Regisseur James Mangold maakt A Complete Unknown, de film over Bob Dylan. De lijntjes met Dylan zijn blijkbaar kort. "Ik heb een paar heel charmante dagen met hem doorgebracht", zegt Mangold in de podcast Happy Sad Confused. "Hij houdt van films. Toen ik met Bob ging zitten, was een van de eerste dingen die hij tegen me zei: 'Ik hou van Cop Land'."
Dat is nou een film waar je weinig mensen over hoort. Ondanks de sterrencast, met onder meer Sylvester Stallone, Harvey Keitel, Ray Liotta en Robert De Niro. Op aanraden van Dylan zette ik hem deze week eens aan. Ik zag een vrij simpel crimeverhaal dat alsnog wat bezwijkt onder het script en zijn acterende zwaargewichten. Ondanks de zwaktes genoot ik ervan. Dit is een film die het aandurft om all in te gaan op grandeur.
Cop Land gaat over een groep New Yorkse politieagenten die in hun woonplaats in New Jersey de boel runnen. Hier vinden corrupte zaken plaats en als een jonge agent twee zwarte jongens doodschiet, houden ze de handen boven elkaars hoofd. Sylvester Stallone speelt sheriff Freddy Heflin, die deel had willen uitmaken van de Newyorkse politie, maar daar niet voor in aanmerking kwam omdat hij aan een oor doof is. Als sheriff heeft hij alsnog te maken met de agenten uit New York. Hij sluit zijn ogen voor corruptie en bemiddelt ondertussen in de buurt. Als een inspecteur van buitenaf (Robert De Niro) zich met de zaak rondom de jonge agent bemoeit, wordt Freddy alsnog gedwongen een kant te kiezen.
Met Cop Land kreeg Stallone eind jaren 90 de kans om zijn carrière uit het slop te trekken. De actieheld speelt in deze film ingetogen, met nuances. Een allemansvriend die wegkijkt tot het niet meer kan. Alleen om zijn spel al zeer de moeite waard.
Hier in huis waren we een paar avonden in de ban van het turnen op de Olympische Spelen. Het gaat lastig worden om de terugkeer van superster Simone Biles als hoogtepunt van dit toernooi te toppen. Ze won drie keer goud.
Op Netflix staat een tweedelige (nogal Amerikaanse) docuserie over Biles, voor als je wil zien wat voor demonen ze heeft moeten verslaan voordat ze überhaupt in Parijs kon staan. Biles vormde in haar eentje altijd de absolute top, maar tijdens de vorige Spelen in Tokio haakte ze noodgedwongen af nadat een van haar oefeningen mis ging. Ze had last van 'de twisties'. Een doodeng begrip uit de turnwereld, waarbij een sporter tijdens het draaien door de lucht de controle over het lichaam verliest. Dat kan nogal gevaarlijke gevolgen hebben.
Biles had jaren nodig om trauma’s te verwerken, psychologisch alles op een rij te krijgen en zichzelf weer te vertrouwen. Dus nu ze in Parijs alles en iedereen van de baan turnt, vormt dat een van de mooiste sportcomebacks ooit. Hiermee maant ze alle critici die in Tokio zeiden dat ze zich niet moest aanstellen tot stilte. Wat is Biles een prachtig voorbeeld. De GOAT.
Een van de eerste games die ik ooit speelde was Super Mario Bros. 3. Bij een buurmeisje op zolder stond een zwartwit-tv waarop we de eerste avonturen beleefden van Mario in zijn Tanooki-pak. En als je bukte op een bepaald blok in het level, kon je in de achtergrond belanden. Vervolgens kwam je in het huis van Toad terecht en kon je hele werelden overslaan.
Mario-games zitten vol met geheimen en routes die je kunt afsnijden. Daarom zijn ze zo leuk om te speedrunnen. Na een tijdje oefenen speel je Super Mario 64 zonder al te veel moeite in een halfuur uit. En deze week sprintte ik door de eerste Super Mario Bros. binnen 7 minuten. Daarmee kom ik niet eens in de buurt van de wereldrecords, al is dat niet nodig om je een echte speedrunner te voelen.
Het nieuw verschenen Nintendo World Championships: NES Edition op de Switch laat je door allerlei segmenten van Nintendo-klassiekers razen. Meestal duren de uitdagingen slechts een paar seconden. De opdracht is dan om de eerste paddenstoel in Super Mario Bros. te pakken. Of een powerup in Metroid te halen. Of een toptijd in Excitebike te rijden. Of vier vijanden te verslaan in Kid Icarus. Ga zo maar tientallen uitdagingen door.
Elke week worden een handvol van deze minispellen geselecteerd en kun je online in toernooiverband tegen toptijden zeven van andere spelers strijden om de winst. Het spel frustreert mateloos, maar voelt wel lekker om je toptijden bij te schaven. Nintendo heeft dit wel slim bedacht: de enige manier om de TikTok-generatie nog aan dit soort verouderde games te krijgen is door ze als dopaminekicks te verpakken.
Ik had het vorige week over de film Twister uit 1996 en heb deze week het vervolg Twisters in de bioscoop gezien. Een zomerblockbuster uit het boekje. En eentje die het nadrukkelijk niet heeft over klimaatverandering. Daarover ontstond wat commotie, maar regisseur Lee Isaac Chung zegt daar expres van te zijn weggebleven. "Wat mij betreft moeten films niet draaien om boodschappen."
Dat mag je van hem aannemen, maar er zitten overduidelijk boodschappen in. Als je een onderwerp zó nadrukkelijk niet noemt, benoem je het indirect alsnog.
Er zijn bijvoorbeeld ook stormjagers in de film die de draak steken met weerapps. En de mensen die in Twisters te veel leunen op hun technologie, worden het bos in gestuurd. Hoofdpersoon Kate vaart op haar intuïtie, op paardebloemen en de wind in het gras. De boodschap van Chung zal níét zijn om wat meer in het moment te leven. Om wat meer aanwezig te zijn in je omgeving. Dus dat beweer ik dan ook niet.
PS.
Kunstenaar David Choe (je kent hem van Netflix-serie Beef) heeft een YouTube-show waarin hij kijkers meeneemt op een artistieke reis. Het heeft vaak een wat aankloterige sfeer, maar deze aflevering is mooi. Beste quote: "I am a human being, not a human doing". Sta het jezelf toe om soms gewoon even 'te zijn'.
Als liefhebber van bizarre online experimenten kan ik deze wel waarderen: iemand stak ongelooflijk veel werk om als realistische virtuele kloon van zichzelf in Minecraft te verschijnen.
Ik ben geloof ik een van de weinigen die The Lord of the Rings: The Rings of Power op Amazon Prime Video. Aan het eind van deze maand verschijnt het tweede seizoen en aan de eerste beelden te zien kunnen we wat meer actie verwachten.
Er is ook een eerste teaser van de Yakuza-serie. Ik hoop dat het net zo waanzinnig wordt (bizarre gevechten en knotsgekke bijverhalen) als de games. Vanaf 24 oktober op Prime Video.
Een paar muzikale verrassingen. The Smile bracht zomaar twee gloednieuwe nummers uit op vinyl: Don't Get Me Started en The Slip. Ze staan nog niet op Spotify.
Christopher Owens is plotseling terug. Jaren geleden was ik groot fan van zijn band Girls, van die indiedarlings die door Pitchfork op handen werden gedragen. Ik zag ze nog eens in de kleine zaal van Paradiso. Sindsdien is Owens een beetje van de radar verdwenen, maar nu is daar het nummer I Think About Heaven.
En iets minder verrassend, maar wel verschenen: het album Cellophane Memories van Chrystabell en David Lynch. Lekker wegdromen.
Je las mijn weblog van 29 juli tot en met 4 augustus 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Comments