De Olympische Spelen zijn begonnen. Ik genoot van de openingsceremonie die een boodschap van saamhorigheid uitdroeg. Ondanks de opkomst van extreemrechts, geweld tegen minderheden en oorlogen, verwelkomde Frankrijk zonder uitzondering iedereen bij de opening van ’s werelds grootste sportevenement. Ongeacht afkomst, geloof, geslacht en liefdesvoorkeur.
Dat er alsnog massaal verontwaardiging ontstond onder het bekrompen deel van het internet, zal niemand verbazen. Het beeld van een groep lhbti+’ers aan een banket was genoeg om hen gek te maken. Hiermee zou Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci op de hak worden genomen. CU-kamerlid Don Ceder noemt het 'Christenen bespotten'.
Bedenker van de ceremonie, Thomas Jolly, zegt dat hij niemand wilde shockeren of bespotten. Hij wilde de kracht van gemeenschap laten zien. "In Frankrijk hebben we het recht om van elkaar te houden. Om dat te doen zoals wij willen en met wie we willen. In Frankrijk hebben we het recht om te geloven en niet te geloven. In Frankrijk hebben we veel rechten." Toch kwamen er zondag excuses van de organisatie. "Als mensen het als aanstootgevend hebben ervaren, dan spijt dat ons echt", zei een woordvoerder zondag.
Is het echt zo aanstootgevend om Het Laatste Avondmaal uit te beelden? Of was het de blauwgeverfde man in een fruitschaal die mensen liet steigeren? Het X-account van de Olympische Spelen noemde het tafereel een interpretatie van de Griekse god Dionysus, die ons wijst op de absurditeit van mensen die elkaar geweld aan doen. Ook deze god wordt op oude schilderijen afgebeeld aan lange tafels met feestende mensen. Balen, die uitleg is wat minder bruikbaar om het volk op te ruien.
Terwijl de complotwappies en agendadenkers zich kwaad maakten, genoot ik van een spookachtig paard dat over de Seine rende en een optreden van Celine Dion op de Eiffeltoren. Eurosport maakte een samenvatting met hoogtepunten.
Rampenfilm Twisters is een bioscoophit. Hoewel het me nog niet is gelukt om de zomerblockbuster te zien, heb ik wel mijn voorbereidend huiswerk gedaan en het originele Twister (1996) van de Nederlandse regisseur Jan de Bont herbekeken.
De Bont werkte eerst jarenlang als cameraman samen met regisseur Paul Verhoeven. Ze maakten onder meer Turks Fruit en Basic Instinct. Daarna besloot De Bont zelf in de regiestoel plaats te nemen en maakte hij het succesvolle Speed (en later het minder succesvolle Speed 2).
En dus ook Twister. Een echte jaren negentig blockbuster over twee meteorologen die in scheiding liggen, maar die dankzij hun passie voor tornado's toch weer toenadering zoeken. Ach, het verhaal werkt wel maar het heeft weinig om het lijf. In een rampenfilm wil je spektakel en rampen zien. Dat krijg je. Uiteindelijk niet eens zo veel, maar zo voelt het wel, want De Bont heeft een wervelend tempo in zijn film weten te houden. Zelfs als de groep stormjagers even rustig zit te dineren, zwiert de camera door de ruimte en gebeurt er van alles.
Bijna dertig jaar later blijven zelfs de computereffecten overeind. Waarschijnlijk omdat de film daar niet al te veel op leunt. De mengeling tussen CGI en praktische effecten uit deze filmperiode blijft magisch (Jurassic Park verscheen een paar jaar eerder).
Een waardeloze film over tornado's maken is makkelijker dan een goede, bewijst b-film Firenado. Op zoek naar iets om mijn honger naar twisters te stillen, maar uitgeteld na een dag werken in de tuin, keek ik deze film op Amazon Prime Video. Een groepje mensen vindt een manier om tornado's te manipuleren. Met een apparaatje kunnen ze de kolken groter en kleiner maken. Dat loopt uit de hand en er ontstaat een gigantische tornado, die in de fik vliegt als hij een benzinestation raakt.
In Firenado gaat het nauwelijks om de vuurtornado, die met matige CGI in beeld wordt gebracht en bijna geen slachtoffers maakt. Het gaat over een mislukte overval en wat criminelen die op elkaar schieten. Het eerder genoemde groepje komt in die toestand terecht. De hoofdpersonen kunnen gerust op twintig meter van de tornado staan, terwijl er niets gebeurt. Acteerwerk ondermaats, script heel slecht. Rommel.
Door de film ging ik wel op zoek naar beelden van echte vuurtornado's. Ze zijn heel zeldzaam, maar ze bestaan. Vooral in de buurt van bosbranden, waarbij de snel stijgende lucht van het vuur verstrengeld raakt in aangetrokken luchtstromen. Het vuur kan dan in een metershoge kolk de lucht in schieten en een paar minuten over het land razen.
Marvel heeft het gedaan. Robert Downey Jr. is terug. Hij speelt geen Iron Man meer, maar kruipt achter het masker van Doctor Doom. "New mask, same task", zei hij op het podium van San Diego Comic Con, nadat hij zijn gezicht onthulde door het masker van de schurk af te zetten.
De geliefde Downey Jr. is daardoor weer terug in de Marvel Cinematic Universe, nadat hij afscheid nam als Iron Man in de film Avengers: Endgame. Als Victor Von Doom zal hij in elk geval te zien zijn in Avengers: Doomsday en Avengers: Secret Wars. Wie weet blijft het daar niet bij, want superheldenteam Fantastic Four komt ook weer bij elkaar. In die comicreeks is Doctor Doom de grote vijand.
En zo lijkt Marvel langzaamaan weer naar filmsuccessen toe te bouwen na een paar zwakke jaren. Deadpool & Wolverine doet het op dit moment ook zeer verdienstelijk in de bioscopen. Go MCU!
De Tiny Awards worden weer uitgereikt. Ze zijn bedoeld om het persoonlijke internet te vieren. "Het web dat klein en handgemaakt is en je niet iets probeert te verkopen", schrijven de makers. Genomineerd zijn onder meer Infinite Craft en One Million Checkboxes.
The New York Times daagt je uit om tien minuten ongestoord naar een schilderij te kijken. Een focusexperiment.
Timothée Chalamet speelt Bob Dylan in de film A Complete Unknown. In de eerste trailer horen we Chalamet zingen en hoewel hij niet hetzelfde klinkt, valt het me mee en ben ik blij dat hij geen typetje maakt van Dylan. Geen idee wat voor film dit wordt. Regisseur James Mangold noemt het 'niet echt een Bob Dylan biopic'. Volgens hem beschrijft het eerder een moment in de tijd, waar Dylan toevallig rondloopt. Dylan (de echte, die ik dit jaar in oktober weer hoop te zien) las het script overigens ook en zette er notities bij voor Mangold. Dat geeft een fan hoop.
Hoe sciencefictionfilms zijn veranderd in de afgelopen 70 jaar, in beeld gebracht met grafieken en data. Een van de conclusies is dat ze tegenwoordig vaker afspelen in een apocalyptische omgeving, als commentaar op de huidige maatschappij.
Great Big Story bezoekt een fabriek waar sofubi wordt gemaakt. Dat zijn handgemaakte poppen van zacht vinyl. Marusan is een van de fabrieken waar dit soort poppen worden gemaakt, met name monsters zoals Godzilla. Ze gaan voor duizenden euro's over de toonbank.
Je las mijn weblog van 22 tot en met 28 juli 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Comments