I.
Voor de honderdste week op rij kruip ik achter mijn laptop om op dit weblog te schrijven. Mijn mini-universum, een eiland in de online oceaan. Ik had niet verwacht dat ik dit na bijna twee jaar nog steeds zou doen. Op mijn werkkamer liggen talloze halfgevulde (niet halflege) schets- en notitieboeken. De onuitlegbare drang om te schrijven waar ik mee bezig ben was er altijd al, maar de discipline ontbrak.
Op sociale media (daar moeten we eens een ander woord voor verzinnen) kan dat al lang niet meer. Die platforms bestaan uit polarisatie, bewijsdrang en ragebait. Als dat de vrijheid is die Elon Musk en Mark Zuckerberg voor ogen hebben, vergeet dan niet dat dat vooral hún vrijheid is. Om chaos te zaaien en geld te verdienen. Een eigen blog is Dikke Pech voor Big Tech.
Ik las een bericht van de Italiaanse blogger Manuel Moreale die in hetzelfde gelooft als ik:
The more I look around the web the more I’m convinced we should all treasure our own tiny corners of the web. My site is precious. Precious for me. It is mine to do what I want. I can build it, I can destroy it, I can shape it, I can let it rot. I can change it or let it stay still. I can make it super busy or let it go dormant. I can make it welcoming or hostile. I’m in charge of all those decisions and no one can come here and tell me what I should do with it. The only moderation rules are the ones dictated by my morals and I own the responsibility of my words. My name is on it, my face is on it. I write and say the things I want to write and say at this very specific moment in time, based on the person I am and the things I believe in, and no one can force me to do otherwise. There’s something incredibly liberating about all this.
II.
Ondertussen is mijn relatie met sociale media, zoals je op Facebook zou zeggen, ingewikkeld. Ik vind het leuk om een fotootje te delen op Instagram en een linkje op Bluesky. En er zijn nog steeds genoeg mensen (mij bekend en onbekend) die met hun berichten inspireren of vermaken. Het probleem is dat je de rest van de ellende er gratis bij krijgt. Alsof je voor een frisse duik in de Waal springt en je wordt meegesleurd door een stroming waar je niet tegenin kunt zwemmen.
De blogger So1o uit Hongkong, wiens naam mij verder onbekend is, schrijft dat zijn kleine website de enige plek is waar hij zich helemaal op zijn gemak voelt:
You’ve the freedom to express yourselves on social platforms. Right. But on the other hand, it’s like vomiting your thoughts, publicly. The worst part is ain’t no one is going to clean up the mess for you. Why are we always wanting to yap about all sorts of things to avoid the awkward silence? So much noise, too many opinions. Could we just enjoy the peace? (...) I hereby grant you the permission to permit me to stay away from all that shitstorm but live like a caveman.
III.
Mijn huidige manier van bloggen werkt voor mij en is supersimpel. Een klein kijkje achter de schermen.
In het programma Notion (op Mac en iPhone) houd ik een lijstje open dat ik constant aanvul met linkjes en gedachten. Meestal zet ik er per punt een aantekening of enkele sleutelwoorden bij zodat ik weet wat ik er ongeveer over wil zeggen. Zo verzamel ik een week lang van alles wat, als in een commonplace diary. Wat dat betreft is Notion het notitieboek met ideeën geworden dat ik offline nooit volhield.
Ik ben met Notion rigoureus. Als mijn blog af is, verwijder ik de lijst van afgelopen week (ook de dingen die de blog niet hebben gehaald) en begin ik opnieuw. Ik bewaar niks. Notion is vluchtig, de blog blijft.
Het mooiste is dat ik kan doen wat ik wil. Mijn interesses zijn breed maar enigszins in te kaderen binnen internet, cultuur en gecombineerd als internetcultuur. Ik probeer de hoofdstukjes in mijn blogs kort te houden, al ben ik door de jaren heen iets langer van stof geworden. Daar zit misschien nog wel een project in voor mijn website in de toekomst: een fastlane met korte stukjes (wat je onder het kopje PS vindt in deze blogs) en een slowlane met iets meer ruimte voor tekst. Of ergens een lijstje met blogs die ik zelf lees. Losse flodders van ideeën. Ook dat is leuk aan je eigen blog: je blijft eraan pielen.
Om het bloggen vol te houden helpt het mij om een stok achter de deur te hebben. Dat is de nieuwsbrief waarin ik op zondag mijn blog uitstuur. Mijn zelfverzonnen deadline geef ik nu, na hem honderd keer achter elkaar te halen, niet ineens meer op.
PS.
Ezra Klein over Donald Trump: 'Geloof hem niet". Volgens Klein wilde Trump nooit president worden, maar koning. En als Trump blijft volhouden dat hij een koning is, gaat het volk het geloven.
Nog even over sociale media, dit fijne artikel van 404media over hoe techbedrijven ons gevangen proberen te houden in een oneindige doomscroll. Met rake woorden van socioloog Katherine Cross: "For most people, social media gives you this sense that unless you care about everything, you care about nothing. You must try to swallow the world while it’s on fire. But we didn’t evolve to be able to absorb this much info. It makes you devalue the work you can do in your community."
Fraaie video voor twee liedjes van Eefje de Visser: Beeld Hangt Stil en Hoor Je Het Hart Kloppen.
De eerste trailer voor de nieuwe Fantastic Four-film is uit. Het wordt de derde poging van Marvel om het superheldenteam (mijn favoriet uit de Marvel-stal) van een goede film te voorzien. Ik ben enthousiast. De cast is ook niet mis. Pedro Pascal, Vanessa Kirby, Joseph Quinn en Ebon Moss-Bachrach als de helden en verder rollen voor onder anderen Ralph Ineson en John Malkovich.
Een opvallende Grammy-winnaar in de categorie Rock. Dat is Now and Then, het allerlaatste liedje van The Beatles. Voor het liedje werd kunstmatige intelligentie gebruikt om een krakerige demo van John Lennon op te poetsen. Paul McCartney zei recent dat je met AI geweldige dingen kunt doen. "We pakten de cassette en poetsten de stem van John Lennon op zodat het leek alsof die gisteren opgenomen was", zei hij. Volgens hem kan AI heel nuttig zijn, zolang het niet steelt van creatievelingen. "In dit geval was het nummer daadwerkelijk door John gezongen. Hij zat in The Beatles en zijn weduwe gaf ons het bandje. Er was geen gedoe met auteursrechten. Maar je kunt mij op het internet ook God Only Knows van The Beach Boys horen zingen terwijl ik dat nooit heb gezongen. Het liedje is gemaakt met AI. En iemand krijgt ervoor betaald, maar ik ben het niet."
Je las mijn weblog van 3 tot en met 9 februari 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
ความคิดเห็น