Ik heb er de afgelopen jaren een sport van gemaakt om, als het kon, zoveel mogelijk over ruimtevaart te schrijven voor de media waarvoor ik werkte. Er gebeuren namelijk zoveel spannende dingen dat je het nauwelijks kunt bijhouden. Daarvoor kunnen we de opkomst van de commerciële ruimtevaart bedanken. En dan met name SpaceX. Tien jaar geleden hielden we het niet voor mogelijk dat een raket na lancering terug naar aarde zou kunnen vallen om netjes op een kruis in de oceaan te landen. Nu kijken we daar al niet meer van op.
Goed, deze week ontmoette ik een deel van de crew van Polaris Dawn. Drie weken geleden bevonden ze zich verder in de ruimte dan de mensheid sinds 1972 is geweest, nu waren ze een dag in Noordwijk voor het astronautencongres dat door André Kuipers werd gehost. Ik kon ze precies 14 minuten spreken over hun ervaringen. Want de reis ging niet alleen over afstand. Ze testten ook de nieuwe pakken van SpaceX en maakten als eerste burgers een ruimtewandeling.
In de video waarin Jared Isaacman (de miljardair die de missie grotendeels bekostigde) uit de capsule stapt en naar de aarde kijkt, zegt hij: "We hebben thuis nog veel werk te doen, maar vanaf hier ziet de aarde eruit als een perfecte wereld". Hij klinkt rustig, maar dat was hij allerminst, vertelt hij. "Door de drukverandering klinkt mijn stem veel lager dan normaal, daarom klonk ik misschien niet zo enthousiast. Maar geloof mij, we waren allemaal ongelooflijk opgetogen."
Alle crewleden ervoeren een "sensory overload" toen het luik van de capsule opende en ze overweldigd werden door de zwarte leegte van het heelal. "De adrenaline giert door je lichaam", zegt Isaacman. "Je weet dat er niets tussen jou en een ongelooflijk bedreigende omgeving staat, behalve een vizier." Op NU.nl staat het hele verhaal (achter de gratis inlog weliswaar).
Ik ontmoette de zeer sympathieke tekenaar Jan Vriends een week geleden op het Stripfestival Breda, waar hij voor De Kosmonaut de Willy Vandersteenprijs kreeg uitgereikt voor het beste Nederlandstalige album van het afgelopen jaar. Vriends was zo vriendelijk mijn exemplaar te signeren en we raakten aan de praat over de ruimtevaart. Als kind zat hij al voor de tv om gefascineerd naar de Apollo-missies te kijken - en die liefde voor wetenschap en ontdekking bleef.
De Kosmonaut is een warm en lief verhaal over een kosmonaut die wordt geselecteerd voor een ruimtemissie. Eenmaal in de ruimte gaat er iets mis, waardoor hij een noodlanding moet maken op aarde. Daar leert hij het boerenleven kennen en waarderen, terwijl hij de liefde van zijn leven nog eens hoopt terug te zien.
Vriends maakte een kleurrijk en speels boek vol grapjes voor de hele familie, maar met ruimte voor drama (en een bijrol voor Bialetti-koffie). De auteur vertelde me over zijn fascinatie voor ruimtevaart in het Oostblok. Waar de Amerikanen innoveren met commerciële ruimtevaart en de nieuwste snufjes, gaan de Soyuz-raketten van de Russen al sinds de jaren zestig mee. "Oerdegelijk spul", zegt Vriends.
Maar dat is niet de enige reden waarom hij voor een kosmonaut in de hoofdrol koos. Die titel kosmonaut, de naam voor een Russische ruimtereiziger, vindt Vriends nu eenmaal mooier dan een astronaut. Het spreekt meer tot de verbeelding. "Omdat het een afgeleide van het woord kosmos bevat."
Het is alweer oktober! Spooky season. Ik zal de komende nieuwsbrieven weer een paar horrorfilms uitlichten die ik heb gezien.
Deze keer te beginnen met The Substance, de hypefilm van afgelopen tijd waarbij nogal eens wat mensen de bioscoop uit lopen. De film gaat over een gevallen filmster (Demi Moore) die zichzelf dankzij een speciaal goedje in tweeën kan splitsen. Haar nieuwe lichaam is jonger (beter?) en verwerft opnieuw een plek in de spotlights. Er is maar één regel: de substantie werkt alleen als je om en om een week in het ene en in het andere lichaam doorbrengt. Die regel wordt natuurlijk doorbroken en dat levert niet bepaald een enge, maar wel een lekker gore bodyhorrorfilm op, waarbij de rillingen regelmatig hoorbaar door de zaal gaan.
Op Netflix staan nu alle Final Destination-films. Ik had daar nooit een deel van gezien, dus bekeek de eerste. Over een groep jongeren die aan een vliegtuigramp ontsnapt, maar die er dan achter komt dat niemand aan zijn lot ontkomt. En dus komen ze één voor één terecht in freak accidents. Zowel suf als vermakelijk.
Op HBO Max staat een nieuwe verfilming van de Stephen King-klassieker Salem's Lot. Dat verhaal gaat om een vampier die in het stadje Maine komt wonen en daar begint aan een bloederige moordpartij. Je kunt beter het boek nog eens lezen.
Jan Mulder is de leukste Volkskrant Magazine-gids in tijden. Hij maakt eigenlijk niet meer zoveel mee op het Groningse platteland, zegt hij zelf. Dus is een van zijn tips: de Husqvarna 536LiB-bladblazer. "Jááá, dat is wat, hoor", zegt hij. "Hij heeft een accu, geen motor. Eigenlijk moet je ’m met een band om je schouder hangen, maar dat doe ik niet. Ik houd hem vast als een diplomatenkoffertje. Ik had nooit kunnen voorzien wat een genot dat is. Dat wil ik de Volkskrant-lezers graag meegeven."
Mulder heeft ook nog wat mooie woorden over voor Jan Cremer, wiens dood volgens hem veel te weinig aandacht kreeg. Je ziet nauwelijks nog dit soort innemende figuren. Misschien in heel bleke vorm bij iemand als Wout Weghorst, zegt hij. "Sorry, Jan Cremer, daar hoog in de hemel, dat ik je hier met Weghorst zit te vergelijken."
The Smile brengt zijn derde album uit: Cutouts. Voor de mensen die de nieuwe band van Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner al een tijdje volgt, staat er weinig écht nieuws op. Je kunt de titel dus vrij letterlijk nemen: dit lag nog op de plank van eerdere opnamesessies. Het dan maar afdoen als een restjesplaat is daarom een beetje flauw. Zeker vanwege geweldige nummers als Foreign Spies, Tiptoe en Bodies Laughing.
Vijftien jaar geleden legde regisseur David Lynch een reis van tienduizenden kilometers af door de Verenigde Staten voor zijn Interview Project. Daarin portretteerde hij tientallen mensen die hij onderweg tegenkwam. "Iedereen die we interviewde was anders", zegt Lynch. "Het is iets menselijks waar je niet vandaan kunt blijven." Al die korte video's staan op YouTube.
Dan ook maar meteen aandacht voor het kanaal Wheelie Yellow, dat ik dankzij het YouTube-algoritme kreeg voorgeschoteld. In deze video's scheurt een gele pop in een klein RC-busje keihard door de straten. Geen idee waarom precies, maar ik vind dit hoogst vermakelijk.
Schrijver Peter Buurman besloot een paar maanden weer eens wat vaker naar de film te gaan. En dan kon hij er net zo goed over schrijven. Dat levert heerlijke stukjes op, waarin hij zijn filmervaring combineert met wat hij meemaakt. Ze zijn te lezen op zijn website. Mijn voorlopige favoriet is zijn tekst over de Nicolas Cage-film Arcadian.
Ik ben blij dat de film over Robbie Williams het anders doet dan al die (middelmatige) andere biopics rondom artiesten. In de eerste teaser trailer voor Better Man wordt Williams door een aap. Ik zag niet per se op een biopic over Williams te wachten, maar nu heb ik er toch zin in.
De eerste camera van Kodak veranderde de wereld van fotografie. Mensen zonder technische kennis konden sindsdien fotograferen. "Jij drukt op de knop, wij doen de rest", schreef Kodak. En zo werd de spontane geboren, betoogt Vox.
Bijzonder fijne match: Fontaines D.C. covert Lana del Rey.
Je las mijn weblog van 30 september tot en met 6 oktober 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
댓글