Vorig weekend stond ik op Best Kept Secret, waar ik weggeblazen werd door de fantastische St. Vincent en PJ Harvey. Waar een tent op zijn kop stond dankzij de narcopop van Mula B. Waar ik Disclosure ontsnapte bij de Britse arrogantie van Baxter Dury. En waar ik knallend afsloot met Justice en hun waanzinnige lichtshow. Laatstgenoemde was de enige échte headlinershow van het weekend.
In podcast De Machine praten Atze de Vrieze en Malou Miedema nog even na over het festival. En ze werpen daarbij heel even een interessante vraag op: waarom heeft Best Kept Secret eigenlijk überhaupt een hoofdpodium? En inderdaad, de leukste dingen stonden in tenten. Bij de grootste stage heb ik nauwelijks artiesten gezien.
In dezelfde podcast is trouwens aandacht voor setlist.fm, waar mensen setlijsten aanvullen van concerten die ze hebben gezien. Ik bezoek de site regelmatig, want het is een schatkist voor wie vaker naar liveshows gaat en nog eens wil terugkijken wanneer je een bepaalde artiest hebt gezien en wat die toen speelde. Of als je je wil voorbereiden op een komende liveshow. Ik heb me wel eens afgevraagd: wie vult nou al die nummers in - soms zelfs tijdens het concert? De Machine sprak twee fanatieke setlist.fm-gebruikers.
Bij mijn oom en tante op zolder stond een ouderwetse televisie. Zonder afstandsbediening, zenders wisselen deed je met knoppen naast het beeld. Als dat beeld stoorde, gaf je het apparaat een mep. Op deze tv keek ik als kind met mijn neven naar de live action-verfilming van Teenage Mutant Ninja Turtles op VHS. Ik herinner me hoe duister die film was vergeleken met de cartoonserie en hoe eng ik Splinter destijds vond. De rat (een pop van Jim Henson) wordt in de film geketend en gemarteld.
Dit jaar bestaan de Turtles 40 jaar. Ze hebben nauwelijks aan kracht ingeboet. Er verschijnen nog steeds tv-series, actiefiguren, films en comics met Leonardo, Donatello, Raphael en Michelangelo in de hoofdrollen. Ik lees op dit moment The Last Ronin, een geweldige miniserie die zich afspeelt in een toekomst waarin alleen Michelangelo nog leeft. Hij wil wraak op Hiroto, de kleinzoon van Turtles-schurk Shredder. Michelangelo geeft hem namelijk de schuld van de dood van zijn broers.
De comic wordt door fans gezien als een hoogtepunt in de Turtles-geschiedenis. Je snapt het als je het leest. Niet alleen zijn de tekeningen prachtig, het verhaal draagt een emotionele lading die je wellicht niet in een Turtles-comic verwacht. Het verhaal wordt verfilmd en er is een game in ontwikkeling.
De reguliere Teenage Mutant Ninja Turtles-comicserie eindigde recent na 150 delen. Binnenkort verschijnt het eerste deel van een nieuwe hoofdserie, een goed moment voor fans om (opnieuw) in te stappen en tegelijk een groot moment in comic-land. Cowabunga, dudes!
Ruim 293.000 mensen ondertekenden een petitie tegen de btw-verhoging op boeken, magazines en kranten. Die gaan een stuk duurder worden, als het aan het nieuwe kabinet ligt. In het hoofdlijnenakkoord van datzelfde kabinet staat dat leesvaardigheid uiterst belangrijk is. De tegenstrijdigheden van onze nieuwe bestuurders zijn we al bijna gewend. Het circus is de eerste stad nog niet in of de tent staat al in brand.
Ik weet dan ook niet hoeveel zin zo’n petitie heeft, maar ik heb hem toch ondertekend. Zo’n btw-verhoging kan er alleen maar toe leiden dat mensen die weinig lezen een nog hogere drempel over moeten om te beginnen. Mensen zoals ik, die graag lezen, gaan mogelijk gedwongen minderen omdat het niet meer betaalbaar is. Maak van boeken geen luxeproduct, schreven drie mensen uit het boekenvak in de Volkskrant.
Volgens mij zijn boeken voor iedereen en zijn er boeken voor iedereen. Als je geen lezer bent, heb je het juiste boek alleen nog niet gevonden. Daarom vind ik de reclame van de Nederlandse Loterij zo stuitend. In de lollig bedoelde video krijgt een man een boek cadeau voor zijn verjaardag. "Nou, wat een stom cadeau!’, zegt hij. Waarna zij antwoordt: "Echt zo’n boek wat niemand ooit leest." De reclame zegt eigenlijk dat je beter een kraslot kan kopen dan een boek. Mooie les, zo helpen we Nederland vooruit.
Het was WWDC-week, dus Apple kondigde veel nieuwe softwareupdates aan. De focus lag op AI, de afkorting die het bedrijf probeert te claimen als Apple Intelligence. Dat is slim. En niet voor het eerst. Mensen met een iPhone praten niet over hun telefoon, maar over hun iPhone. Mensen praten niet over hun tablet, maar over een iPad. Wie weet of we straks allemaal aan Apple denken als we AI lezen.
Na afloop schoof Apple-baas Tim Cook aan bij Marques Brownlee. Cook krijgt veel ruimte om zonder al te veel doorvragen leeg te lopen, maar het is wel geinig om hem te zien stuntelen als hij zoekt naar woorden om iets positiefs over de Magic Mouse te zeggen. Hij komt uit bij de ergonomie van de muis, wat hij bijna niet kan menen. (Weet wel: ik ben uitgesproken tegenstander van Apples muis en snap werkelijk niet waarom mensen de Magic Mouse gebruiken als je ook een MX Master van Logitech kan kopen.)
In de Volkskrant staat dit weekend een bizar verhaal van journalist Angela Wals. Ze werd door juicekanalen aangewezen als de minnares van Tom Egbers. Er klopte niets van die berichten, maar het kwaad was al geschied. Wals stond uit het niets midden in de belangstelling, werd uitgescholden en uitgelachen. Zelfs de waarheid mocht niet meer baten. Hoe ongefundeerde en ongeïnformeerde informatie een mensenleven kan schaden.
Filmklassieker Seven Samurai bestaat zeventig jaar en ter ere daarvan wordt hij opgepoetst in haarscherp 4K. In de Verenigde Staten verschijnt hij opnieuw in de bioscoop, hopelijk volgen Nederlandse filmhuizen dat voorbeeld. Ik ben sowieso van plan om hem weer eens te kijken. In een recent verschenen nieuwsbrief van (vriend van deze blog) Peter Bogert lees je meer over het belang van Seven Samurai in de wereld van cinema.
Er komt een derde Paddington-film. Dit keer gaat de Britse beer op vakantie naar Peru. Voorgaande delen (vooral deel 2) waren erg leuk en hartverwarmend, dus ik kijk hier ook weer naar uit. De regie is wel in handen van een ander dit keer. Niet Paul King maar Dougal Wilson maakt Paddington in Peru.
De leden van R.E.M. kwamen na 17 jaar bij elkaar, omdat de band werd opgenomen in de Songwriters Hall of Fame. "Bij ons was het één voor allen en allen voor één", zei Michael Stipe tijdens de acceptatiespeech. "We zijn altijd vrienden gebleven." R.E.M. speelde daarna nog eenmaal Losing My Religion (waar bijzonder weinig beelden van op YouTube staan). Aan CBS gaven ze een zeldzaam interview.
Je las mijn weblog van 10 tot en met 16 juni 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Comments