tegen de haren instrijkt". Twee jaar later liggen de zaken wat anders. X is een pro-Trump-machine geworden, schrijft CNN's Donie O'Sullivan. En hij draait op volle toeren, onder leiding van Musk zelf.


 

Schrijver Warren Ellis (van onder meer comicreeks Transmetropolitan en Netflix-serie Castlevania) heeft een audiodrama/hoorspel gemaakt. The Department of Midnight bestaat uit zes afleveringen, waarvan er nu drie zijn verschenen. In elke aflevering volg je de no-nonsense wetenschapper John Carnack die een zaak oplost. Het heeft altijd een sciencefiction- en horrorelement, een beetje zoals The Twilight Zone en The X-Files. Fijne afwisseling in je podcastapp.



 

One Million Checkboxes was een online experiment met een miljoen vakjes die mensen overal ter wereld aan en uit konden vinken. Ze zijn inmiddels allemaal aangevinkt en na twee weken stopte het experiment. Achter deze geinige website zit een mooi verhaal. Maker Nolen Royalty vertelt dat hij in de broncode plotseling vreemde urls vond. Iemand probeerde hem geheime binaire berichten te sturen. Via een vinkjessite. Wat?! Dit is ge-wel-dig.



 

Je las mijn weblog van 2 tot en met 8 september 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

bottom of page