Intermezzo is het beste boek van Sally Rooney tot nu toe. Dan is dat alvast maar gezegd. Het boek vertelt het verhaal van twee broers die proberen de draad weer op te pakken na het overlijden van hun vader. Beiden hebben ook onstuimige liefdeslevens. Peter (32 jaar) zoekt zijn grote liefde Sylvia nog vaak op, al zijn ze dan uit elkaar, en deelt ondertussen het bed met de tien jaar jongere studente Naomi, die grotendeels uit zijn portemonnee leeft.
Peters jongere broertje Ivan (22 jaar) speelt schaak op hoog niveau en leert op een dag de 36-jarige Margaret kennen, die in scheiding ligt met een alcoholistische man. Ze worden verliefd en dat zet voor de teruggetrokken Ivan (maar ook voor Margaret) alles op zijn kop.
In de roman beschrijft Rooney een handvol personages en hun onderlinge verhoudingen, die steeds verder in knoop raken. Liefde is nu eenmaal ingewikkeld, zeker als je daar schaamte, leeftijdsverschillen en rouw aan toevoegt.
Rooney is een scherp schrijfster die precies weet wat ze doet. Dit keer geeft ze de hoofdpersonen daadwerkelijk een eigen stemgeluid door de schrijfstijl op hen aan te passen. Volg je Ivan, dan lees je bedachtzame, uitgesponnen zinnen. Het leven van Peter is een stuk gejaagder, dan schrijft Rooney haar zinnen soms niet eens af. In enkele woorden, penseelstreken, tuimel je door zijn hoofd.
Er wordt Rooney weleens verweten dat haar verhalen wat meanderen, dat er niet zoveel gebeurt. Ondertussen sleept ze je juist meesterlijk mee, met name in gesprekken die de personages voeren en de drama die daarbij wordt opgebouwd. Daarmee lijkt het verhaal misschien te kabbelen, tot je plotseling middenin een stroomversnelling zit. Daar raak je als lezer ongemerkt in verzeild en dat is razend knap.
Een nieuw boek van Sally Rooney veroorzaakt al sinds haar debuut Normal People enorme hypes en gegarandeerde verkoopsuccessen. Daar kun je schamper over doen, maar als ze boeken zoals Intermezzo blijft schrijven, koop ik ze op de dag dat ze in de winkel liggen.
Ik ben vernoemd naar Rutger Hauer. Dat schept een merkwaardige band, zoals mensen met wie je toevallig een verjaardag deelt. Ik had trouwens ook Floris kunnen heten, want als ridder met die naam maakte hij blijkbaar indruk op mijn ouders.
Op NPO Start staat sinds kort de documentaire Rutger Hauer - Like Tears in Rain. Gemaakt door zijn peetkind Sanna Fabery de Jonge. De film laat zien hoe Hauer carrière maakte in Nederland en daarna doorbrak in Hollywood. De Amsterdammer zocht constant naar avontuur en en vrijheid, maar deed dat altijd met zijn vaste baken in het achterhoofd: zijn geliefde Ineke in Friesland, naar wie hij tussen het filmen door bleef terugkeren wanneer hij kon.
Hauer had zijn uiterlijk mee om het ver te schoppen, al bleef hij een buitenstaander in Hollywood. Actrice Miranda Richardson omschrijft hem als "a terrifying, lovable god". Mensen konden nogal schrikken van zijn nuchtere houding. Hauer hoefde geen vrienden te maken in de filmwereld, al hield hij er wel een paar aan over. Whoopie Goldberg en Mickey Rourke komen bijvoorbeeld aan het woord in de documentaire.
Net als Paul Verhoeven, die hem de belangrijkste acteur noemt die we ooit in Nederland hebben gehad. Met spijt kijkt hij terug op de film Flesh and Blood, waar Hauer eigenlijk aan mee wilde werken, maar Verhoeven hield hem aan zijn contract. Het deed zijn carrière achteraf gezien geen goed. "Het heeft hem niet geholpen, die film", zegt Verhoeven. "Het heeft hem misschien wel tegengewerkt. Die had hij niet moeten maken. Echt." De twee legden het uiteindelijk bij, maar werkten nooit meer samen.
Acteren kan iedereen, zegt Hauer. Je moet werken als een dier, meer is het niet. De film werkt toe naar Hauers geïmproviseerde toespraak als androïde Roy Batty in Blade Runner. Hij had mooie ideeën over hoe hij die rol wilde vormgeven, namelijk met poëzie en seksualiteit meegeven. "Dingen die meer bij mensen horen dan bij batterijen."
Meer horror!
Ik dacht altijd dat Carrie een lugubere, enge film was, maar het blijkt vooral een triest coming-of-age-verhaal over (het verlies van) vertrouwen, onschuld en liefde. Carries moeder is doorgedraaid in religieus fanatisme, waardoor Carrie wereldvreemd is opgevoed. Op school wordt ze daarmee zwaar gepest. Tot overmaat van ramp ontdekt ze dat ze telepathische gaven heeft. Een ultieme vernedering transformeert Carrie uiteindelijk tot een horroricoon in deze cultklassieker. Prachtig geschoten film bovendien!
Trick 'r Treat is een omnibusfilm waarin je een aantal mensen volgt op de avond van Halloween. Dat zijn korte films op zich, maar de verhalen overlappen wel een beetje. Wat je ook doet, maak geen Jack-o-Lantern uit voor middernacht. Vermakelijke film.
PS.
Mijn favoriete gadget van het jaar heeft een opvolger. Al hoef je niet direct over te stappen als je de vorige versie net in huis hebt gehaald. De Boox Palma 2 (een e-reader op telefoonformaat) heeft een nieuwere versie van Android, een snellere processor en een vingerafdrukscanner. Hij is net zo duur als zijn voorganger: 300 euro.
Kan een AI-personage de schuld krijgen van de dood van een tiener? The New York Times onderzoekt die vraag aan de hand van een schrijnend voorbeeld. Heel boeiend verhaal.
Het album Song For Our Daughter was al zo prachtig en vier jaar later heeft Laura Marling weer een parel uitgebracht. Patterns in Repeat is vaak niet meer dan Marling met een gitaar/piano (en hier en daar een blazer of strijker) en de nummers vallen als een warme deken over je heen.
Netflix zwemt in het geld, zegt daardoor 'ja' tegen elk idee en breekt projecten af die vervolgens toch niet werken. The New York Times beschrijft het uitgebreid in het artikel How Everyone Got Lost in Netflix’s Endless Library. Erger dan deze aanpak is de leegte van de films en series (de content zou ik bijna zeggen) die overblijft. De beelden zien er altijd degelijk uit, er spelen beroemde acteurs mee, maar waar is de bezieling en wanneer schuurt het eens? We hebben het tegenwoordig over AI-slop; AI-gegenereerde beelden zonder betekenis die bij elkaar een inhoudsloze grijze brei vormen. Netflix is goed op weg om ook zo'n slop-label te verdienen.
Er is een lichtpuntje op Netflix. Als je de taal even op Engels zet, kun je daar naar Dragon Ball Daima kijken, het laatste werk van de eerder dit jaar overleden tekenaar Akira Toriyama. Het is een direct vervolg op animéknaller Dragon Ball Z en als je dit stuk van Bas Vroegop in NRC leest heb je meteen zin om te kijken.
Je las mijn weblog van 21 tot en met 27 oktober 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Comentários