Abonneer je gratis op mijn nieuwsbrief en ontvang deze blog elke week vanzelf in je mail!
Ik ben jarig! Bedankt voor de felicitatie. Vierendertig alweer. Om het te vieren deed ik mezelf deze week alvast een nieuw schetsboek cadeau. Met drie Copic-multiliners (0.1, 0.3 en 0.5) en vijf markers in steeds diepere grijstinten. Want zoals altijd geldt: als je iets serieus wil aanvliegen, is dat in eerste instantie vooral een excuus om nieuwe spullen kopen.
Nu wil het toeval dat deze week mijn favoriete boom in het park (volgens mij was het er één met drie knotsen van takken) is gekapt. Waarschijnlijk was hij ziek, maar het uitzicht is niet meer zo karakteristiek als het was.
Het bracht me in elk geval tot mijn eerste schets. Een ode aan een boom die er niet meer is. Je kunt zien dat ik geen idee heb wat ik met die markers aan moet, maar ik vind het geen slecht begin.
Als onderdeel van deze deep dive ben ik inmiddels ook verslaafd aan dit YouTube-kanaal van een Australiër die zit te schetsen en ondertussen tekenlessen deelt. "Je hoeft niet alle details te tekenen als je de suggestie wekt dat ze er zijn."
Nog even over het techdrama bij ChatGPT-maker OpenAI. Want ik houd niet van open eindes in mijn blogs en vorige week was de soap nog in volle gang. Ik schreef toen over het vertrek van directeur Sam Altman en zijn rechterhand Greg Brockman.
Wat ik toen niet wist, was dat Microsoft de twee heren een dag later zou aannemen. Altman en Brockman zouden bij een nieuw AI-onderzoeksteam van het bedrijf gaan werken. Dus: de techwereld weer in shock, schaakmat van Microsoft, grote problemen voor OpenAI. Daar waren werknemers inmiddels massaal van plan te vertrekken. Ze tekenden een brief waarin stond dat ook zij naar Microsoft zouden gaan, behalve als Altman zou terugkeren.
Je zou kunnen zeggen dat het bestuur dat de coup in eerste instantie probeerde te plegen, geen kant op kon. En jawel, Altman en Brockman kwamen terug. Wéér een vlaag van verbazing bij iedereen die het drama volgde. Al bij al duurde het vijf dagen. In vijf dagen ontsloeg het bestuur van OpenAI Sam Altman, vertrok Altman naar Microsoft en keerde hij weer terug. De coupplegers traden af, met de staarten tussen hun benen.
Die quote van een Twitteraar die ik aanhaalde, kwam wonderwel uit: de terugkeer van Altman bij OpenAI lijkt op Steve Jobs die na twaalf jaar terugkeerde bij Apple, maar dan voor de TikTok-generatie. Wat een wilde week bij een van de invloedrijkste techstartups op aarde.
Op Disney+ staat de eerste van drie Doctor Who-specials die de komende maand uitgezonden worden. Die zijn gemaakt vanwege het zestigjarige bestaan van de serie en werken toe naar het nieuwe seizoen. Ik ben een aantal seizoenen geleden afgehaakt, maar David Tennant is terug als Doctor (de beste Doctor), dus dan ben ik er als de kippen bij.
Ik heb me even laten bijpraten door vriend van de blog Carné van den Brink, die alle afleveringen sinds 1963 heeft gezien. Hij was in zijn nopjes met de special. Niet alleen omdat het grotere Disney-budget de serie naar een hoger niveau tilt qua schaal en visuele flair, ook omdat er een personage uit een obscure comic uit het jaar kruik opduikt. Beep the Meep! Een kruising tussen E.T. en een Gremlin. Want Doctor Who kan er nu gelikter uit zien dan ooit, in de kern blijft de sciencefictionserie super Brits en een combinatie van campy en silly.
Ook ik heb ouderwets zitten genieten. De komende twee weken verschijnen er nieuwe specials en daarna begint langzaamaan het nieuwe seizoen. Met een nieuwe Doctor: Ncuti Gatwa. Ik haak weer aan!
Er is een documentaire gemaakt over de Star Wars Holiday Special die 45 jaar geleden uitkwam. Ik heb die special zelf altijd ontweken, maar wellicht durf ik deze film nog wel aan: A Disturbance In The Force.
Scott Pilgrim Takes Off staat op Netflix, een serie waar ik verrassend weinig over hoor. En nu ik halverwege ben snap ik waarom. Waar de eerste aflevering nauwkeurig het bekende verhaal volgt over Scott Pilgrim, die zeven kwade exen moet verslaan om met Ramona Flowers te daten, wordt het roer daarna flink omgegooid. Op zich niet erg, we zien tegenwoordig vaker dat bekende verhalen een verrassende nieuwe insteek krijgen.
Maar in dit geval mis je niet alleen Scott Pilgrim zelf een groot deel van de tijd, maar ook het gevoel van plezier. De serie is nogal droog. Misschien komt er zo weinig verwijzingen zijn naar de popcultuur, ik weet het niet goed. De stijl van de comic leent zich wel goed voor een animatieserie.
Ik lees De rest van de dag (of: The remains of the day) van de Japans-Britse schrijver Kazuo Ishiguro. Het eerste boek wat ik van hem las was het schitterende Klara en de Zon, die smaakte naar meer. De rest van de dag is zijn klassieker uit mijn geboortejaar, over de Britse butler van een enorm landgoed die op zoek gaat naar een oude collega, om haar over te halen weer bij hen te komen werken.
Toen deze week de sterfdag van Boudewijn Büch passeerde (21 jaar geleden), kwam ook het verhaal voorbij over het dodobotje wat Büch in zijn bezit had. Wat later een schilpadbotje bleek te zijn.
Ik zag The Killer, de nieuwste film van David Fincher. Het eerste deel vond ik heel goed, waarin je huurmoordenaar Michael Fassbender ziet terwijl hij zich zeer secuur en beheerst voorbereidt op een moord. Maar in de aktes daarna vond ik het verhaal en het hoofdpersonage steeds ongeloofwaardiger.
Dat zat mij dwars, tot ik de podcast van Filmspotting luisterde. Wat de hoofdpersoon doet en doormaakt is juist de grap, beargumenteren de presentatoren. Nu ik er zo over nadenk vind ik de film achteraf toch weer iets beter. Tenminste, als alle zogenaamde fouten in de film er expres in zitten. Maar het is David Fincher; zijn hoofdpersonages zijn vaker niet te vertrouwen. Zet hij je op het verkeerde been met deze opening?
Zeer strakke film verder trouwens. Alleen de huurmoordenaar zelf blijkt een beetje een sukkel. Een typische The Smiths-fan, grappen veel Letterboxd-leden. Nou, nou.
John Wick 4 staat op Amazon Prime Video. Het verhaal gaat eigenlijk nergens meer over, maar elke film die een actiescène heeft met Keanu Reeves in een raveclub gaat er bij mij in als zoete koek. En onderstaande scène is ook genieten, een soort Hotline Miami in John Wick-stijl.
Na mijn verjaardag houdt het tot het einde van dit jaar niet meer op met feestelijkheden. Apple heeft alvast een hartverwarmende tranentrekker in stop-motion gemaakt voor de kerstdagen.
Je las mijn weblog van 20 tot en met 26 november. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Comentarios