I.
Enkele maanden na de moord op president John F. Kennedy bezochten The Beatles de Verenigde Staten. Zo begint de nieuwe documentaire Beatles ’64 op Disney+. Maar zelfs in dit rouwende land troffen John, Paul, George en Ringo een bekend beeld uit hun moederland: gillende meisjes. Veel gillende meisjes.
We zien de band keten in hun hotelkamers. Ze ontmoetten hun muzikale helden en droegen constant een radiootje met zich mee, waarop hun nummers steeds werden gedraaid. Tijdens interviews waren ze ontregelend. Ze konden het niet helpen. "Iedereen die uit Liverpool komt is nu eenmaal een komediant", zei George Harrison daar later over.
De beelden die tijdens hun reis naar Amerika zijn geschoten, zijn voor de film prachtig opgepoetst. Tussendoor zijn er nieuwe interviews met Paul McCartney en Ringo Starr, die nauwelijks wat toevoegen, en met fans die er tijdens de tour bij waren. Had van mij niet gehoeven, al is het natuurlijk prachtig dat David Lynch voorbij komt, die totaal Lynchiaans leegloopt over het fenomeen muziek. "Bepaalde muziek kan het hart laten zwellen tot het bijna barst", zegt hij stralend en met toenemende intensiteit. "Tranen van geluk vloeien uit je ogen. Je kunt de pracht die komt niet geloven."
Beatles ’64 keert nog een paar keer terug naar de moord op Kennedy, maar helaas kan de documentaire die rode draad niet vasthouden. Tijdens hun aanwezigheid in de VS zou Lennon zich druk hebben gemaakt over het geweld in het land. Een blije menigte zou zomaar kunnen omslaan in iets heftigs. Dat zien we niet terug.
Ook McCartney maakt het achteraf groter dan we op de beelden kunnen zien. "Misschien had Amerika iets als The Beatles nodig om uit de rouw te komen en te laten zien: het leven gaat door", zegt hij. "De blijdschap die je ziet in de menigten is alsof ze uit hun verdriet worden getild."
Kan zijn. Ik zie vooral jonge Britten die met waanzinnige muziek de wereld veroveren.
II.
Na lang twijfelen besloot ik me te wagen aan de graphic novel Lucas Wars. Twijfelen, want: hoe boeiend kan een biografische making of van een film zijn in stripvorm? Nou, het boek heeft hier in huis de zoveelste Star Wars-marathon aangezwengeld. Super boeiend dus.
Lucas Wars gaat over de totstandkoming van de allereerste Star Wars (1977). Je volgt de strubbelingen van de jonge, stoïcijnse regisseur George Lucas. Vrijwel niemand ziet iets in zijn idee voor een pulpy ruimte-epos met veel special effects. Uiteindelijk kreeg hij een zak(je) geld van 20th Century Fox, maar zelfs deze studio (de enige met interesse) probeert zijn film te dwarsbomen omdat de mannen in pakken een flop verwachtten. Met de kennis van nu lees je het verhaal met stuitende verbazing. Het maakt van Lucas' doorzettingsvermogen ook een heldenverhaal. De rebellen winnen altijd.
De tekeningen lijken op het eerste oog simpel, maar de lijnen zijn van een jaloersmakende trefzekerheid. Met enkele penseelstreken vangt tekenaar Renaud Roche de kenmerkende gezichten van beroemdheden als George Lucas, Steven Spielberg, Harisson Ford en Alec Guinness. Het gebrek aan detail houdt de boel levendig en brengt vaart in het verhaal, dat knap is beschreven door Laurent Hopman. Vol met feitjes over Lucas en de acteurs en met knipogen naar andere regisseurs en films. Zet 'm gerust op je verlanglijst voor kerst.
III.
Australië gaat ervoor, als eerste land ter wereld: als je jonger bent dan 16 jaar kom je daar sociale media niet meer op. Die leeftijdsgrens komt er omdat de Australiërs geen andere oplossing meer zien om schadelijke effecten van socialemediaplatforms tegen te gaan. Apps als Facebook, TikTok, Snapchat en Instagram krijgen een jaar de tijd om aan nieuwe regels te voldoen. Als ze niet genoeg doen om te voorkomen dat kinderen op de diensten kunnen komen, kunnen ze miljoenenboetes verwachten.
Dat wordt natuurlijk een hoofdpijndossier. Er is vaker gepleit voor leeftijdscontroles, maar de code om dat op een privacyvriendelijke en sluitende manier te doen is nog niet gekraakt.
In Europa zijn we vooralsnog geen fan van dit soort verboden. Sociale media zijn niet alleen maar slecht, ze helpen kinderen bijvoorbeeld om informatie en gelijkgestemden te vinden. Onderschat dat laatste niet, anders wijs ik graag nog eens naar Netflix-docu The Remarkable Life of Ibelin.
Ik genoot deze week vooral van LinkedIn, dat Australische beleidsmakers ervan probeerde te overtuigen dat het platform te saai is voor kinderen. Zelfs de waarheid wordt niet geschuwd om onder het verbod uit te komen.
PS.
Ik schrijf het regelmatig, maar nu hoor je het eens van een ander: For the love of God, make your own website.
Je vader overlijdt en je ontdekt dat hij 300.000 comics achterlaat, waaronder een van de zeldzaamste ter wereld: de eerste comic van Superman. Daar kun je rustig 3,5 miljoen dollar voor vangen. Daarover gaat documentaireserie Selling Superman, dat deels een familieportret is en het fenomeen verzamelen probeert te duiden. Altijd fascinerend, dat we waarde hechten aan objecten zonder te weten wat daar na onze dood van over blijft.
Mooie online productie: Inside Kristallnacht. Je beleeft het verhaal van Charlotte Knobloch, een overlever van de Kristallnacht in München. Die nacht werden Joden en hun huizen, scholen en winkels door heel Duitsland aangevallen. Knobloch was destijds 6 jaar oud en vertelt nu op 92-jarige leeftijd over haar ervaringen.
Kevin Parker (Tame Impala) brengt een synthesizer op de markt. Dat ding heet een Orchid en wordt door Telepathic Instruments omschreven als een ideeënmachine. Goede promovideo.
The Smile (bestaande uit verschillende Radiohead-leden) ontstond aan het begin van de coronapandemie. Ze werkten samen met regisseur Paul Thomas Anderson aan video's bij hun nummers. In dit video-essay komen die dingen samen:
Ik was jarig deze week en dat was een mooi moment om mezelf te confronteren met mijn sterfelijkheid via de website Memento Movi. Als we uitgaan van de gemiddelde levensverwachting van 79 jaar, ben ik op 44,35 procent. De website laat aan de hand van tientallen films zien op welk moment in die films ik nu ben (bijna op de helft). In het geval van The Big Lebowski is dat bijvoorbeeld het moment dat The Dude in een auto tekst en uitleg moet geven aan The Big Lebowski en zijn rechterhand Brandt over de vorderingen van zijn onderzoek naar de verdwenen Bunny Lebowski.
Ik las trouwens de Donald Duck die tijdens mijn geboorte in de winkels lag. Toen stond er nog een florijn op het geldpakhuis van Dagobert Duck en kon je guldens sparen met een Pennie Rekening Spaarpot.
Dit is een mooi stuk in NRC over niet-bestaande woorden in de Van Dale en niet-bestaande plaatsen in atlassen. Dat zijn geen foutjes, ze worden expres toegevoegd zodat ze concurrenten op eventueel kopieergedrag kunnen betrappen. (Timboektoe bestaat trouwens echt.)
Mijn hart maakte een sprongetje: het Bright Magazine komt terug! Toen ik als beginnend techjournalist stage liep bij Bright (en nog jaren kon blijven rondhangen), bestond het blad nog. Ik heb er nog een paar liggen. Zoals zoveel print verdween ook het Bright Magazine uiteindelijk, maar in februari verschijnt er een nieuwe, uiteraard weer vol van vernieuwing, ter ere van het twintigjarig bestaan van Bright. De bedoeling is dat het magazine daarna jaarlijks verschijnt. Vooruitbestellen kan hier.
Je las mijn weblog van 25 november t/m 1 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Comentários